Redouan Ait Chitt, beter bekend als Redo, is een professioneel breakdancer, motivational speaker en presentator van het tv-programma Project Dans op NPO1. Hij geeft workshops, treedt op in (theater)shows en doet mee met battles wereldwijd. Ook voerde hij zijn persoonlijke battle. Een extra motivatie om ambassadeur van het Jeugdfonds te zijn. Redo’s credo: no excuses, no limits. 

Waarom vindt Redo het belangrijk ambassadeur te zijn? “Ik vind het zo belangrijk dat kinderen meedoen,” zegt Redo. “Kinderen willen erbij horen. Het valt op als je niet mee kunt doen. Niet net als de anderen naar de voetbal – of dansschool kan. Dan word je een buitenstaander. Ik weet wat het is om je een buitenstaander te voelen, omdat ik zelf veel hindernissen heb moeten overwinnen.”  

Erbij horen 

Redo is geboren met een te korte rechterarm zonder ellebooggewricht en heeft in totaal vijf vingers aan twee handen, hij mist zijn rechterheup, zijn rechterbeen is korter en hij loopt met behulp van een prothese. Dat heeft hem niet verhinderd professioneel danser te worden. “Sporten was voor mij heel belangrijk. In plaats van te focussen op wat ik niet kon, leerde ik vaardigheden waar ik wél iets mee kon. Van voetbal tot vechtsport, ik heb me nooit laten beperken door mijn fysieke uitdagingen. Op de club hoorde ik er gewoon net als iedereen bij.” 

Creativiteit doorbreekt grenzen 

Toen hij 14 jaar oud was, maakte Redo kennis met de wereld van breakdance.  Een openbaring. “De hiphopcultuur is heel open,” vertelt hij. “Ik werd niet raar aangekeken, kon helemaal mezelf zijn, ik werd gewaardeerd om wie ik was. Natuurlijk moest ik achterstanden wegwerken. De eerste lessen waren hel. De basisbewegingen die iedereen deed, kon ik niet uitvoeren. Het kwartje viel toen een docent tegen me zei ‘pak de dingen die jij kunt doen en geef er je eigen draai aan’. Hij gooide me in het diepe. Ik werd gedwongen creatief te denken. En creativiteit doorbreekt grenzen. Juist door anders te zijn werd dit mijn kracht. Ik kreeg steeds meer zelfvertrouwen.  

Fysiek en sociaal sterker  

Redo werkt als professioneel danser over de hele wereld, inspireert mensen met zijn ervaringen en visie en presenteert het tv-programma Project Dans: “Ik heb kansen gekregen en daarom ben ik nu wie ik ben. Dat gun ik ieder kind. Het Jeugdfonds Sport & Cultuur maakt het mogelijk dat kinderen en jongeren kansen krijgen, daarom staat het dichtbij me. Kunnen dansen, sporten, muziek maken…het draagt allemaal bij aan de ontwikkeling van een kind. Ik vind het zo belangrijk dat niemand, om wat voor reden dan ook, wordt buitengesloten. Kinderen moeten zoveel mogelijk kunnen ontdekken, daar moet je ongeacht de situatie thuis, nooit op bezuinigen.” 

Foto: James Park Photography

Muziekles hoort erbij, vonden de ouders van musicalster Brigitte Heitzer. Brigitte kreeg al jong pianoles. Ook haar eigen kinderen zitten op muziekles. Muziek maken, zingen of dansen helpt bij de ontwikkeling, is haar ervaring. Daarom wil ze dat alle kinderen iets aan muziek kunnen doen, ook als er thuis geen geld is. Brigitte Heitzer is ambassadeur van het Jeugdfonds Sport & Cultuur.

Brigitte groeide op een groot melkveebedrijf in Zuid Limburg op. “Mijn oma, die naast ons woonde, speelde fantastisch piano,”vertelt Brigitte. “Daar is de liefde voor muziek ontstaan. Toen ik een jaar of zes was, kregen we thuis pianoles van een privéleraar.  Als boerengezin met vier kinderen hadden we het niet breed, mijn ouders konden de privélessen niet meer betalen. Vlakbij, in België, waren muzieklessen dankzij subsidie, betaalbaar. Iedere zaterdag reed mijn moeder met vier kinderen heen en weer om ons muziekles te kunnen laten volgen.”

