We ontmoeten vader Moustafa op Tennispark Sloterplas in Amsterdam waar zijn vier kinderen meedoen aan een Grand Slams for Kids evenement. Alle vier de kinderen zijn dol op tennis, spelen al vanaf hun 4^e jaar en nemen de sport serieus. Het liefst zouden ze een aantal keren per week les nemen. 

Het gezin komt oorspronkelijk uit Egypte, waar de kinderen ook al les kregen. Moustafa: “De kinderen hebben zelf gekozen voor tennis, dat doen ze al vanaf hun 4^e jaar. Ze zaten ook op zwemles en karate maar tennis is het helemaal. Tennis is best een elitaire sport. De lessen maar ook de kleding, racket en tassen zijn duur. De kinderen willen graag meerdere keren per week naar les maar dat is gewoon te duur. Als het maar één kind was, was het wel te doen, maar het zijn er vier, hè,” lacht Moustafa. “Volgens trainers zowel in Egypte als in Nederland hebben ze talent en ik gun het ze dat talent te ontwikkelen. Ze doen regelmatig mee aan toernooien en hebben al meerdere bekers gewonnen.”

‘Als ze thuis zitten, vliegen ze tegen de muren op’

Hoe hebben de kinderen, die normaalgesproken zo actief zijn, de lockdown doorstaan? “Ze konden niet naar de tennisbaan en dat merkte ik echt aan ze. Ze hebben zoveel energie, als ze thuis zitten, vliegen ze tegen de muren op. Ik heb mijn best gedaan ze toch elke dag te laten spelen, op openbare veldjes bijvoorbeeld. Ze hebben moeten zich uit kunnen leven. Een keer per week les is eigenlijk te weinig voor ze. Om je te ontwikkelen heb je een trainer nodig die vaker met je traint.”

Dokter én wereldkampioen tennis

Ondertussen slaan op de achtergrond Maryam (12) en haar zusje Aisha (9) de bal heen en weer. Arwa (8) en Achmed (6) beginnen zo aan hun les. Maryam: “Tennis is zo leuk. Ik vind het ook heel fijn om met mijn zusjes en broertje te spelen. Ik wil er graag heel goed in worden. Het liefst zou ik dokter worden en wereldkampioen tennis. Op YouTube veel filmpjes van goede tennisspelers. Daar leer ik van.”

Meer over tennis via het Jeugdfonds

Meer over Grand Slams for Kids

Sara Mimi is de trotste moeder van Sayna. Samen zijn ze in 2018 uit Iran naar Nederland gevlucht. Ze zijn blij met hun nieuwe thuisland vanwege de vrijheid die Nederland hen biedt.

Dochter Sayna mist vaak de rest van haar familie die in Iran woont. Via videogesprekken onderhoudt ze contact met hen, maar ze mist het om de ‘gewone dingen’ met hen te doen, zoals spelen of knuffelen. Ook was het lastig om vrienden in Iran achter te laten, maar door middel van sporten heeft ze inmiddels nieuwe vrienden gemaakt. Volgens haar moeder maakt het bij sporten niet uit waar je vandaan komt, maar verenigt sporten de kinderen juist door het gezamenlijk delen van een passie. Ook haar Iraanse accent wordt door kinderen bij het sporten beter geaccepteerd.

Sporten is het allerbelangrijkste in haar leven

Sayna is een enthousiast en beweeglijk meisje. Ze staat elke dag vol energie op en door te sporten kan ze deze energie goed kwijt. Ze vindt dansen en zwemmen heerlijk, maar is vooral verliefd op turnen. Doordat ze van asielzoekerscentrum moest veranderen, heeft ze helaas niet meer de mogelijkheid om bij Turnz te trainen. Ze doet nu de hele dag de handstand en turnoefeningen zoals de split in de huiskamer. Ook is het opvallend dat Sayna na sporten zich veel beter op haar schoolwerk kan concentreren.

