HilFit is het nieuwe, gezondere label van Bakker Hilvers, ontwikkeld in samenwerking met Sportbedrijf Arnhem. Vanaf het eerste moment wilde Bakker Hilvers dit label koppelen aan een lokaal doel dat écht iets betekent voor Arnhem. De keuze viel op Jeugdfonds Sport & Cultuur Gelderland en daar zijn wij enorm dankbaar voor. Met elke aankoop van een HilFit-product steun je direct kinderen uit gezinnen met minder financiële ruimte, zodat ook zij kunnen meedoen aan sport en bewegen.

HilFit staat voor bewuste keuzes zónder concessies aan smaak.
“Met HilFit maken we het makkelijker om een gezondere keuze te maken zonder in te leveren op smaak. En het maakt ons trots dat we daarmee ook een maatschappelijke bijdrage leveren aan het Jeugdfonds,” vertelt eigenaar Wouter Hilvers van Bakker Hilvers.

Het HilFit-assortiment is verkrijgbaar bij alle 18 vestigingen van Bakker Hilvers én op locaties zoals Sportbedrijf Arnhem, Rijnstate, Kickstart Food en diverse sport- en zorglocaties in de regio.

Meer informatie over Bakker Hilvers en Hilfit lees je hier.

Tijdens de Zevenheuvelenloop zetten veel deelnemers zich niet alleen sportief, maar ook maatschappelijk in. Zo ook Nadia (20). Zij trotseert samen met haar collega’s uit de DK Horecagroep de heuvels van Nijmegen om geld op te halen voor het Jeugdfonds Sport & Cultuur dat het goede deel is bij dit mooie evenement, zodat kinderen uit gezinnen met minder geld tóch kunnen meedoen aan sport en cultuur.

Nadia stelt zich voor

“Mijn naam is Nadia, ik ben 20 jaar en werk in de horeca. Daarnaast volg ik de opleiding Pedagogiek. In mijn vrije tijd ben ik gek op dansen, skiën en leuke dingen doen met vrienden,” vertelt ze enthousiast. “De Zevenheuvelenloop is voor mij extra bijzonder, omdat het mijn eerste keer is dat ik deze afstand ren!”

Waarom het Jeugdfonds?

“Als toekomstige pedagoog vind ik het belangrijk dat ieder kind kan sporten en daar plezier in heeft.Vroeger had ik dansen en turnen écht niet willen missen – ik leerde nieuwe kinderen kennen en beleefde er zoveel plezier. Ik gun dat iedereen, ongeacht de thuissituatie.”

Ze ziet in haar werk dagelijks hoe waardevol het Jeugdfonds is. “Ik heb leerlingen meegemaakt die dankzij het Jeugdfonds wél konden sporten. Daarom loop ik met trots voor dit doel.”

Samen trainen, samen lopen

Nadia loopt niet alleen: “Samen met collega’s van de DK Horecagroep hebben we besloten om de Zevenheuvelenloop te doen. Dat geeft zoveel motivatie! We trainen allemaal voor hetzelfde doel en dat werkt aanstekelijk.”

Voorbereiding doet ze met de bekende hardloop-app. “Ik gebruik ‘Hardlopen met Evy’. Die helpt me om stap voor stap mijn doel te bereiken.” dit doet ze o.a. samen met haar vriendin Fabienne.

Vol trots

Met een glimlach vertelt Nadia aan vrienden, familie en collega’s dat ze de Zevenheuvelenloop gaat lopen. “Het voelt goed om niet alleen een sportieve uitdaging aan te gaan, maar ook iets te betekenen voor kinderen. Ik hoop dat we samen laten zien hoe belangrijk sport en cultuur zijn voor ieder kind.” Ook doneren? Klik hier.

🏃‍♀️ Kom jij ook naar de Zevenheuvelenloop? Start – net als Nadia en haar collega’s – een eigen actiepagina voor het Jeugdfonds en laat jouw kilometers tellen voor kinderen die het nodig hebben. Samen maken we sporten en cultuur mogelijk voor iedereen!

Na 3 jaar voorbereiding en 47 dagen, 15 uur en 29 minuten roeien, zijn Marije, Margot, Ingrid en Ineke afgelopen februari gefinished in Antigua. Ze deden onder de naam Blue Atlantics mee aan World’s Toughest Row. Een megaprestatie die ze leverden voor zichzelf, maar ook voor het Jeugdfonds en Het Vergeten Kind. Ze haalden in totaal € 24.590 euro op voor het goede doel. Marije van de Bor kijkt terug op een ongelooflijke ervaring.

