نادرًا ما يجلس زافيير، البالغ من العمر ثلاثة عشر عامًا، ساكنًا. إنه مفعم بالطاقة ويحب الحركة. "أجل، رائع! أحب النشاط. أرقص وأسبح، وأنا متحمس جدًا لكليهما. هذا يُسعدني." تُوافقه والدته تمامًا. "عندما كان زافيير في الثانية أو الثالثة من عمره، كنا نأخذه دائمًا للركض في دورات ليُفرغ طاقته. والآن لا يزال نشيطًا كل يوم. عطلته يوم الأحد فقط."

يعيش كزافييه مع والديه وشقيقتيه في هوتن. لا تتلقى الأسرة أي دعم من صندوق الشباب. تقول الأم ليندا: "نحن عائلة تُقدّر الرياضة، ولذلك نستغل فرص المشاركة في مختلف الرياضات". إنها عائلة نشيطة بالفعل. نشأت ليندا نفسها في عائلة تعشق السباحة؛ كان والداها يمارسان السباحة، وكانا نشيطين في النادي، وكانا مسؤولَي مسابقات. "كنا نتواجد دائمًا تقريبًا في المسبح أو حوله. عندما أصبحتُ أمًا، بدأتُ السباحة مجددًا وأخذتُ الأطفال معي. وهكذا، أصبح الثلاثة في الماء منذ الصغر، حاملين جميع شهاداتهم. وهكذا، تكون خطوة السباحة التنافسية سهلة للغاية."

لا يزال زافييه سباحًا متحمسًا. "إنها متعة كبيرة. إنها ليست رياضة جماعية، لكننا نستمتع كثيرًا معًا كمجموعة. نشجع بعضنا البعض ونريد أن يحقق كل منا أسرع زمن سباحة. بالطبع، أنتم أيضًا منافسون لبعضكم البعض، ولكن هذا في الماء فقط. أما خارج ذلك، فهي ممتعة حقًا." ما المميز في السباحة؟ "أنك تسعى جاهدًا للتحسن في كل مرة. أنت تسبح لنفسك حقًا. أريد أن أكون أسرع في كل مرة."

العنصر الاجتماعي مهم

تعتقد ليندا أن النشاط البدني مهم لأطفالها. "لقد نشأتُ على هذا النشاط، لذا من الطبيعي أن أكون عضوًا في نادٍ. إلى جانب الإنجازات الرياضية - ممارسة الرياضة الصحية والحفاظ على النشاط - هناك جانب مهم آخر. الجانب الاجتماعي - ممارسة الرياضة معًا وممارسة النشاط مع الأصدقاء - بالغ الأهمية. نتعلم من خلاله مراعاة مشاعر بعضنا البعض، والعمل معًا، وتكوين صداقات، وقضاء وقت ممتع." ويضيف كزافييه: "يشعر النادي وكأنه عائلة."

صفي رأسك

إلى جانب السباحة، هناك نشاط آخر بعد المدرسة يتطلب الكثير من الوقت والشغف: الرقص. بدأ زافييه رقص البريك دانس والرقص الحديث قبل عامين. "في الواقع، لأن أختي كانت من لجنة الاختيار، وكنت أقوم بكل ذلك بالفعل، حركات لقد أعجبني الأمر حقًا. كنتُ الفتى الوحيد الذي يذهب للرقص آنذاك. لا، لم يكن ذلك غريبًا. شعرتُ فورًا وكأنني في بيتي ومرحب بي، وأعتقد أن الفتيات وجدنه مثيرًا للاهتمام. كنتُ أيضًا أشاهد فيديوهات رقص على يوتيوب وأتخيلها في ذهني. هكذا تدربتُ في المنزل وتحسنتُ بسرعة. بعد عام، انضممتُ إلى المنتخب الوطني، أي أنني أتدرب مرتين أسبوعيًا، وأحيانًا أؤدي أو أقدم عرضًا. عندما أرقص، أنسى كل شيء آخر. من الجميل أن أصفي ذهني هكذا. وما ألاحظه أيضًا هو أنني أستطيع بذل طاقتي عليه، وهو أيضًا يمنحني طاقة. لستُ حريصًا على جسدي، ولكن عندما أرقص، أتحكم في نفسي. كنتُ أتعرض للإصابات أكثر أثناء لعب كرة القدم. لو لم أستطع ممارسة الرياضة، لكنتُ أصبحتُ غاضبًا جدًا وغير مرتاحة. هكذا أدركتُ أن الرياضة والتمارين مفيدة لي. أتدرب أيضًا ستة أيام في الأسبوع. إنه جدول مزدحم جدًا بالإضافة إلى الدراسة، لكنني أستمتع به حقًا.