Groot verschil zonder sport

De coronacrisis onderstreepte het belang van bewegen voor Sayna. De quarantaine zonder mogelijkheid tot sporten viel haar soms zwaar en ze kon haar emoties moeilijker kwijt. Gelukkig zijn de scholen weer open en ook de sportclubs.

Over Jeugdfonds Sport Amsterdam

Het Jeugdfonds Sport Amsterdam ondersteunt kinderen als Sayna met de financiering van de contributie en hoopt van harte ook bij te dragen aan het realiseren van haar droom: dans- of turnlerares worden.

Meer over turnen via het Jeugdfonds

Stephanie heeft drie dochters van 9, 8 en 7. Ze is gescheiden en werkt 20 uur per week. Meer zit er even niet in want ze wil er zijn voor haar dochters. Het valt niet mee om de eindjes aan elkaar te knopen. De oudste dochter danst, de jongste gaat naar een zorgboerderij waar ze graag paardrijdt. Met een beetje hulp kan dat.

“Ik werd al heel jong moeder,” vertelt Stephanie. “Op mijn 18^e werd de oudste geboren en daarna vrij snel achter elkaar mijn andere dochters. Toen de jongste een jaar oud was, ben ik bij mijn man weggegaan. Het was een hele zware periode, ik heb veel meegemaakt. Ik heb bijna geen contact meer met mijn ouders en zusjes, dat doet pijn. Toch gaat het nu goed. Op mijn 25^e ben ik een opleiding gaan volgen. Blijven leren en groeien vind ik belangrijk. Het is de weg naar een beter leven.”

Stephanie vindt het belangrijk dat de kinderen kunnen ontdekken waar ze goed in zijn en plezier in hebben. “De oudste danst. Dat kan omdat we daar financieel bij geholpen worden. Ze zit in de showdansgroep en heeft regelmatig optredens waarbij alle kinderen dezelfde kleding moeten dragen. Dat tikt best aan, fijn dat we daarin gesteund worden. De jongste gaat naar de zorgboerderij en rijdt daar paard, daar heeft ze kleding voor nodig: laarzen, een cap. Dat is duur. Ook daar worden we bij geholpen. Zonder die steun zouden ze dit niet kunnen doen.”

Sociale aspect is net zo belangrijk

Het is fijn dat de kinderen in beweging zijn, maar dat is niet het enige positieve, vindt Stephanie. “Natuurlijk is het fijn dat ze in beweging zijn maar het sociale aspect is net zo belangrijk. Ze leren kinderen kennen uit andere dorpen, uit andere milieus. Het is heel waardevol dat ze veel verschillende mensen leren kennen. Gelukkig ging alles tijdens de lockdown gewoon door. Het dansen was bij goed weer buiten en de zorgboerderij ging uiteraard ook door, daar ga je niet alleen voor je lol heen.”

“Ik vind het belangrijk mijn verhaal te delen,” zegt Stephanie. “Mijn boodschap aan andere ouders is: je bent niet alleen, er is hulp. Het gaat nu heel goed met ons, we zijn een stabiel, vrolijk gezin. Dat kostte tijd en was erg zwaar, maar het is gelukt. Ik doe mijn best om te blijven leren en groeien, daarmee kom ik verder.”

Op dansles via het Jeugdfonds

Ram (9) wilde graag op pianoles maar lessen en een instrument zijn kostbaar. Via het Utrechtse U-pas hoorde vader Basel over het Instrumentendepot en het Jeugdfonds. Met steun van beiden fondsen kreeg Ram een keyboard en kon op les. En toen kwam corona.  

“Ik denk dat Ram iets op YouTube heeft gezien,” lacht Basel. “Want hij wilde heel graag op pianoles. Lessen zijn duur en een instrument ook. Via U-pas hoorden we dat we een bijdrage voor de lessen via jullie fonds konden aanvragen. Maar toen moest er nog een instrument komen. Ik heb alle opties onderzocht: een gebruikt instrument of iets huren, maar een goed instrument is erg duur. Op de muziekschool hoorden we dat we gratis een instrument konden lenen van het Instrumentendepot van het Leerorkest. Het werd snel en eenvoudig geregeld. Ram kreeg een keyboard en kon op les. Dat was geweldig.” 