Eindmusical was het begin

Tijdens de eindmusical op de basisschool zong Brigitte voor de eerste keer voor publiek. “Ik was Barones van Stoethaspel tot Wielewaal,” lacht ze. “En ik kan me nog ieder woord van het liedje dat ik zong herinneren. Het maakte zo’n indruk op me om samen muziek maken, te zingen en iedereen in een rol te zien. Het was zó leuk! Dat was echt het begin.”

Toch duurde het nog jaren voordat Brigitte besefte dat het podium haar bestemming was. “Na de middelbare school had ik geen idee wat ik wilde. Naar een toneel of musicalopleiding gaan, kwam niet in me op. Ik was in die tijd echt een grijs muisje en deed het in mijn broek bij het idee dat ik naar de grote stad zou moeten. Ik ben in Maastricht Sociaal Pedagogische Hulpverlening gaan studeren. Daarna ben ik gaan werken. Achteraf gezien belangrijk omdat ik mezelf in die periode op een veilige manier heb kunnen ontwikkelen en sterk kon worden. Pas toen ik genoeg zelfvertrouwen had, heb ik de kans gewaagd en heb ik met succes auditie gedaan op het conservatorium in Brussel.”

Evita

Brigitte’s grote doorbraak kwam na het winnen van het tv-programma Evita. “Terugkijkend was dat een grote leerschool. We werden acht weken soort van opgesloten in de studio en hadden veel plezier met elkaar. Daarnaast stond ik ook nog in Tarzan. Ik had in periode nauwelijks tijd voor vrienden en familie maar vond dat isolement eigenlijk heel lekker. En toen won ik… Terug in de buitenwereld maakte ik mee wat het doet als je met je hoofd op tv bent. Iedereen heeft een mening over je en vindt dat je een beetje van hun bent. Ik was daar helemaal niet op voorbereid. Daarna volgde de repetitieperiode. Evita is een zware rol en daar kwam al dat gedoe bij. Het was heel moeilijk, ik ben diep gegaan. Na Evita zijn mijn vriend en ik vier maanden gaan reizen, dat heeft me goed gedaan. Gelukkig hervond ik daarna het plezier in het spelen. Nog steeds is het gedoe eromheen niet mijn ding, maar het hoort er nu eenmaal bij.”

Muziek helpt

“Muziek is mijn leven, mijn uitlaatklep. Ik word er heel gelukkig van en ben zo blij dat ik er mijn vak van heb kunnen maken,” zegt Brigitte. “Muziek is ook zo belangrijk voor kinderen. Ze reageren er acuut op, zelfs baby’s in de buik. Als kinderen muziek maken of dansen helpt dat enorm bij hun ontwikkeling. Het is zo jammer dat muziekles op school niet vanzelfsprekend meer is. Daardoor moeten kinderen buiten school op muziekles en dat kost geld. Daarom ben ik blij dat ik nu ambassadeur voor het Jeugdfonds Sport & Cultuur ben. Ook als er thuis geen geld is, moeten kinderen gewoon naar muziekles kunnen. Daar ga ik me voor inzetten!”

Atlete Sifan Hassan heeft als kind kilometers gelopen. Ze speelde in de heuvels in Ethiopië altijd buiten en heeft daar goede herinneringen aan. Ook na haar vlucht uit Ethiopië heeft sport een belangrijke rol gespeeld. In eerste instantie om haar zorgen even te vergeten, maar later juist om een nieuwe toekomst op te bouwen.

Plank in een jurk

Sifan: “Als kind droeg ik broeken. Ik was zo dun, als ik een jurk aan had, zag ik er bij wijze van spreken uit als een plank! Op een dag, we waren zes, zeven jaar oud, vroeg mijn vriendin of ze mijn broek mocht lenen. Ze wilde meedoen aan een hardloopwedstrijd op school. Dat mocht ze natuurlijk, want dat betekende dat ik haar prachtige jurk kon aantrekken, de jurk waar ik altijd zo jaloers op was.

