Emmelie Zipson zingt, acteert, presenteert, is theatermaker en ambassadeur voor het Jeugdfonds Sport & Cultuur. “Je moet kinderen op zijn minst de kans geven in aanraking te komen met kunst en cultuur. Het Jeugdfonds Sport & Cultuur maakt dat mogelijk. Het draagt bij aan hun ontwikkeling en zorgt ook voor verbinding tussen mensen.”

“Er zijn veel kinderen en jongeren die vanuit huis niet snel in aanraking komen met kunst en cultuur,” zegt Emmelie Zipson. “Deels vanuit onbekendheid maar ook omdat er geen geld is om naar voorstellingen te gaan of om de kinderen muziek of dansles te laten volgen. Dat betekent dat die kinderen iets essentieels missen, daar ben ik van overtuigd.

Het theater brengt me zoveel

Emmelie zelf komt uit een gezin waar kunst en cultuur vanzelfsprekend waren. “Mijn vader was theaterregisseur in het jeugdtheater. Ik ben zo’n beetje opgegroeid in het theater. Mijn moeder zong. Muziek en theater hoorden er gewoon bij. Dat heeft me heel veel gebracht. Ik ben zelf ook het theatervak in gegaan. Al van kleins af aan wilde ik moeder en actrice worden, het is allebei gelukt,” lacht Emmelie. “Het theater brengt me zoveel, als ik speel of zing, dan vlieg ik. Ik ga helemaal op in het moment en voel me verbonden met iedereen. Hart en hoofd komen samen op zo’n moment. Dat gun ik ieder kind.

Ik hoop dat ik als ambassadeur het Jeugdfonds Sport & Cultuur meer bekendheid kan geven. Ik denk dat het vooral belangrijk is dat alle scholen het werk van het Jeugdfonds Sport & Cultuur kennen, te beginnen met de school van mijn dochter!”

Volg Emmelie

Website: www.zipson.nl
Instagram: @emmelie_zipson

Redouan Ait Chitt, better known as Redo, is a professional breakdancer, motivational speaker, and host of the TV program "Project Dans" on NPO1. He gives workshops, performs in (theater) shows, and participates in battles worldwide. He also ran his own personal battle. This is an added motivation for being an ambassador for the Youth Fund. Redo's motto: no excuses, no limits. 

Why does Redo think it's important to be an ambassador? "I think it's so important that children participate," says Redo. "Children want to belong. It stands out if you can't participate. If you can't go to soccer or dance school like everyone else. Then you become an outsider. I know what it's like to feel like an outsider, because I've had to overcome many obstacles myself."  

Belonging 

Redo was born with a short right arm missing an elbow joint and has a total of five fingers on both hands. He's missing his right hip, his right leg is shorter, and he walks with the aid of a prosthesis. This didn't stop him from becoming a professional dancer. "Sports were very important to me. Instead of focusing on what I couldn't do, I learned skills that I could use. From football to martial arts, I never let my physical challenges limit me. At the club, I just felt like I belonged, just like everyone else." 

Creativity breaks boundaries 

When he was 14 years old, Redo was introduced to the world of breakdance.  A revelation. "Hip-hop culture is very open," he says. "I wasn't looked at strangely, I could be completely myself, I was appreciated for who I was. Of course, I had to catch up. The first lessons were hell. I couldn't do the basic moves everyone else was doing. The penny dropped when a teacher told me, 'Take the things you can do and put your own spin on them.' He threw me in at the deep end. I was forced to think creatively. And creativity breaks boundaries. Being different became my strength. I grew more and more confident."  

Physically and socially stronger  

Redo works as a professional dancer worldwide, inspiring people with his experiences and vision, and presenting the TV program Project Dance: “I've been given opportunities, and that's why I am who I am. I want every child to have that. The Youth Fund for Sport & Culture makes it possible for children and young people to have opportunities, that's why it's so close to my heart. Being able to dance, play sports, make music… it all contributes to a child's development. I think it's so important that no one, for whatever reason, is excluded. Children should be able to explore as much as possible; you should never cut back on that, regardless of the situation at home.” 

Photo: James Park Photography

Music lessons are a must, according to the parents of musical star Brigitte Heitzer. Brigitte started piano lessons at a young age. Her own children also take music lessons. Playing music, singing, or dancing helps their development, in her experience. That's why she wants all children to have access to music, even if there's no money at home. Brigitte Heitzer is an ambassador for the Youth Fund for Sports and Culture.