Jammer genoeg kwam er al snel een einde aan de lessen vanwege corona. Basel: “Ram heeft maar twee lessen gehad, heel jammer. Online is er wel van alles maar we vinden het belangrijk dat hij het van een docent leert. De lessen zijn nu gepauzeerd tot de lessen weer doorgaan. Hij speelt wel thuis, een keyboard heeft al wat muziek heeft ingebouwd, dus dat stimuleert.”  

Basel vindt het belangrijk dat de kinderen iets aan muziek doen of een andere hobby hebben. “We hebben nog een kleintje van 4. We willen dat de kinderen zoveel mogelijk kanten van zichzelf ontdekken zodat ze hun potentieel kunnen waarmaken. Bovendien zie ik dat Ram veel aan het gamen is, hij is veel online. Dat is niet goed. We gaan dus ook vaak naar buiten, naar het park. Ik heb zelf nooit muziekles gevolgd. In Syrië, waar ik vandaan kom, zijn wel muzieklessen op school maar die worden vaak gebruikt voor bijvoorbeeld wiskunde. Dat wordt belangrijker gevonden. Als kinderen talent voor iets hebben, moeten ze dat kunnen ontwikkelen. Ik ben blij dat ze die kans krijgen.” 

Lees meer over muziekles via het Jeugdfonds

“Het gaat goed met me hoor,” zegt Raj (15) vrolijk. Respect voor Raj want jongeren hebben het niet gemakkelijk nu corona het leven kleiner en saaier maakt. Zeker voor jongeren als Raj die in een instelling wonen omdat het thuis even niet gaat. Een balletje trappen helpt. 

Raj woont in een grote instelling voor jongeren tussen de 12 en 21 jaar. Ze wonen niet thuis wegens een vervelende thuissituatie of andere verschillende complexe problemen. Raj: “Ik woon hier sinds mijn 12e omdat het thuis een paar keer fout is gegaan. Toen ben ik uit huis geplaatst. Eerst in een gesloten groep maar nu op een open groep want het gaat heel goed. Momenteel ga ik buiten het terrein naar school, op het terrein zelf volg ik verschillende sportieve clubjes zoals voetbal en mountainbike. Omdat het zo goed gaat mag ik in de naastgelegen stad werken en sporten. Dat gaat lekker. Ik werk een paar dagen in de week als vakkenvuller en voetbal bij een club in de buurt.” 

Altijd enthousiast

Wat merkt Raj van corona? “Vooral dat ik niet bij kinderen op een andere groep mag komen om te gamen of zo. Alleen buiten kunnen we elkaar zien. Soms voel ik me rot. Bijvoorbeeld als iemand hier zit te wachten op een uitslag of zo. Ik ben gek op voetballen. Ik krijg er energie van, blijf fit. Als ik me niet zo lekker voel en aan nare dingen moet denken, helpt het als ik even een balletje kan trappen. Soms gebeuren er heftige dingen, iedereen zit hier omdat er iets aan de hand is. Als het op de groep drukker is of onrustig, ga ik even naar het sportveld hier op terrein.

‘Gewoon een van de jongens’

Ik zit ook op een club in de buurt. Daar ben ik gewoon een van de jongens, geen buitenbeentje. Het is ook leuk om af en toe even weg te zijn van de groep. Ik hoop dat we binnenkort weer samen dingen kunnen doen, naar de bioscoop of zo. Als ik niet zou sporten, zou ik minder vrolijk zijn. Sporten is een van de belangrijkste dingen in mijn leven. Momenteel volg ik ergens anders dan op het terrein school, als dit goed verloopt dan mag ik een Entree opleiding volgen, misschien dat ik de sportkant wel op ga!” 

Begeleider Jeffrey vult aan: “Het is mooi om te zien dat het goed gaat met Raj. Hij is echt wel een jongen die je overal mee naartoe kunt nemen: van een voetbalwedstrijd tot de presentatie van een nieuw automerk: Raj is altijd enthousiast. Met sporten heeft hij zichzelf bewezen en laten zien dat hij het aankan. Daardoor kon hij lid worden van een voetbalvereniging. Gaaf om te zien dat sport hem zoveel brengt!” 