In de stromende regen kwamen ze aan in Antigua. Doornat, uitgeput en uitgelaten. Na 47 dagen fysieke en mentale uitersten op een ruige zee, voelden ze weer vaste grond onder hun voeten en konden ze hun geliefden weer in de armen sluiten. Marije: “Ik vind het lastig te beschrijven. We hebben zoveel meegemaakt, gevoeld en gezien. Het was een prachtige ervaring. Half december was de bumpy start. Na een dag sloeg het weer om. Storm. We waren nog helemaal niet geacclimatiseerd, hadden nog geen ritme. We werden zeeziek, konden weinig voedsel binnenhouden. Het was echt overleven. Meteen zeilpakken en zwemvesten aan. Hele hoge golven. Een nare droom die een week duurde. Daarna werd het rustiger en kalmeerde ook de zeeziekte. We zijn ons gaan concentreren op het ritme: twee uur op, twee uur af. We waren achteraf blij dat het in de eerste week gebeurde. Het gaf ons veel vertrouwen, we wisten dat we veel aan konden. Daarna ware we tijdens storm veel relaxter.”

Voor elkaar zorgen

Qua weer was het de zwaarste race ooit. “We wilden een recordtijd neerzetten,” vertelt Marije. “Maar al snel verschoof die focus. Voor elkaar zorgen en onze grenzen bewaken werd het belangrijkste doel. Wetend dat alle teams het zwaar hadden. Het strakke ritme gaf ons houvast. We roeiden met z’n tweeën en dan twee uur op en twee uur af. Elke dag kookten we tijdens onze ochtendpauze water en maakten eten voor iedereen in thermosbekers. Wasje doen, kort slapen. En dan weer roeien. Je moet ook leren hoe je je op de boot beweegt terwijl je aangelijnd bent. Dat is echt wennen maar we werden er heel handig in. Natuurlijk waren er moeilijke momenten. Je zit samen in een onbekende, spannende situatie en weet niet wat je tegenkomt, letterlijk niet maar ook niet bij jezelf. Elke dag deden we met elkaar een check-in: hoe gaat het met je? We zijn altijd heel eerlijk geweest, dat was onze kracht. Als er iets was, losten we dat gelijk samen op. Dat moet ook wel. Je kunt niet weglopen als er iets is. Je moet het aangaan met elkaar.”

Bagage

Wie vertrekt neemt bagage mee. Ook figuurlijk. Marije was er benieuwd naar of er nog oud zeer zou opspelen tijdens het avontuur. “Ik heb me bijvoorbeeld, na de scheiding van mijn (ex)man, altijd schuldig gevoeld naar de kinderen. Ik was benieuwd of ik daar nog iets van terug zou krijgen. Het tegendeel was het geval. Ik merkte dat ik juist dingen achter me kon laten. Overboord kon gooien, bij wijze van spreken. Ik ben wat dat betreft met mezelf in het reine gekomen. Dingen waar je last van hebt maar niets aan kan doen, werden achtergelaten. En ik heb mezelf positief verrast door het allemaal redelijk ontspannen te doorstaan. Af en toe sprak ik mijn man, kinderen en ouders via de satelliettelefoon. Dan dacht ik wel af en toe ‘wat doe ik ze aan?’ voor hen was dit natuurlijk ook erg spannend. Anderzijds: het was zo’n mooie kans en ook een mooi voorbeeld om te laten zien dat als je echt iets wilt, het ook kan. We willen mensen maar met name kinderen inspireren vast te houden aan iets dat je echt wilt.”

Even genieten

De weidsheid en puurheid van de oceaan is iets dat Marije nooit zal vergeten. “Een heel bijzonder moment was dat tijdens zonsopkomst zo’n 30 à 40 dolfijnen naast de boot kwamen zwemmen. Ze bleven ongeveer een half uur bij ons en zwommen toen weer verder. Maar na een paar uur kwamen ze opnieuw. Alsof ze ons een zetje wilde geven, op ons letten. Dat was heel ontroerend. En de sterrenhemel ‘s nachts. We konden de hele maancyclus volgen. Zo puur. We hebben ook wel eens de lichtjes uitgedaan en alleen maar naar boven gekeken. Even genieten. “

Thuiskomst

De aankomst in Antigua was onvergetelijk. “Eerst zagen we rotsen, toen werden er flares werden afgestoken. Lichtjes. Een restaurant waar heel hard ‘we are the champions’ werd gedraaid. En de stemmen van mijn kinderen. Geweldig. Zo heerlijk iedereen weer te zien. Ik ging van boord en mijn dochter vloog in mijn armen. We konden helemaal niet meer lopen na zo lang op zee. De kinderen en mijn man zijn beretrots. We hebben samen anderhalve week vakantie gevierd om even bij te komen. Begin maart moest ik weer werken maar ik merkte dat ik er nog niet was, het gewone leven nog niet op wil pakken. De ontvangst op Schiphol en in de straat was ook geweldig. Maar het kostte wel wat tijd om nog even landen,” lacht Marije.

“Waar ik het meest trots op ben, is hoe we het met z’n vieren hebben gedaan. Het was heel pittig maar we zijn bij elkaar gebleven. Vriendinnen voor het leven. En ook alle steun die we onderweg via social media kregen. Iets dat we pas na de finish zagen natuurlijk. Daar ben ik heel dankbaar voor.”

