Naar Jeugdfonds Sport Zwolle pagina
Zwolle | 21 november 2024
Blue Atlantics: Gaan voor wat je écht wil
Na 3 jaar voorbereiding en 47 dagen, 15 uur en 29 minuten roeien, zijn Marije, Margot, Ingrid en Ineke afgelopen februari gefinished in Antigua. Ze deden onder de naam Blue Atlantics mee aan World’s Toughest Row. Een megaprestatie die ze leverden voor zichzelf, maar ook voor het Jeugdfonds en Het Vergeten Kind. Ze haalden in totaal € 24.590 euro op voor het goede doel. Marije van de Bor kijkt terug op een ongelooflijke ervaring.
In de stromende regen kwamen ze aan in Antigua. Doornat, uitgeput en uitgelaten. Na 47 dagen fysieke en mentale uitersten op een ruige zee, voelden ze weer vaste grond onder hun voeten en konden ze hun geliefden weer in de armen sluiten. Marije: “Ik vind het lastig te beschrijven. We hebben zoveel meegemaakt, gevoeld en gezien. Het was een prachtige ervaring. Half december was de bumpy start. Na een dag sloeg het weer om. Storm. We waren nog helemaal niet geacclimatiseerd, hadden nog geen ritme. We werden zeeziek, konden weinig voedsel binnenhouden. Het was echt overleven. Meteen zeilpakken en zwemvesten aan. Hele hoge golven. Een nare droom die een week duurde. Daarna werd het rustiger en kalmeerde ook de zeeziekte. We zijn ons gaan concentreren op het ritme: twee uur op, twee uur af. We waren achteraf blij dat het in de eerste week gebeurde. Het gaf ons veel vertrouwen, we wisten dat we veel aan konden. Daarna ware we tijdens storm veel relaxter.”
Voor elkaar zorgen
Qua weer was het de zwaarste race ooit. “We wilden een recordtijd neerzetten,” vertelt Marije. “Maar al snel verschoof die focus. Voor elkaar zorgen en onze grenzen bewaken werd het belangrijkste doel. Wetend dat alle teams het zwaar hadden. Het strakke ritme gaf ons houvast. We roeiden met z’n tweeën en dan twee uur op en twee uur af. Elke dag kookten we tijdens onze ochtendpauze water en maakten eten voor iedereen in thermosbekers. Wasje doen, kort slapen. En dan weer roeien. Je moet ook leren hoe je je op de boot beweegt terwijl je aangelijnd bent. Dat is echt wennen maar we werden er heel handig in. Natuurlijk waren er moeilijke momenten. Je zit samen in een onbekende, spannende situatie en weet niet wat je tegenkomt, letterlijk niet maar ook niet bij jezelf. Elke dag deden we met elkaar een check-in: hoe gaat het met je? We zijn altijd heel eerlijk geweest, dat was onze kracht. Als er iets was, losten we dat gelijk samen op. Dat moet ook wel. Je kunt niet weglopen als er iets is. Je moet het aangaan met elkaar.”
Bagage
Wie vertrekt neemt bagage mee. Ook figuurlijk. Marije was er benieuwd naar of er nog oud zeer zou opspelen tijdens het avontuur. “Ik heb me bijvoorbeeld, na de scheiding van mijn (ex)man, altijd schuldig gevoeld naar de kinderen. Ik was benieuwd of ik daar nog iets van terug zou krijgen. Het tegendeel was het geval. Ik merkte dat ik juist dingen achter me kon laten. Overboord kon gooien, bij wijze van spreken. Ik ben wat dat betreft met mezelf in het reine gekomen. Dingen waar je last van hebt maar niets aan kan doen, werden achtergelaten. En ik heb mezelf positief verrast door het allemaal redelijk ontspannen te doorstaan. Af en toe sprak ik mijn man, kinderen en ouders via de satelliettelefoon. Dan dacht ik wel af en toe ‘wat doe ik ze aan?’ voor hen was dit natuurlijk ook erg spannend. Anderzijds: het was zo’n mooie kans en ook een mooi voorbeeld om te laten zien dat als je echt iets wilt, het ook kan. We willen mensen maar met name kinderen inspireren vast te houden aan iets dat je echt wilt.”
Even genieten
De weidsheid en puurheid van de oceaan is iets dat Marije nooit zal vergeten. “Een heel bijzonder moment was dat tijdens zonsopkomst zo’n 30 à 40 dolfijnen naast de boot kwamen zwemmen. Ze bleven ongeveer een half uur bij ons en zwommen toen weer verder. Maar na een paar uur kwamen ze opnieuw. Alsof ze ons een zetje wilde geven, op ons letten. Dat was heel ontroerend. En de sterrenhemel ‘s nachts. We konden de hele maancyclus volgen. Zo puur. We hebben ook wel eens de lichtjes uitgedaan en alleen maar naar boven gekeken. Even genieten. “
Thuiskomst
De aankomst in Antigua was onvergetelijk. “Eerst zagen we rotsen, toen werden er flares werden afgestoken. Lichtjes. Een restaurant waar heel hard ‘we are the champions’ werd gedraaid. En de stemmen van mijn kinderen. Geweldig. Zo heerlijk iedereen weer te zien. Ik ging van boord en mijn dochter vloog in mijn armen. We konden helemaal niet meer lopen na zo lang op zee. De kinderen en mijn man zijn beretrots. We hebben samen anderhalve week vakantie gevierd om even bij te komen. Begin maart moest ik weer werken maar ik merkte dat ik er nog niet was, het gewone leven nog niet op wil pakken. De ontvangst op Schiphol en in de straat was ook geweldig. Maar het kostte wel wat tijd om nog even landen,” lacht Marije.
“Waar ik het meest trots op ben, is hoe we het met z’n vieren hebben gedaan. Het was heel pittig maar we zijn bij elkaar gebleven. Vriendinnen voor het leven. En ook alle steun die we onderweg via social media kregen. Iets dat we pas na de finish zagen natuurlijk. Daar ben ik heel dankbaar voor.”
Met de race heeft Team Blue Atlantics donaties opgehaald via ons actieplatform. En wát een resultaat: in totaal hebben ze €24.590 euro opgehaald, waarvan €12.295 euro naar het Jeugdfonds gaat. Zo zorgen we ervoor dat meer kinderen lid kunnen worden van een sportclub, als daar thuis niet genoeg geld voor is.
Lees ook de eerdere verhalen over de Blue Atlantics:
Lees meer verhalen Lees meer verhalen van Jeugdfonds Sport Zwolle