“In de bosjes wisselden van kleding en zij liep haar wedstrijden. Daarna zei ze: nu moet jij ook lopen! Ze bleef maar pushen, en ook al had ik eigenlijk geen zin, uiteindelijk heb ik toch meegedaan. Dus ik trok mijn eigen broek weer aan en liep de 100 meter, de 200, de 300, tot en met de 800 meter. Op alle afstanden eindigde ik als een van de laatsten. Behalve op de 800 meter, daar werd ik tweede. Ja, toen was ik blijkbaar al iemand van de middellange afstanden.” 

Opgesloten en gespannen

Sifan: “In Ethiopië liep ik elke dag naar school, maar ik deed niet echt aan sport. Eigenlijk speelde ik vooral, beoefende ik allerlei verschillende sporten door elkaar heen. Het werd nooit echt serieus. Op mijn vijftiende kwam ik naar Nederland, en werd ik opgevangen in Assen. Daar voelde ik me opgesloten. Ik kon er voor mijn gevoel niks doen, ik was ook nog te jong om te werken. Oh, ik was er zo ongelukkig. Al die energie die ik normaal buiten kwijt kon, bleef nu in mijn lijf zitten. Daardoor kon ik nauwelijks slapen, was ik de hele tijd gespannen. Dus heb ik op een bepaald moment gezegd: ik ga sporten, anders word ik gek.

“De sporten die ik bedacht om te beoefenen, waren allemaal duur. Het enige dat eigenlijk gratis was, was hardlopen. Toen ik via via naar Leeuwarden ging, heb ik me daar aangesloten bij atletiekclub Lionitas. Ze zeiden dat ik een talent was, ze gaven me zelfs schoenen om te lopen.

“Pas toen ik later naar Eindhoven verhuisde, omdat daar een grote Ethiopische gemeenschap is, ging mijn ontwikkeling als hardloopster echt van start. Ik studeerde zorg aan het ROC en werd getraind door een Ethiopische oud-atleet: Aiduna Aitnafa. Hij maakte me enthousiast, liet beelden zien van grote lopers als Haile Gebrselassi en Ellen van Langen. Hij zorgde dat ik van Nike een tas vol nieuwe schoenen kreeg. Dat was voor mij echt iets ongelooflijks, ik had nog nooit zoiets waardevols gekregen. Aiduna liet me geloven dat ik het kon, dat ik het in me had om een goede loopster te worden. Hij veranderde mijn mentaliteit, zorgde dat ik ambitie kreeg.”

National Geographic

Sifan: “Ik heb nooit gedroomd van een leven als topsporter. Als kind wilde ik altijd wetenschapper worden. Omdat ik steeds de vraag stelde: waarom? En: hoe zit dat nu precies? Ik wilde alles weten, wilde alles onderzoeken. Nog steeds kijk ik graag naar programma’s van de tv-zender National Geographic. Toch ben ik blij dat ik die studie niet heb gedaan. Want in de wetenschap zijn er geen grenzen, je kan altijd door blijven zoeken naar antwoorden. En ik heb juist een doel nodig, een einde. Dat vind ik in mijn sport: ik train om beter te worden, om bepaalde tijden te kunnen lopen. In een wetenschappelijke studie zou ik mezelf waarschijnlijk zijn verloren.”

Blijf maar normaal

“Trainers zeggen altijd dat je niks leert als je nooit verliest. Tja. Ik win eigenlijk bijna altijd, of ik word tweede… Ha, ik leer dus helemaal niks! Nee, dat is een grapje. Als ik verlies baal ik enorm en blijf ik nadenken wat ik fout heb gedaan. Gelukkig komt dit niet te vaak voor. Misschien ben ik wel verwend, want als kind won ik ook altijd alles, ik weet eigenlijk gewoon niet beter. Alleen in volleybal was ik niet zo goed, als we dat speelden, haalden ze me altijd van het veld.