Met de race heeft Team Blue Atlantics donaties opgehaald via ons actieplatform. En wát een resultaat: in totaal hebben ze €24.590 euro opgehaald, waarvan €12.295 euro naar het Jeugdfonds gaat. Zo zorgen we ervoor dat meer kinderen lid kunnen worden van een sportclub, als daar thuis niet genoeg geld voor is.

Lees ook de eerdere verhalen over de Blue Atlantics:

• 4 vrouwen, 50 dagen, 5.000 km roeien
• De start komt dichterbij

Ren mee en maak het verschil!

De Mini Zevenheuvelenloop is meer dan alleen een sportevenement – het is een kans om plezier te maken, jezelf uit te dagen, én iets bijzonders te doen voor anderen. Voor één van de deelnemers, de 11-jarige enthousiaste Jonne uit Beuningen die al vaker heeft meegedaan, is dit een jaarlijkse traditie. Ze deelt graag waarom dit evenement zo speciaal is en hoopt daarmee andere kinderen te inspireren om mee te doen én zich in te zetten voor het Jeugdfonds Sport & Cultuur.

“Rennen is gewoon het allerleukst!”

De liefde voor hardlopen spat er vanaf: “Ik hou enorm van rennen en vind het geweldig dat er zoveel mensen komen kijken.” Deze passie voor sport is precies wat de Mini Zevenheuvelenloop zo bijzonder maakt. Hier staat plezier voorop en kunnen kinderen vanaf groep 1 t/m groep 8 volop genieten van de energie en aanmoediging van het enthousiaste publiek langs de route. Na al meerdere keren te hebben meegedaan, voelt Jonne zich als een vis in het water op het parcour.

Voorbereiden met plezier en ambitie

De jonge atleet traint bij AV Wijchen, waar ze naast hardlopen ook andere atletiekonderdelen beoefent. Door deze gevarieerde training is ze elke keer goed voorbereid en wil ze niet alleen plezier maken, maar ook weer proberen op het podium te komen. “Plezier maken is het belangrijkste, maar ik ga ook mijn best doen om weer op het podium te komen.” De Mini Zevenheuvelenloop biedt een fijne balans tussen sportieve uitdaging en de mogelijkheid om jezelf te overtreffen, wat het evenement extra aantrekkelijk maakt voor zowel beginners als ervaren deelnemers.

Een kans om andere kinderen te helpen via het Jeugdfonds Sport & Cultuur

Naast het sportieve doel zet ze zich in voor een hoger doel door donaties in te zamelen voor het Jeugdfonds Sport & Cultuur. Het Jeugdfonds geeft kinderen die het minder breed hebben de kans om deel te nemen aan sport en cultuur. “Ik heb wat mensen gevraagd om te doneren,” zegt ze bescheiden, maar haar inzet spreekt boekdelen. Door anderen enthousiast te maken om te steunen, helpt ze niet alleen zichzelf, maar ook andere kinderen om te kunnen sporten. “Het is belangrijk dat iedereen plezier kan hebben in sporten.” Wil jij Jonne ook supporten? Dat kan via haar actiepagina:

Doneer

Een warm applaus van familie en vrienden

De steun van familie en vrienden maakt het evenement nog specialer. Haar ouders, zus en zelfs opa en oma moedigen haar steevast aan. “Het voelt fijn dat ze er altijd bij zijn,” vertelt ze. En wie weet: als meer kinderen zich inschrijven, groeit de aanmoediging langs de zijlijn, wat de sfeer nóg gezelliger maakt.

Doe mee en maak het verschil!

Ben je enthousiast geworden en wil je ook meedoen aan de Mini Zevenheuvelenloop? Dit is je kans om plezier te maken, jezelf uit te dagen én iets te betekenen voor anderen. Start, net als deze jonge atleet, een actie voor het Jeugdfonds Sport & Cultuur en draag bij aan een sportieve toekomst voor alle kinderen. Samen rennen, plezier maken én iets moois doen voor elkaar – dat is de echte kracht van de Mini Zevenheuvelenloop.

Schrijf je vandaag nog in, nodig familie en vrienden uit, en wie weet sta jij straks op het podium!

Inschrijven

Ruige race door de Schotse Hooglanden, tussen chemo’s en bestralingen door

Toen de vrienden Maik en Thijs 40 werden, gingen ze een sportieve uitdaging aan: de Ratrace Coast to Coast in de ruige Schotse Hooglanden. Honderd mijl, ofwel 34 kilometer hardlopen, 127 kilometer fietsen en 1,6 kilometer kajakken. Kort na de inschrijving bleek Maik lymfeklierkanker te hebben. Toch hebben ze de race doorgezet. En ze zijn een actie voor het Jeugdfonds gestart: ‘Ieder kind moet de kans krijgen om te kunnen sporten. Want als je fit bent, worden alle uitdagingen makkelijker.’

