Naar Jeugdfonds Sport & Cultuur Gelderland pagina

Gelderland | 17 februari 2022

Muriel: ‘Van een goede baan bij de bank naar de Voedselbank’

Muriel bleef na de scheiding van haar man achter met een hoge belastingschuld en vijf kinderen. Twee stiefdochters zijn inmiddels volwassen en het huis uit. Ze woont nu met haar drie zonen van 16, 15 en 11 en haar dochter van 14. Drie jaar lang zaten ze in de schuldsanering en moesten rondkomen van 90 euro in de week. Gelukkig is het gezin er weer helemaal bovenop.

Echtscheiding, je baan kwijtraken: armoede zit soms in een klein hoekje. Muriel: “Ik had een goede baan bij een bank maar werd overbodig verklaard. Ik kwam thuis te zitten met een goede regeling en was van plan om me om te laten scholen tot leerkracht. Toen bleek ik zwanger, het huwelijk liep op de klippen. Ik kon geen baan vinden die te combineren was met mijn grote gezin. En ik zat met een belastingschuld die op mijn naam stond. Ik heb dat niet goed vast laten leggen, dat was niet handig. Mijn ex weigerde verantwoordelijkheid te nemen dus ik draaide overal voor op.”

Niet bij de pakken neerzitten

Via school leerde Muriel iemand kennen die bij Humanitas werkt en haar verder hielp. “Gelukkig was de schuldensituatie heel overzichtelijk,” zegt Muriel. “Het ging maar om één schuld. Om eruit te komen ben ik de schuldsanering ingegaan. Dat was heel zwaar maar wel overzichtelijk: na drie jaar zou ik ervan af zijn. Ondertussen moesten we met z’n zessen van 90 euro in de week rondkomen. Wat koop je daarvoor? Het was steeds heel goed opletten. Gelukkig had ik mensen om me heen die meedachten of die bijvoorbeeld kleding voor de kinderen hadden of ons aanboden mee te eten. Mijn ouders steunden ons ook enorm maar je moet goed oppassen met wat je wel en niet kunt aannemen als je een uitkering hebt. Ik lag ’s nachts regelmatig wakker, piekeren hoe het verder moest. Maar iedere dag was er een op weg naar een toekomst zonder schulden. Ik kon er gelukkig goed over praten met mijn ouders en familie, we zijn heel hecht. Ook mijn vriendinnen hebben me gesteund, die hadden zelfs bewondering voor hoe ik het deed. Ik kon me niet veroorloven bij de pakken neer te gaan zitten want ik moest voor mijn kinderen zorgen.”

De eerste keer bij de Voedselbank schaamde ik me

Rondkomen van 90 euro in de week is een vrij onmogelijke opgave met vijf opgroeiende kinderen. Muriel: “Ik kwam helemaal niet uit met het geld. Mijn contact bij Humanitas zei ‘je moet gewoon naar de Voedselbank gaan’. Dat was zo’n enorme drempel. Ik had altijd een goede baan bij de bank gehad en toen stond ik daar. Ik heb het gedaan omdat ik echt niet meer wist hoe het anders moest. Ik kwam daar de eerste keer en het was daar zó gezellig. Iedere vrijdagavond konden we het pakket afhalen. De vrijwilligers zorgden dan voor koffie en limonade, echt een uitje. Thuis pakten we het uit alsof het een kerstpakket was, we maakten er een feestje van: wat zit er nu weer voor lekkers in? Ik heb het er later nog wel eens met de kinderen over gehad. ‘Wij waren toch niet arm?’ was hun reactie. Zij hebben er zelf blijkbaar nooit last van gehad. Dat beschouw ik als een compliment voor mezelf. Het meest ingewikkelde aan armoede was dat ik zo vaak nee moest verkopen aan de kinderen.”

Mee blijven doen

Kunnen sporten en bewegen was belangrijk voor de kinderen en dat hebben ze altijd kunnen doen. “Onze kinderen zaten al jong op clubs. Ze konden eerder voetballen dan lopen,” lacht Muriel. “In Aalten is een goed armoedebeleid, er is een ‘Meedoenpact’ waar het Jeugdfonds in zit. Richard Jongetjes vertelde me over het Jeugdfonds en heeft het voor me aangevraagd. Zo konden mijn kinderen blijven voetballen en dansen. Mijn zonen voetballen op hoog niveau, die van 15 is zelfs geselecteerd voor Jong Oranje en voetbalt bij de Graafschap. Mijn dochter doet aan hiphop en zit ook in een selectie met optredens door heel het land. Ik ga alleen naar de thuiswedstrijden van mijn zoons, samen met mijn vader want ik heb geen auto. De uitwedstrijden zijn te duur.  Gelukkig kunnen de zoons met de busjes van de voetbalclubs naar uitwedstrijden.”

Inmiddels is de belastingschuld afbetaald en is het gezin uit de schuldsanering. “Zo fijn. Ik heb het heft weer in eigen handen, ben niet afhankelijk meer. Die controle op alles wat je doet en laat in je leven vond ik zwaar. Je moet steeds met de billen bloot. Overal verantwoording voor afleggen. Ik heb wel gemerkt hoe belangrijk het is om actief en betrokken te blijven. Ik heb altijd veel vrijwilligerswerk gedaan.”

Iets terugdoen

Muriel is inmiddels aan het werk in de thuiszorg. Daarnaast is ze buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand en doet huwelijksvoltrekkingen – ‘mijn hobbybaantje’ – en is vrijwilliger bij initiatieven om mensen in armoede bij te staan. Haar boodschap aan andere ouders: “Praat erover. Schaam je niet. Ik had ook last van schaamte, zoals die eerste keer bij de Voedselbank bijvoorbeeld. Echt: praat er over! Hoe moeilijk het soms ook is, zeg het gewoon als je ergens geen geld voor hebt. Ik kreeg steun uit onverwachte hoeken. Met Sinterklaas bijvoorbeeld stond er ineens een zak cadeautjes voor de deur. Ik weet nog steeds niet van wie, daar kan ik nu nog van volschieten. Maar mensen moeten wel weten dat je hulp nodig hebt. Armoede kan iedereen overkomen. Ik heb wel het idee dat het taboe er een beetje af aan het gaan is. En weet je, je houdt niet alleen je hand op, je kunt later ook wat terugdoen. Daarom ben ik vrijwilliger bij meerdere projecten om mensen in armoede te helpen. Ik had die hulp ook ooit nodig maar kan nu iets teruggeven.”