Brigitte grew up on a large dairy farm in South Limburg. "My grandmother, who lived next door, played the piano fantastically," says Brigitte. "That's where my love of music originated. When I was about six, we started taking piano lessons at home with a private teacher. As a farming family with four children, we weren't well off, and my parents couldn't afford private lessons anymore. Nearby, in Belgium, music lessons were affordable thanks to subsidies. Every Saturday, my mother drove back and forth with all four children to send us to music lessons."

Final musical was the beginning

Brigitte sang in front of an audience for the first time during her final year of elementary school. "I was Baroness van Stoethaspel tot Wielewaal," she laughs. "And I can still remember every word of the song I sang. It made such an impression on me to make music together, sing, and see everyone in character. It was so much fun! That was truly the beginning."

Yet it took years before Brigitte realized the stage was her destiny. “After high school, I had no idea what I wanted. Going to theater or musical theater wasn't even an option. I was a complete novice back then and was terrified at the thought of having to go to the big city. I studied Social Pedagogical Support in Maastricht. After that, I started working. In retrospect, that was important because during that period, I was able to develop myself safely and grow strong. Only when I had enough self-confidence did I take the chance and successfully audition for the conservatory in Brussels.”

Evita

Brigitte's big breakthrough came after winning the TV show Evita. "Looking back, that was a huge learning experience. We were practically locked up in the studio for eight weeks and had a lot of fun together. I also starred in Tarzan. I barely had time for friends and family during that period, but I actually really enjoyed that isolation. And then I won... Back in the outside world, I experienced what it's like to be on TV. Everyone has an opinion about you and thinks you're a bit of theirs. I wasn't prepared for that at all. Then came the rehearsal period. Evita is a tough role, and all that fuss came with it. It was very difficult; I really went to great lengths. After Evita, my boyfriend and I went traveling for four months, which was good for me. Fortunately, I rediscovered my joy in acting afterward. The fuss surrounding it still isn't my thing, but it's just part of it."

Music helps

"Music is my life, my outlet. It makes me so happy and I'm so glad I've been able to make it my profession," says Brigitte. "Music is also so important for children. They respond to it immediately, even babies in the womb. When children make music or dance, it helps their development enormously. It's such a shame that music lessons at school are no longer a given. As a result, children have to take music lessons outside of school, and that costs money. That's why I'm happy to be an ambassador for the Youth Fund for Sports & Culture. Even if there's no money at home, children should be able to take music lessons. That's what I'm committed to!"

Atlete Sifan Hassan heeft als kind kilometers gelopen. Ze speelde in de heuvels in Ethiopië altijd buiten en heeft daar goede herinneringen aan. Ook na haar vlucht uit Ethiopië heeft sport een belangrijke rol gespeeld. In eerste instantie om haar zorgen even te vergeten, maar later juist om een nieuwe toekomst op te bouwen.

Plank in een jurk

Sifan: “Als kind droeg ik broeken. Ik was zo dun, als ik een jurk aan had, zag ik er bij wijze van spreken uit als een plank! Op een dag, we waren zes, zeven jaar oud, vroeg mijn vriendin of ze mijn broek mocht lenen. Ze wilde meedoen aan een hardloopwedstrijd op school. Dat mocht ze natuurlijk, want dat betekende dat ik haar prachtige jurk kon aantrekken, de jurk waar ik altijd zo jaloers op was.

“In de bosjes wisselden van kleding en zij liep haar wedstrijden. Daarna zei ze: nu moet jij ook lopen! Ze bleef maar pushen, en ook al had ik eigenlijk geen zin, uiteindelijk heb ik toch meegedaan. Dus ik trok mijn eigen broek weer aan en liep de 100 meter, de 200, de 300, tot en met de 800 meter. Op alle afstanden eindigde ik als een van de laatsten. Behalve op de 800 meter, daar werd ik tweede. Ja, toen was ik blijkbaar al iemand van de middellange afstanden.” 

Opgesloten en gespannen

Sifan: “In Ethiopië liep ik elke dag naar school, maar ik deed niet echt aan sport. Eigenlijk speelde ik vooral, beoefende ik allerlei verschillende sporten door elkaar heen. Het werd nooit echt serieus. Op mijn vijftiende kwam ik naar Nederland, en werd ik opgevangen in Assen. Daar voelde ik me opgesloten. Ik kon er voor mijn gevoel niks doen, ik was ook nog te jong om te werken. Oh, ik was er zo ongelukkig. Al die energie die ik normaal buiten kwijt kon, bleef nu in mijn lijf zitten. Daardoor kon ik nauwelijks slapen, was ik de hele tijd gespannen. Dus heb ik op een bepaald moment gezegd: ik ga sporten, anders word ik gek.

