4 september 2018

Boodschappen doen met Krista

Boodschappen doen als je weinig geld hebt is niet makkelijk. “Het is fysiek en geestelijk zwaar,” zegt Krista Swibben. Ze woont met haar drie kinderen van 8, 4 en 2 in Almere Buiten en heeft een inkomen op bijstandsniveau. We doen samen boodschappen. Haar oudste kinderen doen aan sport via het Jeugdfonds Sport & Cultuur.

Waar let je op als je boodschappen doet? 

“De aanbiedingen,” zegt Krista. “Ik pluis iedere zondag de folders uit en kijk ik wat we echt nodig hebben en wat luxe is. Ik ben gescheiden en heb een fysieke beperking. Daardoor heb ik een inkomen op bijstandsniveau.”

Wat versta je onder luxe?

“De meeste A-merken zijn voor mij toch wel luxe. Heel soms, als iets er echt niet lekker uitziet, pak ik wel eens een A-product. Maar eigenlijk alleen als het in de aanbieding is. Dan koop ik meteen wat meer. Iets lekkers voor de kinderen is ook luxe. Ze krijgen echt niet elke dag snoep. Gelukkig wonen opa en oma in de buurt, die stopen de kinderen regelmatig wat toe. Ze helpen me ook met opvang van de kinderen. Vanwege mijn beperking is het soms lastig alles rond te krijgen.”

Wat heb je nu nodig?

“Ik wil koekjes meenemen die de kinderen lekker vinden. De stroopwafels zijn in de aanbieding dus dat komt mooi uit. Twee pakken voor € 2,50. Ben ik weer voor twee weken klaar. Melk heb ik ook nog nodig.”

Hoe vaak doe je hier boodschappen?

“Meestal drie keer in de week. Soms ga ik naar de markt. Als ik grote producten nodig heb, ga ik met mijn ouders met de auto. Ik ben ook een tijdje naar de Voedselbank geweest. Dat gaf extra lucht. Je krijgt zo’n € 75 per maand en daar mag je boodschappen van doen. Je moet wel goed opletten want sommige producten zijn bijna over de datum. Omdat ik er negen maanden gebruik van gemaakt heb, moet ik nu weer een tijdje zonder. Dan verwachten ze dat je weer een baan hebt of zo, maar dat lukt gewoon niet met mijn beperking. Als het weer mag, ga ik er weer naar de Voedselbank.”

Is er nog iets dat je nodig hebt?

“De magere rundergehakt is in de aanbieding. Daar neem ik ook twee pakken van mee. Dan gebruik ik de helft in de spaghetti en van de andere helft maak ik gehaktballen. We eten niet elke dag vlees want dat is gewoon te duur. Dan vervang ik het vlees door een eitje.” Inmiddels liggen er een tweeliterfles melk, een gesneden brood, limonadesiroop, een pak diepvriesspinazie, hamburgers, twee pakjes stroopwafels en twee pakken mager rundergehakt in het karretje. “Nou, voor deze week ben ik klaar”, zegt Krista. We lopen naar de kassa.

Maak je je wel eens zorgen over de toekomst?

“Eerlijk gezegd wel,” geeft Krista toe. “Mensen zijn geneigd je in een hokje te plaatsen vanwege mijn beperking of mijn financiële situatie. Maar ik heb hier niet om gevraagd, weet je. Ik heb er alles aan gedaan om mijn school af te maken en aan het werk te komen. Daarom ben ik blij dat ik geholpen wordt door het wijkteam. Mijn oudste twee kinderen zijn eraan toe om iets te gaan doen, sporten of zo. Ze worden groter, krijgen meer behoeften. Iemand van het wijkteam doet nu een aanvraag bij jullie voor me. Daar ben ik blij mee. Dan kunnen mijn kinderen toch meedoen in de maatschappij.”

En nu weer op de fiets!

“Inderdaad,” lacht Krista. “Gelukkig heb ik alles in de buurt. Dat heb ik ook met het wijkteam kunnen regelen. Een auto is financieel niet haalbaar. Ik moet dus op fiets of loopafstand van de voorzieningen wonen. Ik heb sinds kort een aangepaste woning vlakbij het winkelcentrum. Mijn kind krijgt leerlingenvervoer. Normaalgesproken zou ik dit zelf krijgen maar ik heb er geen behoefte aan. Nu wordt mijn oudste met leerlingenvervoer naar school gebracht. Dat scheelt mij weer.”

Ze laadt haar boodschappen in de fietstassen en gespt de fles melk in het kinderzitje en stapt op. “Graag gedaan hoor,” zegt ze als ik haar bedank voor haar verhaal. “Wie weet helpt het iemand anders.”