قضيت ساعات في الرقص

تقول ليندا إن جميع أفراد العائلة مفتونون بالرقص. "خلال فترة الحجر، اكتشفنا لعبة الفيديو "جست دانس". تحولت اللعبة، بطبيعة الحال، إلى مسابقة ممتعة للجميع. قضينا ساعات طويلة نرقص بهذه الطريقة. إنه أمر مهم خلال كل هذا الوقت الذي نقضيه في المنزل. أحب رؤية زافيير يرقص بحماس. ومن الرائع أيضًا رؤية تفاعلهم مع بعضهم البعض في المجموعة. عندما كنت طفلة، لاحظت، وأرى ذلك في أطفالي أيضًا، مدى أهمية النشاط الرياضي أو الثقافي. النمو بطرق عديدة. يجب أن يتمكن كل طفل في هولندا من تجربة ذلك."

اقرأ وشاهد المزيد

• فيديو من زافييه عن "اختر فنك"
• المزيد عن دروس السباحة من خلال صندوق الشباب
• المزيد عن صف الرقص من خلال صندوق الشباب

‘Ons hele gezin is er beter van geworden’ Marianna weet het zeker. ‘Sporten doet mijn kinderen heel veel goed. Ze groeien, zowel fysiek als mentaal en daardoor is het thuis ook echt gezelliger! En ook ik, als moeder, heb hierdoor een leuker leven gekregen. Ik gun iedereen dus een fantastische sportclub.’

Marianna heeft vier kinderen. ‘Dat is een hele kluif, vooral als je, in periodes, alleen bent. Ik heb atletische, actieve kinderen, met veel energie. Ik zeg wel eens: die moeten, net als honden, ook uitgelaten worden. Zij hebben behoefte aan beweging. Anders worden ze chagrijnig en dipperig. Gaan met elkaar lopen klieren. Als je het financieel niet breed hebt dan is de contributie van een club een hoop geld, zeker met meerdere kinderen. Daarom ben ik blij dat ik ooit de stap zette om hulp in te roepen. Nooit spijt van gehad; het heeft ons gezin zoveel gebracht!’

Kinderen leren zichzelf kennen

‘Door sport kunnen kinderen op een veilige plek hun energie kwijt. Onder begeleiding hun grenzen verleggen. Ze leren zichzelf kennen, op allerlei manieren. Ik heb ervaren dat hun concentratie beter wordt. Het gaat beter op school, zowel met leren als met vriendjes. Ook slapen ze weer lekker. Maar niet alleen het sporten zelf heeft effect, ook het lid zijn van een club heeft veel voordelen. Mijn jongste Nigel zit op atletiek. Dat is zo’n leuke club! Jong en oud trainen samen, meisjes en jongens door elkaar. Alle niveaus zitten bij elkaar in een team. Iedereen moedigt elkaar aan, is bij elkaar betrokken.