“De sporten die ik bedacht om te beoefenen, waren allemaal duur. Het enige dat eigenlijk gratis was, was hardlopen. Toen ik via via naar Leeuwarden ging, heb ik me daar aangesloten bij atletiekclub Lionitas. Ze zeiden dat ik een talent was, ze gaven me zelfs schoenen om te lopen.

“Pas toen ik later naar Eindhoven verhuisde, omdat daar een grote Ethiopische gemeenschap is, ging mijn ontwikkeling als hardloopster echt van start. Ik studeerde zorg aan het ROC en werd getraind door een Ethiopische oud-atleet: Aiduna Aitnafa. Hij maakte me enthousiast, liet beelden zien van grote lopers als Haile Gebrselassi en Ellen van Langen. Hij zorgde dat ik van Nike een tas vol nieuwe schoenen kreeg. Dat was voor mij echt iets ongelooflijks, ik had nog nooit zoiets waardevols gekregen. Aiduna liet me geloven dat ik het kon, dat ik het in me had om een goede loopster te worden. Hij veranderde mijn mentaliteit, zorgde dat ik ambitie kreeg.”

National Geographic

Sifan: “Ik heb nooit gedroomd van een leven als topsporter. Als kind wilde ik altijd wetenschapper worden. Omdat ik steeds de vraag stelde: waarom? En: hoe zit dat nu precies? Ik wilde alles weten, wilde alles onderzoeken. Nog steeds kijk ik graag naar programma’s van de tv-zender National Geographic. Toch ben ik blij dat ik die studie niet heb gedaan. Want in de wetenschap zijn er geen grenzen, je kan altijd door blijven zoeken naar antwoorden. En ik heb juist een doel nodig, een einde. Dat vind ik in mijn sport: ik train om beter te worden, om bepaalde tijden te kunnen lopen. In een wetenschappelijke studie zou ik mezelf waarschijnlijk zijn verloren.”

Blijf maar normaal

“Trainers zeggen altijd dat je niks leert als je nooit verliest. Tja. Ik win eigenlijk bijna altijd, of ik word tweede… Ha, ik leer dus helemaal niks! Nee, dat is een grapje. Als ik verlies baal ik enorm en blijf ik nadenken wat ik fout heb gedaan. Gelukkig komt dit niet te vaak voor. Misschien ben ik wel verwend, want als kind won ik ook altijd alles, ik weet eigenlijk gewoon niet beter. Alleen in volleybal was ik niet zo goed, als we dat speelden, haalden ze me altijd van het veld.

“Als ik win, denk ik: ok, mooi. En dan ben ik even blij. Meer niet. Sommige atleten gaan huilen, doen ineens heel overdreven. Dat snap ik nooit zo goed. Blijf maar normaal. Toen ik mijn wereldtitel indoor op de 1500 meter won in 2016 was ik natuurlijk ook blij, en heus langer dan even, maar ik veranderde mijn gedrag niet. Ik ging niet ineens acteren. Nee, ik was alleen trots. Ook met de bronzen medaille op de 5000 meter op het WK in Londen in 2017 was ik ontzettend blij en gelukkig. Ik ben dan heel erg vrolijk en praat veel, maar verder blijf ik normaal.”

Lamborghini en koffie

Sifan: “Door de oorlog in Syrië kwamen er veel negatieve berichten over ‘vluchtelingen’ in de media. Ik schrok van dat negativisme. Kijk, ik voel me een echte Nederlander: ik heb een Nederlands paspoort, heb vrienden hier en heb hier lange tijd gewoond. Ook nu ik in Amerika train, woon ik een groot deel van het jaar in Arnhem. Ik voel me nog steeds een Nederlander. Maar toen dacht ik: oh, ben ik zelf ook nog een vluchteling? Ben ik nog steeds niet geaccepteerd?

“Een woord kan zoveel kapot maken, zoveel vooroordelen oproepen. Weet je hoe dat werkt? Stel je hebt lekkere koffie. Maar iedereen zegt de hele tijd dat die koffie vies is. Als jij er dan een slokje van neemt, durf je niet meer te zeggen dat je ‘m lekker vindt. Want ja, iedereen zegt dat het vieze koffie is. Dus dan zal het wel zo zijn.

