Club of the Year, winner of the Grote Appeltje van Oranje award, Coach of the Year. Haarlem-based club Triple ThreaT has received widespread recognition in recent years. Twin brothers Philip and Dominique Schemmekes are incredibly proud. "This feels like recognition for everyone who has poured their heart and soul into this club for years.". It is also much more than an association. It is a positive lifestyle community, for and by young people. Sports and all sorts of other initiatives are used here to help them develop. Nearly 700 young people from the disadvantaged neighborhood discover their passion and strength here. And all this in a warm, positive environment. Guess what? It works!

The brothers grew up in the Schalkwijk neighborhood of Haarlem. Philip Schemmekes: “My mother was Ghanaian, my father was Dutch, and I had a younger sister. My parents were divorced, and we didn't have much money at home. We weren't well off and spent a lot of time outdoors.” Dominique adds: “We became independent early on. We did our own thing to put less pressure on the home front. The street was our playground, and we drew inspiration from other, older guys. To be honest, they weren't the best role models. I made bad choices, got a name, and started acting accordingly. Success comes from things other than what I was doing at the time.” Philip also looks back on that period with mixed feelings. “Choosing the easiest path isn't always the smartest, I know now. But you're stuck in a cycle, and it's not easy to break out of it. We had some bad friends, social services were involved, the police… Luckily, we came into contact with sports then, in our case basketball, and that changed our lives.” Dominique says it very emphatically: “Basketball was my savior!”

Success doesn't come easy

Role models are essential. Just like people who believe in you and give you confidence. Others who show you that you have a choice. That you can also take a different path. Philip is convinced that a good example can inspire others. “For example, I benefited immensely from a coach who taught me that if you want to achieve something, you have to work for it. Success doesn't just happen. For example, I really wanted to become a professional basketball player in the NBA, in America. That was my dream. But that requires three things: having your school in order, otherwise you won't be accepted into a college. You have to be good because you need references. So that required a change in behavior. I had to become a good person. And finally, I had to work harder than the rest because why else would American clubs hire me from the Netherlands? That dream was a great motivation to turn my life around.”

I got perspective

Dominique also took up basketball and proved to be equally talented. "That sport has been so good for me. I was so engrossed in it that I no longer had time to get into trouble. Being on the court, training, playing, and learning gave me a different perspective on life. I gained perspective. Sports offer structure. It was good to function in a team, to be given and take responsibility, to work together. But it was also good for me to live a disciplined life. Basketball is very urbanA sport of the city. Music, rap, hip-hop—it's all part of it. At the same time, the discipline is intense and it's physically and mentally demanding. Your entire body is used, and you can't perform without being fit and healthy. And, very importantly, you can't do it alone. You need each other to achieve something as a team. You have to move almost as one body.

Tapping into passion

"Basketball was also a defining moment for me," says Philip. "Precisely because we know how easily you can drift in a different direction, we started Triple ThreaT in 2009 with childhood friend Okrah Donkor. On a Sunday afternoon, we'd play basketball and listen to music on a court with local kids. We weren't even 20 yet, but we'd already experienced how role models can inspire. Now we wanted to show younger kids a different path. Tap into their passion, and to do that, we needed to create more connections." From occasional afternoons, it became increasingly serious. The Triple ThreaT association now consists of three pillars: the Foundation, which reaches almost 700 young people from the neighborhood every week; the Basketball Association with 25 teams, several of which play at the highest level; and Indoor Soccer. An Academy has also been established within the Basketball Association. Dominique: "We want to help young people excel both athletically and socially. We use elite sports as a means to empower participants in the broadest sense of the word. You should also see it as an extension of the classroom. We support student-athletes by fostering an elite sports mentality, with a strong focus on personal development."

One big building

The association now has a Lifestyle Centre. Philip: "We dance here, cook, cut hair, play sports, and make music—basically anything the space allows and the young people themselves come up with. Internships and homework support are also part of the program." United by dreams "That's our slogan, and that's how we truly see it. Dream! Do it together. Think about what you want to discover, try out, and we'll see what's possible. We're currently running out of space, and many activities are spread across the city. My own dream is to have one large building where we can connect and bring all the activities together. We've really outgrown our current space."

