Naar Jeugdfonds Sport & Cultuur Amsterdam pagina

Amsterdam | 14 april 2021

Tim Veldt: ‘Ik wilde sowieso een topsporter worden.’

Baanwielrenner Tim Veldt is ambassadeur van het Jeugdfonds Sport Amsterdam, “Ik ben altijd een sportfanaat geweest. Ik was op mijn vierde al naar de olympische spelen van ’88 aan het kijken in plaats van de tekenfilms die mijn leeftijdgenootjes keken. Ik organiseerde altijd toernooitjes met kinderen uit de buurt door zelf parcours uit te maken.” 

Hoe mijn sportcarrière begon 

Op de basisschool deden wij veel aan sport. Zo hielden wij altijd toernootjes of de week van de olympische spelen. Hier mocht ik vroeger, toevallig, de vlam aansteken. Uiteindelijk ben ik op de olympische spelen gekomen en steek ik nu de vlam aan bij de Amsterdamse Olympische Dagen waar het Jeugdfonds Sport Amsterdam onderdeel van uit maakt.  

Vroeger zat ik op atletiek. Ik ben uiteindelijk gaan wielrennen door blessures. Ik ben op advies op zoek gegaan naar minder belastende sporten en er stond van mijn vader wel een fiets in de schuur. Ik begon met buiten fietsen op de weg en na een paar maanden ben ik lid geworden van een wieler vereniging. Het balletje is hierna snel gaan rollen en is uiteindelijk gestopt bij het baanwielrennen. Mijn vader is ook baanwielrenner geweest en mocht in 1980 zelfs uitkomen voor Nederland op de Olympische Spelen in Moskou. Maar hij heeft mij nooit ‘gedwongen’ dit ook te doen. 

Mijn (baan)wielren carrière 

De liefde voor de sport is geleidelijk ontstaan. Ik ben een enorme sportman en vond altijd alle sporten al leuk. Ik wilde sowieso een topsporter worden, maar met welke sport dat zou zijn (schaatsen, wielrennen of atletiek) maakte mij niet zoveel uit. Ik vond toch alles leuk. Bij wielrennen sprak mij de vrijheid heel erg aan. Je kan altijd op de fiets stappen en kan trainen wanneer je wilt. 

Bij euforische sportmomenten ga je vaak aan prestaties denken, maar ik denk dan gelijk aan een ander bijzonder moment. Het begon in de aanloop naar mijn (laatste) Olympische Spelen in Rio de Janeiro. Mijn kwalificatietraject startte door verschillende omstandigheden (hitte en voedselvergiftiging) extreem slecht waardoor de spelen bijna onhaalbaar waren. Hierna reed ik in Londen een beslissend onderdeel, waarbij er per ronde een renner afvalt, heel goed. Ik werd wel nog onderuit gereden maar ik ging toch gewoon door. Gelukkig wist ik mezelf te herpakken en het lukte me uiteindelijk om weer in de wedstrijd te komen. Ik werd de publiekslieveling. Het publiek was constant voor mij aan het joelen en mede hierdoor wist ik uiteindelijk dit onderdeel te winnen. Deze race en dit gevoel zal ik nooit vergeten!

Tegenwoordig wil ik anderen helpen met het bereiken van hun doelen, dat doe ik nu in mijn rol als bondscoach.

Mijn coach carrière 

Ik ben op dit moment ook als coach actief in het baanwielrennen. Hierbij begeleid ik de nieuwe lichting baanwielrennersrichting de Olympische Spelen in Tokyo. Bij het coachen is de beste niet meer degene met de beste tijden, hier komt zo veel meer bij kijken. Er zijn verschillende aanpakken om de sporters te begeleiden. Iedere wielrenner heeft behoefte aan een andere begeleiding. 

Ambassadeur

Ik ben ambassadeur geworden omdat ik de visie van het Jeugdfonds heel mooi vond, hier wilde ik graag mijn bijdrage aan leveren. Dit doe ik door me zoveel mogelijk in te zetten, bijvoorbeeld door een clinic te geven waarbij de opbrengst naar het Jeugdfonds gaat. Ik vind de ontwikkeling door middel van sport heel belangrijk voor kinderen, het is een goede basis voor een lang & gezond leven.