“Wat begon als een wild idee, groeide uit tot een belangrijke mijlpaal”, vertelt Maik. Hoe dat kwam? “Twee maanden na de inschrijving voor de Schotse Ratrace, zwol mijn linkerarm op bij het sporten.” Eerst dacht Maik dat zijn arm overbelast was door het trainen, maar na verschillende onderzoeken bleek dat hij een tumor in z’n borst had. “Ik ben blijven trainen en heb zo gezond mogelijk geleefd. Alleen knelde de tumor de aderen naar mijn arm en hart af. Daardoor was mijn hartslag veel te hoog en mijn bloedsomloop niet optimaal, verzuur je veel sneller en ben je eerder moe. We hebben ons doel 2 keer bijgesteld: van een snelle tijd willen scoren naar genieten van de race en de finish halen. Later werd alleen al aan de start verschijnen ons doel.”

’Warm gevoel dat zoveel mensen dit doel willen steunen’

Maik heeft gelukkig een goed behandelbare vorm van lymfeklierkanker. “Ik realiseerde me dat ik goed herstel doordat ik sport en gezond leef. En ook hoe belangrijk het is dat ieder kind de kans krijgt om die kracht van gezondheid en makkelijk kunnen herstellen te ervaren, hoe hun financiële situatie ook is. We zijn daarom een actie voor het Jeugdfonds gestart.” Dat was een groot succes. “Een paar uur nadat de actie online stond, hadden we al 1.000 euro opgehaald. Een maand later hadden we 3.185 euro. Ik word er heel warm van dat zoveel mensen met mij begaan zijn en dit doel willen steunen.”

Erdoorheen gesleept door vriendschap, armbandjes en donaties

Na 10 maanden trainen, veel ziekenhuisbezoeken en 8 chemokuren was het op 14 september zover. Maik: “Het eerste stuk was 12 kilometer hardlopen, met een lichte stijging. Dan stap je op de fiets voor 125 kilometer klimmen en dalen. Maar ik had de hoogtemeters en het Schotse weer onderschat. Daar kwam bij dat je tijdens het klimmen, maar ook tijdens het afdalen, bijna van je fiets werd geblazen door keiharde tegenwind. Met ook nog lekkere hoosbuien, was het echt een strijd. Ik ben mezelf wel 20 keer tegengekomen en had een paar mentale knakmomenten. Maar dan dacht ik aan Thijs die steeds op me wachtte en me er echt doorheen sleepte. Ik keek naar de armbandjes die mijn dochtertjes hadden gemaakt en dacht aan alle steun en donaties van iedereen. Dan kon ik weer verder.”

Afzien met een glimlach

Tot Maik voelde dat het genoeg was. “Na 10,5 uur ploeteren gaf mijn lichaam aan dat het niet meer verantwoord was om verder te gaan. We hebben de finish niet gehaald. Maar we hebben besloten dat het goed was; we hebben uiteindelijk 12 kilometer hardgelopen, 127 kilometer gefietst en de Schotse elementen doorstaan. Het was een ervaring om nooit meer te vergeten, ik ben heel tevreden dat ik het heb gedaan. En al ging ik steeds weer dood, elke keer dat Thijs op me wachtte, kwam ik met een glimlach aan en gingen we samen weer verder.”

’Dit wil ik nog wel eens meemaken’

Maik zit middenin de bestralingen om te voorkomen dat de kanker terugkomt. Maar stiekem kriebelt het alweer een beetje. “Eerst werk ik aan mijn herstel, tot mijn lichaam laat merken dat het weer als vanouds is. Maar wie weet proberen we het over een paar jaar weer. Want ondanks het afzien heb ik zo van de hele ervaring genoten, dat ik het nog wel eens wil meemaken, en Thijs ook.”

Wil je Maik – en dus de kinderen – ook steunen? Het kan nog even!
>> Ga naar de actiepagina en steun de actie ‘Dutch40’!

Ook een actie starten?
>> Kijk hoe makkelijk dat is.

Voor ieder kind een fiets

Maar liefst 7.500 euro is er voor het Jeugdfonds Sport & Cultuur Gelderland opgehaald door Stichting Deel en Geef Door. Met de opbrengst wordt in samenwerking met de gemeente Rheden deze sportzomer de actie: Voor iedereen een fiets opgezet. Een kind uit de gemeente Rheden, waarvan ouders/verzorgers onvoldoende financiële mogelijkheden hebben, kan een aanvraag doen bij het Jeugdfonds Sport & Cultuur voor een gratis fiets. Download hieronder het formulier voor het indienen van een aanvraag.

download formulier

Dankbaar

Het Jeugdfonds Sport & Cultuur Gelderland is enorm dankbaar voor het prachtige bedrag dat is opgehaald door de stichting Geef en Deel Door. Helaas is een eigen fiets niet vanzelfsprekend voor ieder kind. Niet elke ouder kan zich een fiets veroorloven voor zijn of haar kind. Een fiets hebben, is noodzakelijk om mee te kunnen doen, om naar je vriendjes of vriendinnetjes te kunnen fietsen of naar je sportclub. Met deze geweldige opbrengst kunnen we in samenwerking met de gemeente Rheden straks heel veel kinderen blij maken. Zeker in deze tijd, met na de coronacrisis nu ook de inflatie hebben steeds meer kinderen onze hulp nodig. En die hulp bieden wij graag!