Raj in actie zien? Bekijk dan de gave video die gemaakt is door Boyd Helderton in het kader van de 5×5 Filmcompetitie van het Jeugdfonds in Gelderland:

Violeta is een alleenstaande moeder van twee dochters van 14 en 10. Het gezin verhuisde in 2011 vanuit Spanje naar Nederland omdat er geen werk te vinden was. ‘Ik vind het fijn dat de kinderen iets hebben waar ze blij van worden’ 

“Vanwege de economische crisis moesten we weg uit Spanje,” vertelt Violeta. “Het werd te moeilijk om rond te komen. Mijn ex-man is Antilliaan, zodoende konden we naar Nederland verhuizen. Het was best moeilijk om te wennen en de taal te leren. Bovendien zijn mijn man ik gescheiden. We moeten nu rondkomen van een uitkering.” 

Violeta hoorde via maatschappelijk werk op school dat ze hulp van het Jeugdfonds kon krijgen. Violeta: “Ik wilde dat ze leerden zwemmen, er is veel water in Nederland. Ze moeten veilig zijn. De meisjes hebben allebei hun zwemdiploma gehaald met behulp van het Jeugdfonds. Bovendien zit Michelle op paardrijden en volgt Mary danslessen. Mary vindt het heel fijn om te dansen. Ze danst al vanaf haar 4e. Het is echt haar ding. Ze wil meer en meer. Ze volgt nu lessen bij Lucia Marthas. Vanwege corona is een deel van de lessen online. Ook het paardrijden ligt stil vanwege corona. Michelle vindt dat best moeilijk. Vijf jaar geleden ben ik gescheiden. Michelle was daar heel verdrietig over. Het omgaan met de dieren hielp haar het verdriet te verwerken.” 

Doen wat je zelf leuk vindt

Juist als de omstandigheden niet gemakkelijk zijn, is het belangrijk dat de kinderen zich uit kunnen leven. “Ik vind het heel fijn dat de kinderen iets hebben waar ze blij van worden,” zegt Violeta. “Ze zijn in beweging, gaan om met andere mensen, andere culturen, niet alleen de mensen hier uit de buurt. Ze mogen doen wat ze zelf leuk vinden, dat vind ik heel belangrijk. Toen ik zelf klein was, mocht ik ook kiezen naar welke clubjes ik wilde. Daar heb ik hele goede herinneringen aan. Je komt even uit je eigen wereldje. Dat is goed voor de kinderen want het is soms best moeilijk, we hebben weinig geld dus het is fijn dat ze kunnen paardrijden en dansen.” 

Leven in lockdown

De kinderen konden, net als alle andere kinderen, lang niet naar school. Dat was moeilijk. Violeta: “Tijdens de eerste lockdown moesten de kinderen het een beetje zelf uitzoeken. Maar tijdens de tweede lockdown was er een heel programma met veel thuiswerk. Dat was wel veel, ik was constant bezig met de begeleiding. We zaten met ons drieën thuis, Mary liep een rekenachterstand op. Zelf ben ik bezig met een vooropleiding en hoop door te stromen naar Fiscaal Recht en Economie. Het was wel veel allemaal. De jongste mag nu weer naar school, de oudste nog maar een keer per week.  

Veel ouders weten niet dat er hulp is

Violeta wilde graag haar verhaal doen. “Het is zo belangrijk dat moeders zich niet schamen om een aanvraag te doen. Vaak weten ze niet eens dat het kan. Ik woon in Amsterdam Zuidoost. Er wonen hier veel mensen die moeite hebben met de taal, die weten niet dat ze hulp kunnen krijgen. Dat is jammer. De meeste scholen sturen een mail, veel ouders begrijpen die niet. Scholen moeten ouders vertellen dat het fonds bestaat. Het is zo belangrijk voor de kinderen. Ik ben blij dat ik om hulp gevraagd heb.” 

