Naar Jeugdfonds Sport Amsterdam pagina

Amsterdam | 25 mei 2022

Leslie Okyere: ‘Ieder kind heeft recht op aandacht’

‘Eigenlijk ben ik vader, moeder, opa, oma, coach, docent en pedagoog tegelijkertijd.’ Leslie Okyere is voetbaltrainer en hoofd opleiding bij FC Amsterdam. ‘Bij deze club ben je er niet met een uurtje training. De meeste kinderen hebben meer nodig. En dat is de leuke uitdaging waar we hier voor staan. We willen ze een kans geven.’

Voor de kinderen van FC Amsterdam is Leslie Okyere een bekend gezicht. Al vijftien jaar is hij betrokken bij deze club. Als trainer, als hoofd opleidingen en als ‘man van de voetbalschool’. Vrijwilliger met een hart voor kinderen en voor voetbal. ‘Je doet wat je kunt. Ieder kind is uniek. Vraagt een andere benadering. En heeft recht op aandacht, gezien worden.’

De voetbalschool, waar Leslie intensief bij betrokken is, biedt voor ongeveer 50 kinderen tussen de 4 en 16 jaar voetbaltraining. ‘Hierbij gaat het niet primair om de prestatie. Iedereen wil graag winnen, dat is heel natuurlijk. Maar wat we met deze school graag willen bereiken is dat kinderen, uit veelal kansarme gezinnen, mogelijkheden krijgen. Het gaat dan om de sociale ontwikkeling, de geestelijke en lichamelijke groei maar ook het bevorderen van de integratie, het opbouwen van een nieuw netwerk en vooral het creëren van een uitlaatklep. Deze kinderen groeien vaak op in een omgeving waar weinig ruimte is voor leuke dingen, voor ontspanning. Financiële problemen leveren stress op. Dat heeft natuurlijk zijn weerslag op het hele gezin. Die kinderen hebben een uitlaatklep nodig. Een plek waar ze hun energie op een leuke veilige manier kwijt kunnen.’

Ander perspectief geven

Leslie benadrukt dat de kinderen vaak de dupe zijn van armoede. ‘Zij hebben er niet voor gekozen, maar moeten er wel mee leren omgaan. De thuissituatie kan een isolement veroorzaken. Hoe fijn is het dan om toch naar voetbal te kunnen gaan. Met je maatjes na afloop een patatje eten, even rennen en helemaal los raken van alle problemen. Contact met anderen kan weer inspireren, een ander perspectief geven. Ook het opdoen van een ander netwerk kan kinderen vooruit helpen. En vergeet de ouders niet. Die leren ook weer andere mensen kennen, kunnen andere vrienden maken. Dat kan ook een nieuwe stap zijn naar een ander leven. Het kan deuren openen. Laten kennismaken met een andere lifestyle, gezonder eten, noem maar op. Ik zeg niet dat dat allemaal gaat gebeuren, maar het kan wel!’

Kinderen herkennen thuissituatie

‘Ik ben dus veel meer dan trainer. Ik voel me ook soms opvoeder. Wij zijn hier ook bezig met algemene aspecten als normen en waarden, verantwoordelijkheid nemen voor je acties, regels, handhaving en gedrag. Dat zijn belangrijke vaardigheden waar onze club ook een rol in heeft. Daarnaast maken we ook gewoon veel lol. Lekker samen achter een bal aan rennen, heerlijk!´ Meer dan twee derde van de leerlingen van de voetbalschool doet een beroep op een of andere vorm van financiële ondersteuning. ‘Dus veel kinderen herkennen in elkaar een bekende thuissituatie. Dat kan ook een band scheppen. Ieder jaar rond 1 oktober is het weer spannend. Op die datum moet namelijk de contributie binnen zijn. We weten dat dat voor veel ouders een aderlating is. Je ziet dan ook ineens kinderen niet meer op de training komen of ouders niet meer langs de lijn. Of kinderen blijven komen terwijl er niet betaald is. Dat is altijd een moeilijk en pijnlijk moment. We willen heel graag meedenken, maar sommige ouders praten er niet over. Verdwijnen dan gewoon van de radar. Terwijl er vanuit verschillende kanten best ondersteuning te krijgen is.’

Deel van groter geheel

‘Het maakt mij gelukkig dat we deze groep kinderen een uitlaatklep kunnen bieden. Een kans. Een mogelijkheid, al is het maar even, te ontsnappen aan de dagelijkse problemen. Als ik zie wat voetbal daaraan kan bijdragen… En met name een club. Het deel zijn van een groter geheel is essentieel. We laten kinderen bij de voetbalschool langzaam kennismaken met het verenigingsleven. En in het kielzog proberen we de ouders ook te betrekken bij de club. Maar dit laatste is een uitdaging. Het blijft lastig om ouders te motiveren. Rijden naar wedstrijden, vlaggen, fluiten. Soms halen we kinderen thuis op omdat ze anders niet meekunnen. Soms helpen we bij huiswerk, het invullen van formulieren, het schrijven van een cv. We zijn praatpaal bij problemen, we ondersteunen waar we kunnen, we werken flexibel mee, we denken in oplossingen.

Dat maakt dit werk, dat ik trouwens vrijwillig doe, zo waardevol. Ik zie het als mijn maatschappelijke bijdrage aan de samenleving. Ik verdien mijn geld niet hier op de voetbalclub, maar hier ligt wel een deel van mijn hart. Als ik jongens later weer tegenkom en ik zie dat ze gegroeid zijn in alle opzichten, dan voel ik me trots. Als de kinderen op zaterdag weer met een smile de poort uitlopen ben ik blij. Dat is dan weer een happy day!’

>> Werk jij bij of voor een club? Kijk hier hoe jij kunt helpen onze boodschap te verspreiden