Warm social safety net

Self-reliance is central to Triple ThreaT's mission. Dominique: "We use sports, culture, and lifestyle as a means to help young people on their path to adulthood. We want to create a positive environment where they have the opportunity to reach their full potential. A place with a warm social support network, opportunities, and role models, and where the sense of family is highly valued." Philip: "You could call us a positive lifestyle community can call it. Young people are given trust, recognition, and responsibility. Because everyone has potential and talent. Some just need a little push. And that's where we come in. But, it must be said, we can't reach everyone. Sometimes young people drop out. That's still painful, but the door is always open. The warm welcome is there. We'll always be there for them. Behavioral change requires three things: the need, the necessity of the change, the desire, and the ability. If one of these three is missing, it won't work. And we deal with young people who have a lot to overcome. They often experience setbacks. They haven't always had the opportunities or the role models. They haven't been given confidence. We've experienced that ourselves. So we know what it's like in the neighborhood."

We understand each other

Dominique adds: “I think that's why we're so successful. We speak the language of the street. We were once the same ourselves. The young people can identify with us. We understand them, and they understand us. And we believe in them. We see them and, above all, see the possibilities and opportunities. The talent and the passion. Young people from the neighborhood are involved in the organization and trained as role models. They become pillars of support, and that's how they can make a difference in their own communities. This gives these young people perspective and opportunities again. It's truly wonderful to see.” Philip: “I'm proud of everything we achieve together. When you see young people grow and make different choices… That's what you do it for. That's when everything comes together, and magical things happen.”

Triple ThreaT website

“Stoppen met fietsen? Dat is voor mij geen optie!” Ruben ging er als klein ventje van twee al als een razende vandoor op zijn loopfietsje. Daarna stapte hij moeiteloos op een tweewieler en is altijd blijven fietsen. “Ik wil graag profwielrenner worden. De snelheid, de tactiek, de techniek van het fietsen… Het is gewoon geweldig!” Om zijn droom te verwezenlijken kreeg Ruben een racefiets vanuit de campagne ‘Heel Holland Fietst’. “Ik ben zo gelukkig!”

“Mijn hoofd leegmaken. Ontspannen. Even helemaal nergens aan hoeven denken. De kilometers onder mijn wielen voelen wegglijden. Dat is voor mij de ultieme ervaring.” Ruben is zestien. Heeft een vader, een moeder en nog drie broers. Hij zit in de vierde klas van het gymnasium en is helemaal gek van fietsen. “Vanaf kleins af aan had ik een fascinatie voor wielrennen. Een extreme obsessie; zo noem ik het nu. Ik kende eigenlijk niemand die fietste, maar mijn moeder was wel een fanatieke Tour de France-kijker op de tv. Zo kwam ik er mee in aanraking.

Het zadel op, meters maken

Ik kom uit een gezin waar muziek een belangrijke rol speelt. Mijn ouders zijn allebei professioneel musicus en ik speel zelf ook diverse instrumenten. Viool, piano, slagwerk en ik probeer mezelf gitaar te leren spelen. Maar dat is toch anders dan fietsen… Ik wilde gewoon het zadel op, meters maken. Iedere verjaardag, elk Sinterklaasfeest en elke Kerst wilde ik maar een ding; een racefiets. Maar dat is een kostbaar cadeau. Ik heb in die jaren al heel wat kilometers gemaakt op mijn gewone oude stadsfiets. Ik haalde de 35 km per uur.

Toen ik oud genoeg was, kreeg ik de oude Focus racefiets van mijn oom uit 2005. Ik was de koning te rijk. Mijn moeder was in eerste instantie niet zo blij met mijn hobby. Ik ging hard, had nog niet zoveel techniek en het was dus best riskant. Snelheid, pijn hebben, doorzetten en beter worden… daar ben ik echt van gaan houden. Inmiddels hebben mijn ouders zich neergelegd bij mijn keuze. Zij hebben me altijd vrijgelaten en ondersteunen me waar ze kunnen.”

Rustig in mijn hoofd

Stress. Faalangst. Dingen waar Ruben wel eens mee te kampen heeft. “Ik vind het niet altijd makkelijk op school. Slim, dat ben ik wel, maar om al die kennis te reproduceren op de manier die gevraagd wordt, is lastig. Daar loop ik af en toe in vast. Dan is fietsen een perfecte manier om alles in mijn hoofd weer op een rijtje te krijgen. Het is mijn redding zou je kunnen zeggen.” Ruben werd lid van een Haagse wielerclub, HSK Trias. Daar werd hij geconfronteerd met kinderen die al vanaf zeer jonge leeftijd trainen en gebruik kunnen maken van geavanceerd materiaal en begeleiding. “Kwam ik aan met mijn oude, opgelapte racefiets uit de schuur van mijn oom. Geen fancy racefiets, geen professionele training gehad. Dat was wel even confronterend. Maar ik hield ze wel bij op mijn oude fietsje! Dat gaf me moed en vertrouwen.