Woon je in Amsterdam en is er thuis geen geld om iets aan sport of cultuur te doen? Kinderen die willen sporten, kunnen terecht bij Jeugdfonds Sport Amsterdam. Kinderen die willen dansen, muziek maken of tekenen, kunnen terecht bij Jongerencultuurfonds Amsterdam. 

Meer informatie voor ouders

Jasper was zelfstandig fotograaf. Het jaar 2020 stond volgeboekt met bruiloften. En toen brak de coronacrisis uit. De ene na de andere boeking werd geannuleerd. Een financieel zware periode volgde. ‘Het voelde gek om hulp te moeten vragen.’

Het leven zag er begin 2020 veelbelovend uit voor Jasper en zijn gezin. Hij werkte als fulltime en zijn vrouw als parttime fotograaf, ze studeert ook psychologie. “We woonden in een vrije sector huis in een nieuwbouwwijk met veel jonge gezinnen. Heel gezellig. Er lagen veel boekingen in het verschiet, vooral veel bruiloften. In maart begonnen we nattigheid te voelen en in april kwamen de eerste annuleringen. Ons inkomen verdampte, we berekenden dat er nog maar 20% zou overblijven van wat we normaal verdienden. De Tozo-regeling voor zzp’ers was minimaal. Er brak een hele pittige periode aan. We zijn verhuisd naar een sociale huurwoning in een andere gemeente. Gelukkig stonden we al 12 jaar ingeschreven, daarom kregen we snel een fijn huis.”

Stoppen met zwemles

Van maart tot november was het gezin financieel afhankelijk van onder andere de Tozo. “Geen vetpot,” zegt Jasper. “Je gaat uitzoeken waar je op kunt bezuinigen. De zwemlessen van de kinderen kostten ons 100 euro per maand. Dat kon niet meer gemist worden. Een moeilijke beslissing. Het is belangrijk dat kinderen kunnen zwemmen en ze vonden het leuk. Het zou niet lang meer duren voordat mijn zoontje kon afzwemmen voor zijn A-diploma. Via een moeder op school hoorde ik van het Jeugdfonds. ‘Doe het gewoon, het is ervoor’, zei ze. Toch voelde het raar. Als zzp’er ben je het gewend om zelfstandig te zijn, je eigen zaken te regelen. Het klinkt gek maar het duurt even voor je beseft dat je het financieel moeilijk hebt en eigenlijk een beroep moet doen op voorzieningen. Het duurde even voor we over die drempel stapten.”

Geen papierwinkel nodig

Toen de beslissing om een aanvraag te doen genomen was, ging het snel. Jasper belde de administratie van de school en zij deden de aanvraag bij het Jeugdfonds. “Het verbaasde me hoe gemakkelijk het ging,” zegt Jasper. “Met het gedoe rond Tozo in het achterhoofd was ik bang dat we een hele papierwinkel moesten overleggen maar dat was helemaal niet zo. Doordat school ons gezin kende, was het snel geregeld. Een slimme werkwijze. Eerlijk gezegd was ik afgehaakt als we wel van alles hadden moeten overleggen en bewijzen.”

Zzp en geldzorgen: ‘Ik heb geleerd dat je je niet groot moet houden’

Zelfstandigen vragen niet snel om hulp. Daarom vindt Jasper het belangrijk zijn verhaal te doen. “Er zijn zoveel zzp’ers die als gevolg van de coronacrisis geldzorgen hebben. Je probeert je groot te houden, schaamt je voor je situatie. Maar dit kan iedereen overkomen. Doe er niet te moeilijk over. Organisaties als het Jeugdfonds zijn ervoor om je in dit soort situaties te helpen. Ik hoor regelmatig ‘ik ga mijn handje niet ophouden’. Ik snap dat helemaal, zzp’ers zijn zelfstandige mensen. Maar ga vooral niet stoer lopen doen. Ik ben blij dat we die stap gezet hebben en hoop dat andere zzp’ers die stap ook zetten.”