“Zo gaat het met het woord ‘vluchteling’, maar ook met armoede. Het wordt een slecht woord. Als je arm bent, stel je blijkbaar niks voor. En als je dat zelf gelooft, ga je je schamen om hardop te zeggen dat je hulp nodig hebt. Maar wat is arm? En who cares? Je hebt gewoon niet zoveel geld. Dat is toch niet iets om je voor te schamen? Veel mensen denken dat Nederland een rijk land is. Ja, het land is rijk, maar niet alle ménsen zijn rijk, ze rijden echt niet allemaal in een Lamborghini.”

“Zo groeien in Nederland veel kinderen op in gezinnen waar te weinig geld is om bij een vereniging te kunnen sporten. Ik weet hoe belangrijk sporten is en wil als ambassador van het Jeugdfonds Sport & Cultuur aandacht vragen voor al deze kinderen. Door het Jeugdfonds Sport & Cultuur kunnen ze toch sporten en op die manier weer even zorgeloos kind zijn.”

Dezelfde Sifan: altijd blij

“Door te sporten kan je jezelf zijn, kan je zijn zoals je wíl zijn. Je kan er alles in kwijt: je boosheid, je energie. Vroeger wist ik nergens van, kon ik me niks voorstellen bij een leven met sport. Nu weet ik wat het kan brengen. Ik heb zoveel meegemaakt, zoveel gezien dankzij het lopen.

“Toch hebben die ervaringen me niet veranderd. Nou ja, misschien ben ik wat meer verantwoordelijk geworden. Ik weet nu dat hardlopen mijn leven is, dat dit is wat ik wil, en dat ik het serieus neem. Zeker sinds ik in december 2016 de keuze heb gemaakt om in Amerika te gaan trainen.

“Verder ben ik nog steeds dezelfde Sifan, en die is altijd blij. Dat was ik als kind al. Ik zie veel sporters om me heen die altijd serieus zijn, die een diepe frons op hun voorhoofd hebben. Daar heb ik gelukkig geen last van, ik lach veel.

“Ik denk dat dat positivisme vooral in mezelf zit. In Ethiopië zijn mensen heel relaxed. Je ziet er boeren die helemaal niks hebben, en toch gelukkig zijn. Het is de cultuur daar. Als je in Ethiopië een uur te laat komt voor je afspraak, maakt dat niks uit. Iedereen lacht en zegt: ga lekker zitten, wat wil je drinken? Ook als je iets van een ander stuk maakt, geeft dat niet. Geen probleem! Ha, soms ben ik zelfs té relaxed. Mijn moeder zegt dat het een wonder is dat ik niet de hele tijd alles vergeet, dat het goed is dat mijn hoofd aan mijn lijf zit.

“Daarom vind ik het zo vervelend dat ik soms bij belangrijke toernooien toch ineens stress krijg. Dat wil ik niet. In Amerika gaat mijn nieuwe coach me proberen te leren om die ontspannen houding altijd vast te houden. Eigenlijk om altijd mezelf te zijn. Dat moet een coach in mijn ogen eigenlijk altijd doen: zijn atleet de beste versie van zichzelf laten zijn.”

Volg Sifan

Instagram: @sifanhassan

Henk de Jong is the head coach of SC Cambuur Leeuwarden. As an ambassador for the Youth Fund for Sports and Culture in Friesland, Henk de Jong is committed to getting as many children as possible involved in sports!

Tjisse Steenstra was in 2019 en 2022 de beste kaatser van het seizoen en is tweevoudig winnaar (2022 en 2023) van de oudste sportklassieker van de wereld: de PC in Franeker. Als ambassadeur zet Tjisse zich in om zoveel mogelijk kinderen de kans te geven om zich te ontwikkelen op sportgebied voor de toekomst! Ieder kind heeft z’n eigen talent! Meer info over Tjisse vind je  op zijn website: https://www.tjissesteenstra.nl/.

Ambassador Richèl Hogenkamp: 'I have always had the opportunity to play sports'

26-year-old Richèl considers tennis a huge part of her life and believes everyone should have at least the opportunity to play sports. She is a three-time Dutch tennis champion and ranked 190th in the world. She believes it's important to support the Gelderland Youth Sports and Culture Fund because she understands the importance of sports and their contribution to social development.

Read the interview with Richèl

Follow Richèl

www.richelhogenkamp.com
Twitter: @Richelhogenkamp
Instagram: richelhogenkamp92
Facebook: Richel Hogenkamp

In 2018, 2,669 children in Gelderland were able to participate in sports or culture through the Gelderland Youth Fund for Sports and Culture. 