“Als ik win, denk ik: ok, mooi. En dan ben ik even blij. Meer niet. Sommige atleten gaan huilen, doen ineens heel overdreven. Dat snap ik nooit zo goed. Blijf maar normaal. Toen ik mijn wereldtitel indoor op de 1500 meter won in 2016 was ik natuurlijk ook blij, en heus langer dan even, maar ik veranderde mijn gedrag niet. Ik ging niet ineens acteren. Nee, ik was alleen trots. Ook met de bronzen medaille op de 5000 meter op het WK in Londen in 2017 was ik ontzettend blij en gelukkig. Ik ben dan heel erg vrolijk en praat veel, maar verder blijf ik normaal.”

Lamborghini en koffie

Sifan: “Door de oorlog in Syrië kwamen er veel negatieve berichten over ‘vluchtelingen’ in de media. Ik schrok van dat negativisme. Kijk, ik voel me een echte Nederlander: ik heb een Nederlands paspoort, heb vrienden hier en heb hier lange tijd gewoond. Ook nu ik in Amerika train, woon ik een groot deel van het jaar in Arnhem. Ik voel me nog steeds een Nederlander. Maar toen dacht ik: oh, ben ik zelf ook nog een vluchteling? Ben ik nog steeds niet geaccepteerd?

“Een woord kan zoveel kapot maken, zoveel vooroordelen oproepen. Weet je hoe dat werkt? Stel je hebt lekkere koffie. Maar iedereen zegt de hele tijd dat die koffie vies is. Als jij er dan een slokje van neemt, durf je niet meer te zeggen dat je ‘m lekker vindt. Want ja, iedereen zegt dat het vieze koffie is. Dus dan zal het wel zo zijn.

“Zo gaat het met het woord ‘vluchteling’, maar ook met armoede. Het wordt een slecht woord. Als je arm bent, stel je blijkbaar niks voor. En als je dat zelf gelooft, ga je je schamen om hardop te zeggen dat je hulp nodig hebt. Maar wat is arm? En who cares? Je hebt gewoon niet zoveel geld. Dat is toch niet iets om je voor te schamen? Veel mensen denken dat Nederland een rijk land is. Ja, het land is rijk, maar niet alle ménsen zijn rijk, ze rijden echt niet allemaal in een Lamborghini.”

“Zo groeien in Nederland veel kinderen op in gezinnen waar te weinig geld is om bij een vereniging te kunnen sporten. Ik weet hoe belangrijk sporten is en wil als ambassadeur van het Jeugdfonds Sport & Cultuur aandacht vragen voor al deze kinderen. Door het Jeugdfonds Sport & Cultuur kunnen ze toch sporten en op die manier weer even zorgeloos kind zijn.”

Dezelfde Sifan: altijd blij

“Door te sporten kan je jezelf zijn, kan je zijn zoals je wíl zijn. Je kan er alles in kwijt: je boosheid, je energie. Vroeger wist ik nergens van, kon ik me niks voorstellen bij een leven met sport. Nu weet ik wat het kan brengen. Ik heb zoveel meegemaakt, zoveel gezien dankzij het lopen.

“Toch hebben die ervaringen me niet veranderd. Nou ja, misschien ben ik wat meer verantwoordelijk geworden. Ik weet nu dat hardlopen mijn leven is, dat dit is wat ik wil, en dat ik het serieus neem. Zeker sinds ik in december 2016 de keuze heb gemaakt om in Amerika te gaan trainen.

“Verder ben ik nog steeds dezelfde Sifan, en die is altijd blij. Dat was ik als kind al. Ik zie veel sporters om me heen die altijd serieus zijn, die een diepe frons op hun voorhoofd hebben. Daar heb ik gelukkig geen last van, ik lach veel.