Jeugdfonds Sport & Cultuur: laat alle kinderen mee doen!

Het Jeugdfonds Sport & Cultuur maakt het mogelijk dat kinderen tussen de 0 en 18 jaar uit financieel minder draagkrachtige gezinnen kunnen sporten bij een vereniging of een culturele activiteiten kunnen doen, bijvoorbeeld muziekles, theateractiviteiten of schilderen. Dat is belangrijk voor de persoonlijke ontwikkeling van kinderen. Ze leren samenwerken, merken waar ze goed in zijn waardoor het zelfvertrouwen groter wordt en het concentratievermogen toeneemt.

Suzanne Wartenbergh is Branchespecialist Sociaal Werk. Maar vooral ook marathonloper. Suzanne loopt niet alleen voor haar eigen plezier, maar ook voor anderen. Vooral voor kinderen. Ze liep voor Unicef in de gloeiendhete Keniaanse Riftvallei en wandelde voor het Glazen Huis. In augustus doet ze mee aan de Marathon Pour Tous tijdens de Olympische Spelen. En die loopt ze voor ons. Zodat nog meer kinderen kunnen voetballen, muziek en kunst maken, zwemmen, kickboksen en dansen.  

Het startbewijs voor de Marathon Pour Tous was letterlijk een lot uit de loterij. De marathon voor amateur lopers wordt dit jaar voor het eerst door het Olympisch Comité georganiseerd. Om kans te maken op een startbewijs moesten lopers uit de hele wereld zich bewijzen tijdens meerdere pittige challenges waarvan Suzanne er een won. Vervolgens werden onder de lopers die de challenges volbrachten, startbewijzen verloot. Suzanne volbracht een challenge samen met 30.000 andere lopers en won een van de slechts 24 startnummers die voor deze challenge verloot werden.  

De Olympische gedachte past bij het Jeugdfonds

“Het duurde een paar dagen voor ik kon geloven dat ik mee mocht. Toen het ingedaald was, dacht ik meteen ‘daar wil ik iets tegenover zetten’. Ik liep al eerder om geld voor een goed doel in te zamelen en kwam bij het Jeugdfonds uit. Bewegen is heerlijk en zo goed voor je. Iedereen zou de kans moeten krijgen iets aan beweging te doen. Ook kinderen uit gezinnen waar geen geld is voor de sportclub of dansles. Een vriendin van mij heeft ook gebruik gemaakt van het Jeugdfonds. Het Jeugdfonds past bij de Olympische gedachte: jongeren opvoeden in de olympische geest, via sport en zonder enige vorm van discriminatie, met wederzijds begrip, vriendschap, solidariteit en fair play. Ik vind het zo belangrijk dat kinderen erbij horen, mee kunnen doen. Ik ga dus mijn best doen zoveel mogelijk geld voor het Jeugdfonds bij elkaar te lopen. Ik wil tenminste 100 euro ophalen voor elke kilometer die ik in Parijs ren.” 

Ik vond hardlopen vroeger verschrikkelijk!

Hardlopen is Suzanne’s grote passie, maar dat was zeker niet altijd zo. “Ik vond hardlopen vroeger verschrikkelijk,” lacht ze. “Het was niet iets dat ik ooit zou willen doen. Ik was wel sportief hoor, zat vaak op de spinning bike. De ommekeer kwam toen ik er in 2008 op mijn sportschool een hardlooptraining georganiseerd werd om mee te kunnen doen aan een halve marathon van het bedrijf waar ik werkte. Een aantal collega’s deden mee en ik ben zo’n beetje voor de grap mee gaan trainen, op mijn aerobic schoenen want ik had geen hardloopschoenen. Die training ging me eigenlijk heel goed af. Voor ik het wist liep ik rondjes van tien kilometer. Na die halve marathon, ben ik gegaan voor hele marathons. En ook dat vond ik lekker. Het is niet alleen het hardlopen, het is ook buiten zijn, in de natuur. Ik woon vlak bij de duinen, een heerlijke plek om te lopen. Soms kom ik thuis en dan blijkt, tot mijn eigen verbazing, dat ik 25 kilometer achter de rug heb. Het is ook de uitdaging: wat kan mijn lijf? De Marathon Pour Tous wordt weer zo’n uitdaging. Ik hoop van harte dat ik een behoorlijk bedrag voor het Jeugdfonds binnen ga lopen!” 

Wil je Suzanne – en dus de kinderen – steunen? Ga dan vooral naar de actiepagina en steun #OlympicSuuz!

