Naar Jeugdfonds Sport & Cultuur Gelderland pagina

Gelderland | 29 januari 2021

Column van voorzitter Johan Kruithof: ‘Het gaat om die ene!’

Aan het begin van een nieuw jaar, waarin we er weer voor gaan om kinderen die aan de zijlijn staan mee te laten doen, moest ik terugdenken aan een reis naar de Verenigde Staten. Ik was daar met collega’s om na te gaan hoe het systeem van sociale zekerheid werkte in de staat Arizona. Er stond een werkbezoek op het programma aan een reservaat van de Navajo indianen (zoals ze zelf genoemd willen worden). In het reservaat werd de Amerikaanse samenleving in al zijn hardheid zichtbaar.

Veel misère in een desolaat landschap met schamele huizen en waardige mensen die zich niet wensten uit te spreken over hun situatie. We bezochten een school, vergelijkbaar met een basisschool bij ons. Veel kinderen die vrolijk in een soms moedeloos makende omgeving les kregen. Het symbool van de school was een zeester. Alle kinderen hadden een speldje met een zeester op hun borst. Een wat wonderlijk symbool vond ik. Immers, het reservaat bevindt zich in het hart van de Amerikaanse woestijn in Arizona, op tenminste 2000 kilometer van zee. Ik vroeg de leraar die ons gastvrij had rondgeleid naar het hoe en waarom van dit symbool. Dit is zijn verhaal.

Ooit woonden wij, Navajo, op vele plaatsen in het Westen van Amerika. De aarde was ons thuis. We jaagden en we verbouwden op ons land wat we nodig hadden om te leven. Ook aan zee woonden we delen van het jaar. Die tijd is voorbij, maar we willen dat onze kinderen de zee leren kennen. Elke grootvader gaat daarom op een dag met zijn kleinkinderen naar zee. Dat is onze traditie. Op een dag liep een van de grootvaders met zijn kleinzoon op het strand. Duizenden zeesterren waren, zo is hun levensloop, die nacht op het strand aangespoeld. De kleinzoon pakte voortdurend zeesterren op en bracht ze weer naar zee om ze te redden. Grootvader keek naar zijn kleinzoon en vroeg uiteindelijk: “Waarom doe je dat mijn kind, er liggen er duizenden, die kun je toch niet allemaal redden!” De jongen pakte opnieuw een zeester uit het zand, pakte de hand van zijn grootvader en liep met grootvader en de zeester naar de waterlijn. Bij de branding aangekomen gooide hij de zeester in zee en zei; “Ik kan er geen duizend redden, dus voor vele zeesterren is het te laat, maar voor deze ene niet. Elke geredde zeester is er een.”

Na even stil te zijn geweest zei de verteller tegen me: “En zo is het hier op deze school. We zullen ze niet allemaal een betere toekomst kunnen bieden. Sommigen van hen zullen terugzakken in het leven dat we hier leiden. Maar zo nu en dan is er die ene. Die ene leerling die stappen maakt. Die zichzelf en daarmee ons volk verheft. Dat is de reden waarom we het symbool van de zeester hebben omarmd.”

Ik heb het speldje met de zeester nog altijd in huis. Om me er zo nu en dan aan te herinneren aan wat de zin is van wat we doen, bijvoorbeeld als Jeugdfonds. Het lukt niet altijd. Het gaat soms mis. Maar zo nu en dan. Die ene!

Johan Kruithof
Voorzitter Jeugdfonds Sport & Cultuur Gelderland