“Ik denk dat dat positivisme vooral in mezelf zit. In Ethiopië zijn mensen heel relaxed. Je ziet er boeren die helemaal niks hebben, en toch gelukkig zijn. Het is de cultuur daar. Als je in Ethiopië een uur te laat komt voor je afspraak, maakt dat niks uit. Iedereen lacht en zegt: ga lekker zitten, wat wil je drinken? Ook als je iets van een ander stuk maakt, geeft dat niet. Geen probleem! Ha, soms ben ik zelfs té relaxed. Mijn moeder zegt dat het een wonder is dat ik niet de hele tijd alles vergeet, dat het goed is dat mijn hoofd aan mijn lijf zit.

“Daarom vind ik het zo vervelend dat ik soms bij belangrijke toernooien toch ineens stress krijg. Dat wil ik niet. In Amerika gaat mijn nieuwe coach me proberen te leren om die ontspannen houding altijd vast te houden. Eigenlijk om altijd mezelf te zijn. Dat moet een coach in mijn ogen eigenlijk altijd doen: zijn atleet de beste versie van zichzelf laten zijn.”

Volg Sifan

Instagram: @sifanhassan

Henk de Jong is hoofdtrainer van sc Cambuur Leeuwarden. Als ambassadeur voor het Jeugdfonds Sport & Cultuur Fryslân zet Henk de Jong zich in om zoveel mogelijk kinderen te kunnen laten sporten!

Tjisse Steenstra was in 2019 en 2022 de beste kaatser van het seizoen en is tweevoudig winnaar (2022 en 2023) van de oudste sportklassieker van de wereld: de PC in Franeker. Als ambassadeur zet Tjisse zich in om zoveel mogelijk kinderen de kans te geven om zich te ontwikkelen op sportgebied voor de toekomst! Ieder kind heeft z’n eigen talent! Meer info over Tjisse vind je  op zijn website: https://www.tjissesteenstra.nl/.

Ambassadeur Richèl Hogenkamp: ‘Ik heb altijd de mogelijkheid gehad om te sporten’

De 26-jarige Richèl ziet tennis als een groot deel van haar leven en vindt dat iedereen minimaal de kans moet krijgen om te kunnen sporten. Ze is ondertussen drievoudig Nederlands Kampioen tennis en nummer 190 op de wereldranglijst. Ze vindt het belangrijk om het Jeugdfonds Sport & Cultuur Gelderland te steunen omdat ze weet hoe belangrijk sport is en wat het bijdraagt aan de sociale ontwikkeling.

Lees het interview met Richèl

Volg Richèl

www.richelhogenkamp.com
Twitter: @Richelhogenkamp
Instagram: richelhogenkamp92
Facebook: Richel Hogenkamp

In 2018 hebben 2.669 kinderen in Gelderland iets aan sport of cultuur kunnen doen via Jeugdfonds Sport & Cultuur Gelderland. 

Eric Coolen is een bekende Haarlemse illustrator en ontwerper/maker van boeken, beelden, gevelstenen, glas-in-loodramen en nog veel meer. Ook is hij mede-oprichter van het muzikale Ampzing Genootschap, Literair Haarlem en Nieuwe Gracht Producties. Eric won in 2013 Kunst- en Cultuurprijs (publieksprijs) de Olifant, ontving in 2015 de Penning van Verdienste en in 2017 de Antithese-prijs. Hij is creatief en proactief voor het Jeugdfonds Sport & Cultuur. Daar zijn we blij mee. Eric is met trots onze ambassadeur Cultuur!

Ambitie
Enrico Lacruz loopt over van ambitie, desondanks heeft Enrico alles wat hij uitsprak en ambieerde waargemaakt. Vroeger vertelde Enrico Lacruz op school dat hij Olympisch bokser wilde worden en wist dat hij hier veel dingen voor zal moeten laten. Een paar jaar later stond hij als 23 jarige bokser in 2016 in Rio de Janeiro op de Olympische Spelen als eerste Nederlandse bokser sinds 1992. Zijn volgende doel? Naar de Olympische spelen in Tokio 2020 en de beste van de wereld worden!

Palmares
Inmiddels is Enrico al zeven jaar Nederlands kampioen in zijn gewichtsklasse en heeft hij meerdere internationale bokstoernooien op zijn naam gezet. Enrico heeft voornamelijk naam gemaakt door in 2017 te winnen van drievoudig wereldkampioen en tweevoudig Olympisch kampioen Lazaro Alvarez Estrada. Daarna won Enrico in 2018 het Gee Bee toernooi in Finland en werd hij verkozen als meest technische bokser van het toernooi.