Ambition
Enrico Lacruz is brimming with ambition, yet he has achieved everything he said and aspired to. At school, Enrico Lacruz said he wanted to be an Olympic boxer and knew he'd have to give up many things to achieve it. A few years later, as a 23-year-old boxer in 2016 in Rio de Janeiro, he became the first Dutch boxer since 1992 to compete in the Olympic Games. His next goal? To reach the 2020 Olympic Games in Tokyo and become the best in the world!

Achievements
Enrico has been the Dutch champion in his weight class for seven years now and has won several international boxing tournaments. He primarily made his name with a 2017 victory over three-time world champion and two-time Olympic champion Lazaro Alvarez Estrada. He then won the Gee Bee tournament in Finland in 2018 and was voted the tournament's most technical boxer.

Ambassador
Enrico has recently become an ambassador for the Gelderland Youth Fund for Sports and Culture. Lacruz understands the importance of sports and is passionate about supporting them. "I love getting young people involved in self-defense sports. Playing sports, making music, or dancing is important for young people, and I'm eager to contribute to this!"

Read more about Enrico Lacruz on his website

We kijken terug op een fantastische Kick-off bijeenkomst van het Jeugdfonds Sport & Cultuur Hengelo Borne bij woningcorporatie Welbions! In Hengelo en Borne kunnen vanaf heden ook aanvragen gedaan worden voor muziek, zang en danslessen. Het fonds is per 5 november uitgebreid met cultuur en gaat verder als ‘Jeugdfonds Sport & Cultuur Hengelo-Borne’.

Met belangeloze medewerking van onze ambassadeurs Jan van Halst, (Analist bij Ziggo Sport) en Ingrid Prigge, (Marathonloopster), Wethouders  Bas van Wakeren, (Hengelo met o.a. portefeuille Cultuur), Michel Kotteman, (wethouder Borne met o.a. portefeuille Sport), Hengelo’s oudste kunstenaar Wim van Oostrom (85) en… Last but not least… Leon Giesen by Mondo Leone (filmmaker, muzikant en verhalenverteller). Iedereen heeft belangeloos zijn medewerking verleend.

Vier ambassadeurs proberen het fonds ruimere aandacht te geven: de Bornse Ingrid Prigge, voetbal-analyticus Jan van Halst uit Hengelo, oud-doelman Sander Boschker van FC Twente en cabaretière-columniste Nathalie Baartman uit Borne. De laatste is toegevoegd aan het eerdere drietal, speciaal om de toegevoegde inzet voor de cultuur te benadrukken.

Journalist Bert Janssen (Twentsche Courant Tubantia) schreef er een mooi artikel  over.

Singer-songwriter Sanne Hans (Miss Montreal) is ambassadeur van het Jeugdfonds Sport & Cultuur. Het Jeugdfonds Sport & Cultuur maakt het mogelijk dat kinderen die opgroeien in gezinnen met een minimum inkomen toch iets aan muziek, dans, theater, beeldende kunst of sport kunnen doen.

Muziek was altijd een belangrijke uitlaatklep voor Sanne. Ze groeide op in een gezin waar muziek maken vanzelfsprekend was. “Bij ons thuis maakte iedereen muziek. Ik kreeg veel aanmoediging en steun. Al van jongs af aan kon ik veel kwijt in mijn muziek, ook in moeilijke periodes. Dat is nog steeds zo. Ik gun dat alle kinderen en jongeren, maar juist kinderen die opgroeien in gezinnen waar weinig geld is, hebben een uitlaatklep nodig.

Ik vind het heel belangrijk kinderen te motiveren, daarom ben ik van plan om naar scholen te gaan en daar te vertellen dat ook kinderen die opgroeien in armoede mee kunnen doen. Ik kan niet wachten!”

Monique Maks, directeur van het Jeugdfonds Sport & Cultuur
“De persoonlijkheid van Sanne is enorm inspirerend; ze is vol creativiteit, innemend en gepassioneerd. En ze is open over wat haar beweegt, wat ze meemaakt in haar leven en wat de muziek haar allemaal brengt. Sanne geeft aan dat ze zelf aanmoediging en steun heeft gekregen om haar passie in de muziek te volgen. Voor heel veel kinderen is dit niet vanzelfsprekend. Daar wil ook Sanne verandering in brengen! We kijken ernaar uit dat Sanne vele kinderen weet te raken en te enthousiasmeren!”

Read more

‘Een uitlaatklep is zó belangrijk!’