Vier vrouwen gaan de grote uitdaging aan om mee te doen aan de zwaarste roeirace ter wereld: de World’s Toughest Row Atlantic 2023. De start van de race komt steeds dichterbij. Begin december vertrekken Marije van de Bor, Ingrid Voorn, Ineke Karrenbelt en Margot Vries uit het Spaanse la Gomera om te beginnen aan hun 5000 kilometer lange race over de Atlantische Oceaan naar Antigua in Zuid-Amerika. Daar hopen ze zo’n 50 dagen later te finishen. Een megaprestatie die ze leveren voor zichzelf, maar ook voor het Jeugdfonds Sport & Cultuur en Het Vergeten Kind. Wij volgen ze tijdens hun tocht. Het tweede verhaal: de start komt dichterbij.

De boot is gebouwd en overgestoken van Engeland naar Nederland. Inmiddels heeft het team er de nodige roeikilometers in hun eigen boot opzitten. De boot die bijna twee maanden lang huis en haard wordt. Marije: “Het wordt wel heel spannend nu. We zijn bezig de boot klaar te maken en in te pakken. Volgende week gaat hij op transport naar Spanje. We hebben er veel in geroeid en van alles getest. De watermaker bijvoorbeeld die van zout zoet water maakt. Ik vond het geweldig. Het is onze eigen boor, wordt straks ons huisje. Die eerste meters dat we erin weg roeiden, dat was zo bijzonder. Inmiddels voelt het heel vertrouwd.”

Ik ga nu slapen, wat heb ik nodig?

De boot biedt maar beperkte ruimte aan de vier deelnemers. Het roeien gaat 24 uur door: twee uur op en gaan dan twee uur af. In die vrije uren wordt er geslapen en gegeten, moet je je wassen en op de emmer. Er zijn twee kleine hutten aan boord waar je even kunt slapen. “Daar moesten we het meeste aan wennen,” vertelt Marije. “Hoe manoeuvreer je in zo’n kleine ruimte. Je moet bij alles van tevoren bedenken wat je nodig hebt en wat je moet doen. Dat je bijvoorbeeld altijd de deur van de hut dichtdoet, als daar water in komt, is dat slecht nieuws. Aan de ene kant heb je die enorme vrijheid om je heen en aan de andere kant de kleinheid en de regels van de boot. We eten gevriesdroogd eten. Dat klinkt gemakkelijk maar ook dat moet je uitkienen. Wanneer kun je het beste eten? Er moeten altijd thermoskannen heet water klaarstaan maar we zijn afhankelijk van zonnepanelen. Alles moet je plannen.”

Scenario’s oefenen

Weer en wind, een ongeval, ziekte. Het team moet voorbereid zijn op eventuele calamiteiten. “Ook dat hebben we uitgebreid geoefend. Van vrouw overboord tot verwondingen. Zoiets kan gewoon gebeuren. Bij storm gooien we bijvoorbeeld een speciaal anker uit waardoor we op koers blijven en niet afdwalen. Die scenario’s blijven we tot vertrek met elkaar doorspreken. Wie is waar verantwoordelijk voor? Wat kunnen we tegenkomen? Gelukkig is er goed contact met roeiers die de tocht al gemaakt hebben. We leren daar veel van. Ook krijgen we veel informatie van de organisatie. Het is echt een community, heel leuk. In het begin ben je vooral met de grote dingen bezig, nu gaat het om de details. Welke snacks neem je mee, hoe pak je dat in? Dan zijn tips van ervaren roeiers handig. We horen van andere roeiers dat je echt op je plek wordt gezet door de weidsheid, de kracht van de natuur. Ik kijk er erg naar uit om dat te ervaren.”

Vertrek

Het team vertrekt twee weken voor de start al naar La Gomera. Er gaat niemand van het thuisfront mee om ze uit te zwaaien. “Daar hebben we bewust voor gekozen en dat is ons ook geadviseerd. We moeten ons goed kunnen focussen. Maar ik verheug me nu al op onze aankomst in Antigua waar man en kinderen wél staan te wachten,” lacht Marije.

Voor het goede doel

Naast het aangaan van deze grote uitdaging voor zichzelf, roeien de Blue Atlantics ook voor twee goede doelen: het Jeugdfonds Sport & Cultuur en Het Vergeten Kind. Wil je het team steunen? Ga naar de actiepagina.

>> Lees hier het eerste verhaal over de Blue Atlantics

Slaaptekort, droogvoedsel aangelengd met water, plassen en poepen in een emmer, jezelf wassen met een washandje. En dat allemaal zo’n 40 tot 50 dagen en 5000 km lang in een oceaanroeiboot op een golvende oceaan. Vier vrouwen gaan het doen. Vier vrouwen gaan de grote uitdaging aan om mee te doen aan de zwaarste roeirace ter wereld: de World’s Toughest Row Atlantic 2023. Een megaprestatie die ze leveren voor zichzelf, maar ook voor het Jeugdfonds Sport & Cultuur en Het Vergeten Kind. Wij gaan ze volgen. Vandaag in de eerste van een serie interviews met deze topvrouwen: het verhaal van Marije van de Bor.