Ambassadeur
Sinds kort is Enrico ook ambassadeur van het Jeugdfonds Sport & Cultuur Gelderland. Lacruz weet hoe belangrijk sport is en zet zich graag in. ‘Ik houd ervan om de jeugd en jongeren te betrekken bij zelfverdedigingssporten. Sporten, muziek maken of dansen is belangrijk voor de jeugd en hier wil ik me graag voor inzetten!’

Lees meer over Enrico Lacruz op zijn website

We kijken terug op een fantastische Kick-off bijeenkomst van het Jeugdfonds Sport & Cultuur Hengelo Borne bij woningcorporatie Welbions! In Hengelo en Borne kunnen vanaf heden ook aanvragen gedaan worden voor muziek, zang en danslessen. Het fonds is per 5 november uitgebreid met cultuur en gaat verder als ‘Jeugdfonds Sport & Cultuur Hengelo-Borne’.

Met belangeloze medewerking van onze ambassadeurs Jan van Halst, (Analist bij Ziggo Sport) en Ingrid Prigge, (Marathonloopster), Wethouders  Bas van Wakeren, (Hengelo met o.a. portefeuille Cultuur), Michel Kotteman, (wethouder Borne met o.a. portefeuille Sport), Hengelo’s oudste kunstenaar Wim van Oostrom (85) en… Last but not least… Leon Giesen van Mondo Leone (filmmaker, muzikant en verhalenverteller). Iedereen heeft belangeloos zijn medewerking verleend.

Vier ambassadeurs proberen het fonds ruimere aandacht te geven: de Bornse Ingrid Prigge, voetbal-analyticus Jan van Halst uit Hengelo, oud-doelman Sander Boschker van FC Twente en cabaretière-columniste Nathalie Baartman uit Borne. De laatste is toegevoegd aan het eerdere drietal, speciaal om de toegevoegde inzet voor de cultuur te benadrukken.

Journalist Bert Janssen (Twentsche Courant Tubantia) schreef er een mooi artikel  over.

Singer-songwriter Sanne Hans (Miss Montreal) is ambassadeur van het Jeugdfonds Sport & Cultuur. Het Jeugdfonds Sport & Cultuur maakt het mogelijk dat kinderen die opgroeien in gezinnen met een minimum inkomen toch iets aan muziek, dans, theater, beeldende kunst of sport kunnen doen.

Muziek was altijd een belangrijke uitlaatklep voor Sanne. Ze groeide op in een gezin waar muziek maken vanzelfsprekend was. “Bij ons thuis maakte iedereen muziek. Ik kreeg veel aanmoediging en steun. Al van jongs af aan kon ik veel kwijt in mijn muziek, ook in moeilijke periodes. Dat is nog steeds zo. Ik gun dat alle kinderen en jongeren, maar juist kinderen die opgroeien in gezinnen waar weinig geld is, hebben een uitlaatklep nodig.

Ik vind het heel belangrijk kinderen te motiveren, daarom ben ik van plan om naar scholen te gaan en daar te vertellen dat ook kinderen die opgroeien in armoede mee kunnen doen. Ik kan niet wachten!”

Monique Maks, directeur van het Jeugdfonds Sport & Cultuur
“De persoonlijkheid van Sanne is enorm inspirerend; ze is vol creativiteit, innemend en gepassioneerd. En ze is open over wat haar beweegt, wat ze meemaakt in haar leven en wat de muziek haar allemaal brengt. Sanne geeft aan dat ze zelf aanmoediging en steun heeft gekregen om haar passie in de muziek te volgen. Voor heel veel kinderen is dit niet vanzelfsprekend. Daar wil ook Sanne verandering in brengen! We kijken ernaar uit dat Sanne vele kinderen weet te raken en te enthousiasmeren!”

Lees meer

‘Een uitlaatklep is zó belangrijk!’