Op de club train ik minstens twee keer per week. Is vaak afzien, maar ook gezellig met de andere wielrenners. We trainen op snelheid, maar ook vooral op techniek en tactiek. Intervaltraining, positionering, starttraining; het komt allemaal aan de orde. Ook in een ploeg rijden en samenwerken zijn allemaal aspecten die belangrijk zijn. Ik heb nog veel te leren! Ik heb nog een inhaalslag te maken. Al snel merkte ik al wel dat ik beter werd. Eigenlijk ben ik wel blij dat het zo gelopen is. Fietsen is voor mij een echte persoonlijke, overtuigde, intrinsieke keus geweest. Ik heb er veel voor gedaan en gelaten. Maar echt omdat ik dat wilde. Dat is voor mij de beste motivatie om beter te worden. Om te groeien.”

Droom in duigen

Ruben zucht. “Maar toen ging tijdens een wedstrijd, twee weken voor de zomervakantie, mijn oude fiets kapot. Onherstelbaar stuk. Wat een ellende! Er was thuis geen geld voor een nieuwe. Ik was net 16 ben via bijbaantjes flink gaan sparen. Werken bij het klimbos, helpen op de boulderbaan. Maar dat schiet niet zo hard op met dat uurloon. Toen drong tot me door dat het best een tijd zou kunnen gaan duren voor ik weer op een fiets zat. Mijn moeder stuurde, buiten mij om, een mailtje naar Team Jumbo-Visma waarin ze mijn situatie uit de doeken deed.

En toen gebeurde het wonderlijke. We kregen antwoord! En dat niet alleen; de wielerploeg meldde me aan bij het Jeugdfonds Sport & Cultuur. En zo kreeg ik, vanuit de donaties aan de Heel Holland Fietst-campagne, een tweedehands, maar super goede racefiets! Ik kon wel huilen. Ook wordt de contributie voor de wielerclub nu betaald en krijg ik extra ondersteuning om kleding en een goede, veilige helm aan te schaffen. Nu kan ik dit jaar toch gewoon doortrainen op de club en me storten op de techniek en op positionering. Voor volgend jaar staan dan de wedstrijden op het programma. Ik hoop dan gespot te worden als talent. Opgepikt door een ploeg die me verder gaat opleiden. Dat is mijn droom.”

Elk gaatje durven pakken

Toen Ruben deze nieuwe fiets kreeg moest hij even wennen. “Ik had natuurlijk altijd gefietst op een model uit 2005. Intussen is er veel veranderd in techniek en materiaal. Renners zitten heel anders op de fiets. Ik kan nu veel aerodynamischer mijn meters maken, ga sneller en ben wendbaarder. Nu moet ik nog goed gaan oefenen om elk gaatje in het peloton te kunnen en durven pakken. Ook was ik heel voorzichtig met de fiets; durfde er bijna niet op te racen. Het is voor mij zo’n kostbaar bezit! Maar nu kan ik sprongen gaan maken, nog beter worden. Dat is altijd het doel geweest. Me blijven ontwikkelen. Want als ik op de fiets zit, kom ik in de focusstand. Dan heb ik geen tijd om andere dingen te voelen of te denken. En dat is heel lekker.”

Een liefde die niet meer overgaat

Moeder Barbara: “Toen Ruben als klein jongetje op de fiets stapte voelde ik meteen; dit kan ik niet meer tegenhouden. Dit is een liefde die niet meer overgaat. Hij is hoogbegaafd, slim en zit veel in zijn hoofd. Hij heeft het nodig om dat leeg te kunnen maken. En voor hem is fietsen de manier om zich te ontspannen, even te ontsnappen aan alle zorgen en de druk die hij ervaart. Zes jaar geleden werd ik ernstig ziek. Ik kon niet meer werken en als zelfstandige in de culturele sector had dat direct invloed op ons inkomen. Mijn man is ook musicus en tijdens corona lag alles stil. Dan merk je dat alles wat voor anderen vanzelfsprekend is, een nieuwe fiets bijvoorbeeld, voor ons ineens niet meer te betalen was. Wij hebben vier kinderen en de kosten gaan gewoon door.