In december vertrekken de fab four uit Spanje en zo’n 50 dagen later finishen ze in Antigua. Het wordt afzien, dat is duidelijk. Een gevecht om fysiek en mentaal overeind te blijven. Waarom zou je dat willen? “Dat vraag ik mezelf ook af,” lacht Marije. “Wij roeien allemaal al heel lang. Via via hoorden we van deze wedstrijd en dat inspireerde ons heel erg. Wat zou het gaaf zijn om mee te doen. Maar er waren te veel belemmeringen, de kinderen, werk, gewoon: het leven. Je moet alles opzijzetten om aan deze race mee te doen. Inmiddels zijn we een paar jaar verder. De kinderen zijn groot, ik heb altijd heel hard gewerkt en de tijd vliegt. Ik ben dit jaar 50 geworden. Als we het nu niet doen, doen we het nooit meer. Dus toen ik in 2021 werd gevraagd mee te doen, zei ik onmiddellijk ja. Net als de anderen. Ik wil iets helemaal voor mezelf doen. Dit past bij mij. Wat ga je tegenkomen? Letterlijk maar ook bij jezelf? Hoe gaan we met situaties om? Hoe sta ik ervoor?”

Eigenlijk is de reis al begonnen

Het is nu 2,5 jaar geleden dat de vrouwen besloten ja te zeggen tegen dit avontuur. In feite is de reis toen al begonnen. “In feite start je een onderneming,” zegt Marije. “Er moet een naam komen, een plan, geld en niet te vergeten een boot. De feitelijke wedstrijd is de kers op taart. We hebben de naam Blue Atlantics bedacht en na veel onderzoek besloten onze boot in Engeland te laten bouwen. Die moet voldoen aan speciale eisen. We hadden toen nog helemaal geen geld en hebben een enorm risico genomen, want die boot kostte ruim een ton. Gelukkig hebben we een stevig netwerk in onze woonplaats Zwolle en hebben we het geld bij elkaar kunnen krijgen. Een enorme opluchting, want we hebben er toch een aantal slapeloze nachten van gehad. Inmiddels is er achter de schermen een goede crew bezig ons te helpen.”

Twee uur op, twee uur af

De bestelde boot is inmiddels de Noordzee overgestoken. Nu starten de roeimeters. Trainen om 5.000 kilometer over de Atlantische Oceaan te kunnen roeien. En dat is meer dan pittig. “De oversteek moet in een laag tempo anders houd je het niet vol,” vertelt Marije. “We gaan twee uur op, twee uur af. We roeien dus steeds met z’n tweeën. De andere twee moeten in die vrije twee uur slapen, eten, zich goed wassen omdat zout water niet goed is voor je huid en die vatbaar maakt voor wondjes en ontstekingen. Er zijn twee kleine hutten aan boord, een voor en een achter, waar je even kunt slapen. Plassen en poepen doen we in een emmer. En er kan natuurlijk niet gekookt worden. We eten dus speciaal droogvoedsel dat we aanlengen met heet water. Dat is heel uitgekiend voedsel want we moeten zo’n 4.000 calorieën per dag binnenkrijgen. Voor die tijd moeten we al meer gaan eten zodat je lichaam al die calorieën aankan. Water is er genoeg dankzij een ingenieuze watermaker die van zeewater drinkwater maakt. Er is een marifoon voor contact met andere schepen als dat nodig is en er is een noodoproepsysteem. Maar we zijn helemaal op onszelf aangewezen, er is geen begeleiding. Je hebt wel dagelijks contact met een safety officer en met iemand die ons helpt met de weersvoorspellingen zodat je bijvoorbeeld koers kunt wijzigen als het gaat stormen. Vanaf windkracht vier tegenwind gooien we een parachute anker uit dat ons op koers houdt en moeten we in de hut wachten tot het over is. Vind ik wel spannend hoor, als het gaat stormen. Ik ben heel benieuwd hoe ik ga reageren.”

We wisten direct dat we iets voor kinderen willen doen

Naast het aangaan van deze grote uitdaging voor zichzelf, roeien de Blue Atlantics ook voor twee goede doelen: het Jeugdfonds Sport & Cultuur en Het Vergeten Kind. Marije: “Doordat het zo’n bijzondere wedstrijd is, krijg je veel aandacht en kun je relatief veel geld inzamelen. Veel teams roeien voor doelen als tegengaan van plastic soup en behoud van biodiversiteit in de oceaan. Maar 3 van ons hebben kinderen. We zien wat die meemaken op school en onze omgeving. Maar we zien ook hoe goed we het hebben. We wisten direct dat we iets voor kinderen willen doen. Het gaat om kinderen die niet echt kind kunnen zijn. Toen we de cijfers zagen schrokken we enorm. Heel fijn dat we nu ons steentje bij kunnen dragen.”

