26 oktober 2018

Rea Lenders: ‘De sport heeft mij liefde gegeven’

Rea Lenders, de enige trampolinespringster ooit die voor Nederland aan de Olympische Spelen deelnam, is ambassadeur van het Jeugdfonds Sport & Cultuur. 

Salto

“We waren samen boodschappen aan het doen in een winkelcentrum, mijn ouders en ik. Bleek dat er een demonstratie trampolinespringen werd gegeven. Ik wist niet wat ik zag! Die grote trampoline, die kinderen die aan het springen waren, door de lucht vlogen… Dat had ik nog nooit gezien. En dat wilde ik ook! Dus ik, zes jaar jong, die trampoline op, en wat bleek? Het ging meteen goed. Ik kon redelijk hoog springen, mocht zelfs een salto maken vanuit de hand van de trainster, Irma Stiekema. Zij heeft me meteen gevraagd of ik een keer bij haar in de hal wilde komen trainen, en ik ben niet meer bij haar weg gegaan. Je zou kunnen zeggen dat ze me die dag heeft ontdekt.”

Geld

“Mijn ouders hadden weinig geld, en er bestond nog niet zoiets als het Jeugdfonds Sport & Cultuur waar we gebruik van konden maken. Dus waren we afhankelijk van anderen. De club heeft ons altijd goed geholpen. We hadden bijvoorbeeld geen auto, maar konden steeds met anderen meerijden naar wedstrijden. En de contributie kon niet even regelmatig betaald worden door mijn ouders, maar ook dat werd opgelost. Volgens mij kregen we zelfs korting.

“Thuis zorgde het gebrek aan geld voor stress. Mijn ouders moesten op een gegeven moment rondkomen van een uitkering, terwijl we met drie meiden waren en een halfbroer in huis hadden. Dat was zwaar. Als kind merk je heus wat er aan de hand is, maar toch heb ik achteraf dingen gehoord waar ik toen echt geen weet van had. Het draaide natuurlijk vaak om mij en mijn sport, en als er een nieuw turnpakje moest komen, dan was dat voor mijn ouders een flinke uitgave. Mijn zussen hebben dat nooit als lastig ervaren, ze vonden dat normaal. Daar ben ik nu heel dankbaar voor.”

Vrijheid

“Mijn ouders hebben me nooit hoeven pushen, hebben me nooit naar een training hoeven sturen. Ik kan me niet herinneren dat ik naar kinderfeestjes ben gegaan, maar ik heb ze ook nooit gemist. Springen, dat is wat ik wilde. In de sporthal vond ik vrijheid. Mijn opvoeding was streng, soms zelfs hard. Dat was niet altijd even makkelijk voor mij als kind, maar het heeft me uiteindelijk veel gebracht. Een flinke dosis zelfvertrouwen, duidelijke normen en waarden, discipline, zelfstandigheid.

“Als puber begon ik me vooral af te zetten tegen mijn vader. Hij vond het lastig dat ik zoveel van school miste door alle tijd die ik investeerde in het trampolinespringen. Op mijn dertiende kon ik naar de wereldkampioenschappen bij de senioren, maar mijn trainster moest mijn vader overhalen om me daadwerkelijk te laten gaan. De discussies daarover zorgden er voor dat de thuissituatie naar verloop van tijd zo slecht werd dat ik op mijn vijftiende uit huis ben gegaan, eerst door tijdelijk bij de ouders van mijn toenmalige vriendje te gaan wonen. Dat was een hele moeilijke keuze, en achteraf denk ik: hoe heb ik dat eigenlijk gebolwerkt? Want ik deed in die periode gewoon mee aan mijn wedstrijden, bleef trainen en naar school gaan.”

Liefde

“Ik was een einzelgänger, was gewend om overal hard voor te knokken. En dacht: als ik er maar hard genoeg voor werk, lukt alles. Opgeven was geen optie. Van thuis uit had ik geleerd dat als ik iets wilde, ik er zelf voor moest zorgen. Maar de sport heeft me doen inzien dat je anderen nodig hebt om een doel te bereiken. Je kan het niet alleen, sterker nog, dat hoeft ook niet. En hard werken ís geen garantie voor succes. Je hebt nu eenmaal niet alles in de hand, er zijn zoveel factoren die belangrijk zijn. Dat kon ik als kind maar lastig accepteren, maar door het trampolinespringen had ik geen keuze.

“De sport heeft mij liefde gegeven. Ik zeg niet dat ik dat thuis niet kreeg, maar op een andere manier. De vereniging was mijn tweede huis. Of eigenlijk meer dan dat. Het was een tweede familie, mijn trainster Irma mijn tweede moeder. Zij begeleidde me niet alleen in het trampolinespringen, maar liet mij ook mijn huiswerk bij haar thuis doen. Door het trampolinespringen heb ik me als mens ontwikkeld. Het was meer dan sport alleen.”

Eerlijk zijn

“Ik heb altijd kunnen sporten, omdat de vereniging en de gemeente mij daarbij financieel hebben geholpen. Anders was het niet gelukt. Dat heeft mij als mens, als meisje, als puber zo ontzettend veel gebracht. Ik zou die kansen die ik heb gekregen niemand willen ontzeggen, ieder kind heeft er recht op.

“Mijn ouders waren open en eerlijk over hun geldproblemen, daardoor hebben we steun gekregen. Tegenwoordig zijn er zoveel mensen die het financieel moeilijk hebben. Als je uit schaamte geen gebruik zou maken van een organisatie als het Jeugdfonds Sport & Cultuur dan doe je niet alleen jezelf tekort, maar ook je kinderen. Tegen die mensen zou ik willen zeggen: alsjeblieft, ontneem ze die kans niet. Juist als kinderen het thuis zwaar hebben vanwege geldproblemen kan sport goed doen.”

Volg Rea

Facebook
Twitter: @realenders
Instagram: @realenders