Inmiddels krabbelen we er een beetje bovenop, maar het is geen vetpot. Ik ben er trots op hoe we het toch hebben kunnen rooien. We hebben dingen veranderd, hebben hulp ingeroepen en zijn blijven vertrouwen in het goede van de mens. Schaamte is een ongezonde emotie. Het is altijd oké om hulp te vragen. Zo ook mijn mailtje naar Team Jumbo-Visma. Ik hoopte dat ze de liefde van mijn zoon voor het fietsen konden voelen. En toen dat antwoord kwam: er komt een fiets vanuit Heel Holland Fietst, waren we allemaal even stil. Fantastisch! De fiets is echt onlosmakelijk met Ruben verbonden. Hij is er, bijna fysiek, aan gehecht. Die band is onverbrekelijk!”

Meer over wielrennen via het Jeugdfonds

Meer over ‘Heel Holland Fietst’

Nadya Abou Salman verschijnt op mijn beeldscherm. Een mooie, stralende jonge vrouw. In 2015 vluchtte ze uit het door oorlog verwoeste Syrië met haar twee zoontjes naar Nederland. Na verblijf in een asielzoekerscentrum, vond ze haar nieuwe thuis in Venlo. Nadya heeft zich ontwikkeld tot een sleutelfiguur binnen de gemeenschap en is rolmodel voor veel vrouwen. Ze ontving ze de onderscheiding ‘Venloos Voorname Vrouw’ voor haar inzet voor de gemeenschap. Nadya is ook intermediair voor het Jeugdfonds. 

Sport is een van de redenen dat Nadya overeind is gebleven en weer snel een thuis voor zichzelf en haar familie heeft kunnen creëren. “Ik kom uit een sportieve familie,” vertelt ze. “Mijn vader, broers en ooms, we deden allemaal aan sport en moedigden mensen om ons heen ook aan om te sporten. Ik was vooral een actief basketballer, ook als scheidsrechter. Maar toen kwam de oorlog.” 

Sporten in AZC

Nadya’s man vluchtte in 2014 via Libanon, Turkije over zee naar Griekenland om uiteindelijk in Nederland aan te komen. Een jaar later volgden Nadya en haar twee zoontjes. Het enige dat ze mee kon nemen was haar liefde voor sport. “We kwamen in aan asielzoekerscentrum terecht waar we uiteindelijk anderhalf jaar woonden. Dat was erg moeilijk. Ineens deel je de keuken, badkamer, gemeenschappelijke ruimtes met mensen uit andere culturen, met mensen die je niet kent en van wie je de taal niet spreekt. Ik ben begonnen met dat wat ik kende: mensen stimuleren te sporten. Eerst de kinderen maar later deden ook de vrouwen mee. Dat viel op bij de leiding van het AZC die me toen officieel gevraagd hebben sportactiviteiten op te zetten en te leiden. De sport verbond al die mensen met hun verhalen en achtergronden uit verschillende landen.”

Veerkracht

Het zegt alles over de veerkracht van Nadya, in staat zijn onder moeilijke omstandigheden toch mensen te enthousiasmeren en aan het sporten te krijgen. Na het AZC kreeg het gezin een woning in Venlo waar ze begon met het coachen van jongeren. “In Venlo ben ik aan de slag gegaan met jongeren en vrouwen. Ik begon als vrijwilliger op de school van mijn kinderen. Later organiseerde ik fitnessactiviteiten maar ook gewoon gezellige dingen voor vrouwen uit Venlo. Samen wandelen, in de moestuin werken en koken. Als mensen samen dingen doen, krijgen ze meer begrip voor elkaar en kunnen elkaar steunen.”

Sportconsulent

In 2021 werd Nadya sportconsulent van de gemeente Venlo. Het was haar taak mensen uit verschillende culturen met behulp van sport te verbinden. “Ik moest hard werken om de taal te leren en er waren ook verschillen in ontwikkeling tussen Syrië en Nederland. Ik heb een aantal cursussen gedaan en kreeg veel steun van collega’s. We organiseerden activiteiten voor gezinnen met te weinig geld om te sporten. Zo leerde ik het Jeugdfonds Sport & Cultuur kennen. Op een gegeven moment hadden we ruim 60 kinderen uit allerlei culturen,” lacht Nadya. “Veel kinderen uit Arabische landen maar ook uit Somalië, Japan, Polen en Pakistan. Lekker samen aan het sporten. Sport brengt mensen samen. Daarom ben ik ook intermediair voor het Jeugdfonds geworden. Sport betekent zoveel voor mij en mijn kinderen. Het helpt kinderen ook in hun toekomst. Daarom moeten alle kinderen de kans krijgen te sporten. Eigenlijk zou iedere school eigen intermediairs moeten hebben.”

Lees meer over het Jeugdfonds voor kinderen van vluchtelingen