Belang van de kinderen

Inmiddels gaat het weer goed met het gezin. Jasper heeft na een omscholing een vaste baan in webdesign. “We hebben geluk gehad omdat we konden verhuizen en ik een nieuwe baan vond. Het was best moeilijk afscheid te nemen van mijn leven als zelfstandige maar wat meer zekerheid en collega’s om je heen, is ook fijn. Wat ik heb geleerd van die periode is dat je je niet groot moet houden. Maak gebruik van regelingen die er zijn. Het is belangrijk voor je kinderen dat hun leven zo normaal mogelijk blijft in zo’n moeilijke tijd.”

*Jasper is niet zijn echte naam.

Meer informatie over Jeugdfonds voor zzp’ers

Esther Hans (53) is kunstenares en alleenstaand moeder van drie tieners. ‘We maken al jarenlang gebruik van financiële regelingen in de Zaanstreek. Daardoor kunnen mijn kinderen sporten en cultuurlessen volgen. Ik merk hoe goed dat is voor hun zelfvertrouwen en sociale contacten. En als ouder ben ik daardoor zelf óók in nieuwe, sociale omgevingen terecht gekomen.’

Esther Hans, door Wim Egas, Fotostudio Beemster

“Sport en cultuur helpen mijn kinderen in hun (sociale) ontwikkeling buiten school om,” vertelt Esther. “Dat vind ik heel belangrijk! Want actief zijn en iets nieuws leren, vergroot hun kansen. Ze leren zichzelf beter kennen. Je ziet je kinderen daar dan echt in groeien. Ze worden daar echt gelukkiger en zelfstandiger door.”

Stress-verlagend

“Mijn kinderen hebben van alles gedaan. Zoals volleybal, voetbal, theater en zelfs circusles! Deelname aan dat soort activiteiten werkt stress-verlagend. Vooral als kinderen bijvoorbeeld even niet lekker mee kunnen komen op school. Dan is met name sporten een enorme ontlading. Ook omdat ze dan even de tijd hebben voor zichzelf. En dat maakt mij als ouder ook relaxter.”

Heel erg blij mee

“Het is echt fantastisch dat dit soort financiële regelingen er zijn voor minima-gezinnen. Ik ben er heel erg blij mee! We komen hierdoor toch even los van die minima-situatie waarin we weinig extra’s kunnen. Het is ook goed dat het geld door de gemeente of het Jeugdfonds Sport & Cultuur direct wordt overgemaakt naar de sportclubs of cultuuraanbieders. Want de kinderbijslag bijvoorbeeld, gaat in de praktijk vooral op aan noodzakelijke uitgaven voor het levensonderhoud.”

Meer informatie

Kijk op onze pagina met informatie speciaal voor ouders.

Joshua voetbalt bij FC Amsterdam, net als zijn oudere broer Michael. Tijdens de wedstrijden speelt hij rechtsachter in de verdediging, maar tijdens de trainingen vindt hij schieten op doel eigenlijk het leukst. Hoe het in de wedstrijden gaat? “Soms staan we in de eerste helft te dromen. De trainer kan best streng zijn en zegt daar dan wat van. In de tweede helft gaat het dan meestal beter.”

Mevrouw Adewale is trotse moeder van deze voetballertjes. Ze kwam 19 jaar geleden uit Nigeria naar Nederland en woont met haar drie kinderen in Zuidoost. Naast de jongens is er dochter Esther (6), zij volgt zwemlessen voor haar A-diploma. In het Bijlmerpark waar we elkaar ontmoeten en een balletje trappen, laat ze zien dat voetballen ook aan haar besteed is. Joshua moet alle trucs uit de kast halen om zijn snelle zusje van zich af te houden. De sportieve activiteiten van haar kinderen houden ook mevrouw Adewale zelf in beweging. Beide jongens trainen 2 of 3 keer in de week bij FC Amsterdam en hebben dan op zaterdag een uit- of thuiswedstrijd. Op maandag gaat Esther naar zwemles. Het brengen en halen is ware topsport, maar ze doet het graag. Tussendoor volgt ze wekelijks Nederlandse lessen en ontmoet ze andere moeders bij Single SuperMom, waar ze op de fiets naartoe gaat.