>> Website Blue Atlantics

Fanatiek en gek op spelletjes… Voormalig schaatser Ronald Mulder is het beide. Het was dus ook logisch dat hij ja zei toen hij werd gevraagd mee te doen aan het televisieprogramma Marble Mania. En de winnaar zou ook nog eens een mooi geldbedrag voor het goede doel mee naar huis kunnen nemen. “Die uitdaging wil ik wel aangaan…”. Ronald gaat spelen voor het Jeugdfonds Sport & Cultuur. “Dit doel gaat me aan het hart. Ik doe mijn uiterste best om een mooi bedrag bij elkaar te knikkeren.”

Drie mensen uit hetzelfde vakgebied spelen knikkerspelletjes tegen elkaar. Dat is in het kort de formule van het televisieprogramma dat wordt uitgezonden op de zaterdagavond. “Het is best een uitdaging. Je moet heel behendig zijn. Er komt handigheid bij kijken, lef, maar natuurlijk ook een dosis geluk”, vertelt Ronald enthousiast. Samen met zijn tweelingbroer Michel en basketballer Chatilla van Grinsven gaat hij de strijd aan in het programma dat wordt uitgezonden op zaterdag 22 april.

Heer en meester 

Ronald Mulder heeft een lange schaatscarrière achter de rug. Samen met zijn tweelingbroer Michel was hij heer en meester op de korte afstand. EK, Olympische Spelen; hij was er bij. Hij won medailles in alle kleuren. “Het waren 16 prachtige jaren. Ik ben enorm blij dat topsport een deel van mijn leven was. Maar nu is het ook weer tijd om verder te gaan.” Voordat hij professioneel ging schaatsen was Ronald gymleraar. “Ik brak eigenlijk relatief laat door als topsporter dus ik had al een aantal jaren voor de klas gestaan voor schaatsen mijn leven bepaalde. Ik ben officieel vakleerkracht bewegingsonderwijs en ik werkte op een school in een achterstandswijk in Zwolle. En organiseerde ook activiteiten op de BSO dus kwam met heel veel kinderen in contact. Juist ook kinderen die het thuis moeilijk hadden, waar financiële problemen waren. In mijn eigen jeugd heb ik ervaren hoe sport en cultuur mijn leven kleur gaven. Thuis was het muziekles en sporten. Allebei belangrijk. Daar werd niet op beknibbeld. En deze lessen hebben me enorme vreugde gebracht. Hebben me ook gevormd tot de man die ik nu ben.” 

Alle kinderen willen meedoen 

Als vakdocent had hij kinderen in zijn klas die geen lid waren van een sportclub of een muziekschool. “Dat was soms te wijten aan gebrek aan geld, maar soms ook aan gebrek aan kennis of belangstelling voor buitenschoolse activiteiten. Niet iedereen is opgegroeid met clubjes. Dan ging ik vaak in gesprek met de ouders en probeerde hen te overtuigen van de meerwaarde. Dat alle kinderen graag mee willen doen. Dat het wat oplevert; dat kinderen leren en genieten. Dat ze vrienden kunnen maken, dat ze erbij horen. En zo heb ik ook al in die tijd kinderen doorverwezen naar het Jeugdfonds. Ik was toen de mascotte van de wijk en ik heb mijn boodschap steeds actief uitgedragen. Zeker kinderen die het thuis moeilijk hebben zijn gebaat bij een club. Ze kunnen dan even ontspannen en loskomen van de thuissituatie. Sport is natuurlijk goed voor de gezondheid maar het is veel meer. Het is ook sociaal een belangrijk smeermiddel. Als jochie keek ik zelf altijd uit naar de trainingen. Lekker met mijn vrienden bezig zijn. Even alle zorgen aan de kant. Het is een andere wereld waar je dan in terecht komt.” 

Interactie is heilzaam 

Als docent propageer ik ook actief het bewegingsonderwijs op school. Daar wordt vaak op bezuinigd, maar dat vind ik zo jammer! Kinderen lekker laten spelen en ze breed motorisch opleiden; dat is mijn boodschap. Daar hebben ze hun hele leven wat aan. Maar ook muziekles, dansen. Hoe mooi is het om met vrienden in een band te zitten? De interactie met anderen is heel leerzaam en heilzaam. Topsport is helemaal geen uitgangspunt. Van alle fanatieke sporters haalt maar een paar procent de top. De rest is gewoon lekker bezig. En dat is meer dan puur bewegen. Dat zijn levenslessen. En ik hoop dat alle kinderen dat kunnen ervaren. Daarom speel ik voor het Jeugdfonds Sport & Cultuur. Omdat ik geloof dat dit doel echt iets bijdraagt aan de Nederlandse samenleving in het algemeen en het geluk van kinderen in het bijzonder!” 

Marble Mania met Ronald Mulder wordt uitgezonden op zaterdag 22 april om 20.30 op SBS6. Kijk om te zien of het hem lukt zijn broer en Chatilla te verslaan met knikkeren!

Foto’s: Wessel de Groot.