28 juni 2023
Blue Atlantics: 4 vrouwen, 50 dagen, 5.000 km roeien
Slaaptekort, droogvoedsel aangelengd met water, plassen en poepen in een emmer, jezelf wassen met een washandje. En dat allemaal zo’n 40 tot 50 dagen en 5000 km lang in een oceaanroeiboot op een golvende oceaan. Vier vrouwen gaan het doen. Vier vrouwen gaan de grote uitdaging aan om mee te doen aan de zwaarste roeirace ter wereld: de World’s Toughest Row Atlantic 2023. Een megaprestatie die ze leveren voor zichzelf, maar ook voor het Jeugdfonds Sport & Cultuur en Het Vergeten Kind. Wij gaan ze volgen. Vandaag in de eerste van een serie interviews met deze topvrouwen: het verhaal van Marije van de Bor.
In december vertrekken de fab four uit Spanje en zo’n 50 dagen later finishen ze in Antigua. Het wordt afzien, dat is duidelijk. Een gevecht om fysiek en mentaal overeind te blijven. Waarom zou je dat willen? “Dat vraag ik mezelf ook af,” lacht Marije. “Wij roeien allemaal al heel lang. Via via hoorden we van deze wedstrijd en dat inspireerde ons heel erg. Wat zou het gaaf zijn om mee te doen. Maar er waren te veel belemmeringen, de kinderen, werk, gewoon: het leven. Je moet alles opzijzetten om aan deze race mee te doen. Inmiddels zijn we een paar jaar verder. De kinderen zijn groot, ik heb altijd heel hard gewerkt en de tijd vliegt. Ik ben dit jaar 50 geworden. Als we het nu niet doen, doen we het nooit meer. Dus toen ik in 2021 werd gevraagd mee te doen, zei ik onmiddellijk ja. Net als de anderen. Ik wil iets helemaal voor mezelf doen. Dit past bij mij. Wat ga je tegenkomen? Letterlijk maar ook bij jezelf? Hoe gaan we met situaties om? Hoe sta ik ervoor?”
Eigenlijk is de reis al begonnen
Het is nu 2,5 jaar geleden dat de vrouwen besloten ja te zeggen tegen dit avontuur. In feite is de reis toen al begonnen. “In feite start je een onderneming,” zegt Marije. “Er moet een naam komen, een plan, geld en niet te vergeten een boot. De feitelijke wedstrijd is de kers op taart. We hebben de naam Blue Atlantics bedacht en na veel onderzoek besloten onze boot in Engeland te laten bouwen. Die moet voldoen aan speciale eisen. We hadden toen nog helemaal geen geld en hebben een enorm risico genomen, want die boot kostte ruim een ton. Gelukkig hebben we een stevig netwerk in onze woonplaats Zwolle en hebben we het geld bij elkaar kunnen krijgen. Een enorme opluchting, want we hebben er toch een aantal slapeloze nachten van gehad. Inmiddels is er achter de schermen een goede crew bezig ons te helpen.”
Twee uur op, twee uur af
De bestelde boot is inmiddels de Noordzee overgestoken. Nu starten de roeimeters. Trainen om 5.000 kilometer over de Atlantische Oceaan te kunnen roeien. En dat is meer dan pittig. “De oversteek moet in een laag tempo anders houd je het niet vol,” vertelt Marije. “We gaan twee uur op, twee uur af. We roeien dus steeds met z’n tweeën. De andere twee moeten in die vrije twee uur slapen, eten, zich goed wassen omdat zout water niet goed is voor je huid en die vatbaar maakt voor wondjes en ontstekingen. Er zijn twee kleine hutten aan boord, een voor en een achter, waar je even kunt slapen. Plassen en poepen doen we in een emmer. En er kan natuurlijk niet gekookt worden. We eten dus speciaal droogvoedsel dat we aanlengen met heet water. Dat is heel uitgekiend voedsel want we moeten zo’n 4.000 calorieën per dag binnenkrijgen. Voor die tijd moeten we al meer gaan eten zodat je lichaam al die calorieën aankan. Water is er genoeg dankzij een ingenieuze watermaker die van zeewater drinkwater maakt. Er is een marifoon voor contact met andere schepen als dat nodig is en er is een noodoproepsysteem. Maar we zijn helemaal op onszelf aangewezen, er is geen begeleiding. Je hebt wel dagelijks contact met een safety officer en met iemand die ons helpt met de weersvoorspellingen zodat je bijvoorbeeld koers kunt wijzigen als het gaat stormen. Vanaf windkracht vier tegenwind gooien we een parachute anker uit dat ons op koers houdt en moeten we in de hut wachten tot het over is. Vind ik wel spannend hoor, als het gaat stormen. Ik ben heel benieuwd hoe ik ga reageren.”
We wisten direct dat we iets voor kinderen willen doen
Naast het aangaan van deze grote uitdaging voor zichzelf, roeien de Blue Atlantics ook voor twee goede doelen: het Jeugdfonds Sport & Cultuur en Het Vergeten Kind. Marije: “Doordat het zo’n bijzondere wedstrijd is, krijg je veel aandacht en kun je relatief veel geld inzamelen. Veel teams roeien voor doelen als tegengaan van plastic soup en behoud van biodiversiteit in de oceaan. Maar 3 van ons hebben kinderen. We zien wat die meemaken op school en onze omgeving. Maar we zien ook hoe goed we het hebben. We wisten direct dat we iets voor kinderen willen doen. Het gaat om kinderen die niet echt kind kunnen zijn. Toen we de cijfers zagen schrokken we enorm. Heel fijn dat we nu ons steentje bij kunnen dragen.”
Lees meer verhalen