“Later wil ik voetballer worden, of politieman.”

Joshua samen met atleet Usain Bolt in de campagne #DirectPromise van partner Allianz Direct.

Naast het positieve fysieke aspect dat sport het gezin biedt, vervult het ook een belangrijke sociale rol. “Veel vrienden en familie uit de buurt voetballen ook. We ontmoeten elkaar tijdens trainingen en wedstrijden, de club is echt een ontmoetingsplek.” vertelt mevrouw Adewale. Ze is erg open over hun leven, waarbinnen het voetballen bij een club duidelijk veel betekent. “Voor Joshua en Michael is voetbal alles. Overdag, maar ook als ze naar bed gaan. Echt, ze dromen over voetbal”.

Lees meer over voetballen met hulp van het Jeugdfonds >>

De coronacrisis heeft het land tot stilstand gebracht. Kinderen gaan niet naar school, sportscholen en culturele instellingen zijn gesloten. Ook Jory (16) zit thuis, eigenlijk zou hij in april starten bij een wielrenvereniging maar ook dat gaat niet door. Hoe gaan de Amsterdamse Jory en zijn moeder Kerstin om met deze situatie? 

Jory zit in de vierde van het vmbo en zou dit jaar examen doen. Maar nu even niet. “Het examen gaat niet door,” zegt Jory. “Ik krijg wel mijn diploma want ik sta er goed voor. Maar ik mis school en mijn vrienden wel en er is geen diploma-uitreiking of schoolfeest. Ik zie mijn vrienden wel online. Het is wel apart zo de hele dag thuis. Ik game een beetje en ik ga fietsen met mijn stiefvader.” 

Schaken en wielrennen

Jory houdt van schaken en wielrennen, een bijzondere combinatie. Fietsen doet hij vooral met zijn stiefvader. “Ik zou starten bij een wielrenvereniging, wel jammer dat dat niet doorgaat. Gelukkig heb ik wel een racefiets, dus nu fiets ik met mijn stiefvader. Het is lekker om actief bezig te zijn. Ik houd niet echt van teamsporten zoals voetballen. Ik wil gewoon lekker buiten bezig zijn. Mijn ouders zijn gescheiden en mijn stiefvader woont in Leimuiden. Ik ben daar vanuit Amsterdam naartoe gefietst. Schaken vind ik ook heel gaaf. Daar moet je veel bij nadenken, net als bij wiskunde wat ik ook leuk vind. Ik zit op een schaakclub maar ook daar kan ik nu niet naar toe, we spelen wel regelmatig potjes online. Eerlijk gezegd hoop ik wel dat dit coronagedoe snel voorbijgaat. Het duurt best lang.”  

Ik wil niet dat Jory de hele dag thuis zit

“Een beetje saai,” antwoordt Kerstin op de vraag hoe het met haar gaat. “Ik voel me opgesloten. Ik ben coupeuse maar het werk ligt helemaal stil. Het heeft ook gevolgen voor mijn inkomen maar we moeten afwachten of er voor ons een regeling komt. We hebben de laatste weken alleen maar mondkapjes gemaakt. Ik werk maar drie dagen in de week dus we leven van een minimuminkomen. Daarom ben ik blij dat het Jeugdfonds bestaat, het is toch een steuntje in de rug. Ik vind het belangrijk dat Jory iets doet, ik wil niet dat hij de hele dag thuiszit. Het is belangrijk dat hij traint, zeker nu want hij heeft ook last van zijn longen. We wonen in Amsterdam-Noord, maar mijn vriend woont in Leimuiden. Jory kan het heel goed met hem vinden, van hem heeft hij de passie voor fietsen.  

Weet je, het is goed als mensen zoals ik zich niet schamen. Je kunt er niets aan doen als je weinig inkomen hebt. Ik wil dat Jory ook buiten school dingen kan doen, lekker kan sporten. Dankzij jullie kan dat.”

Wielrennen met Jeugdfonds Sport & Cultuur