Atletiek is leuk omdat je steeds beter kunt worden dan je vorige tijd of afstand. De uitdaging met jezelf is er altijd. Je leert ook dat oefenen zorgt dat je beter wordt. Dat je ergens iets voor moet doen om resultaat te behalen. Jezelf oppeppen om iets te bereiken is een essentiële ervaring. Maar ook over je eigen angsten en grenzen heen leren stappen zal in je verdere leven nog van pas komen. Merken dat je een slechte dag kunt hebben is leerzaam. Leren verliezen, maar ook leren winnen zijn belangrijke levenslessen. Samenwerken, je ergens aan verbinden, maar vooral ook lol hebben en ergens bij horen zijn allemaal aspecten die voor mij verbonden zijn met sport.’

Nigel is drie maal per week op de atletiekbaan te vinden. ’Hartstikke leuk. Lekker rennen en lol maken met mijn vrienden. Natuurlijk heb ik ook wel eens geen zin, als het slecht weer is of zo, maar meestal vind ik het heel leuk. In het weekeinde lopen we wedstrijden. Elke keer probeer ik beter te worden. Op de club juichen we allemaal voor elkaar. Dat is fijn. Later wil ik naar de Olympische Spelen. Daarom train ik nu zo hard. Mijn held is Usain Bolt. Ik heb hem in het echt ontmoet, dat was heel mooi. We hebben samen gerend. Hij zei tegen me dat ik te hard liep. Dat hij me niet bij kon houden omdat hij een oude man is. Ja ik kon wel met hem praten want ik spreek best goed Engels.’

Mijn hoofd denkt: sneller, sneller sneller

’Ik zie het aan Nigel. Een kind dat altijd de eerste wil zijn. Alles is voor hem een wedstrijdje. Hij rent met zijn broers naar de auto. Wie is er het eerst? Hij is op de atletiekbaan dus helemaal op zijn plek. Hij is Nederlands kampioen geworden. Een geweldige prestatie. Maar voor hem onvergetelijk is de ontmoeting met zijn idool Usain Bolt. Zij speelden samen in een commercial voor Allianz Direct. Waanzinnig. Hier zal hij zijn hele leven trots op terugkijken. Allemaal kansen die voortgekomen zijn uit het lidmaatschap van een sportclub.

Hij is eigenlijk een bescheiden en verlegen jongetje. Maar door atletiek heeft hij meer zelfvertrouwen gekregen en durft hij zichzelf te laten zien. Hij is trots op zijn prestaties en zit lekker is zijn vel. Dat is toch fantastisch? Toen hij zeven was zei hij: Als ik ga rennen voel ik mijn lijfje niet meer. Mijn hoofd denkt alleen maar sneller, sneller, sneller. Ik voel geen pijn, ben niet moe. En als ik over de streep kom voel ik me geweldig! Dat is dus het effect van sport.’

Ik kwam weer het huis uit

’Mijn leven is ook veranderd door de sportclub. Ik zat in die periode zelf in een sociaal isolement. Zag niet veel mensen. Was veel thuis. Weinig geld hebben betekent automatisch keuzes maken. Boodschappen of de wasmachine repareren. De huur of de auto. Het is altijd een afweging. Zomaar iets leuks doen is er niet bij. Toen ik ook betrokken raakte bij de atletiekclub kreeg mijn leven weer een nieuwe impuls. Ik ontmoette andere ouders, was weer het huis uit. Werd ook zo blij van die enthousiaste kinderen. Iedereen rende lekker buiten, had het fijn met elkaar. Ik heb daar ook mijn plek gevonden. Dus mijn tip voor andere ouders: aarzel niet, voel geen schroom om hulp in te roepen. Het kan zoveel effect hebben. Het hele gezin kan er baat bij hebben.’

Meer over atletiek via het Jeugdfonds

Monique is moeder van vier jongens tussen de vijf en twaalf jaar. Een hele kluif. ‘Maar vooral ook heel leuk en gezellig! Ik ben inmiddels echt een jongensmoeder geworden.’ Monique doet alles voor haar kinderen. ‘Natuurlijk! Wij wringen ons in alle bochten om onze jongens te geven wat ze nodig hebben. Vooral het erbij horen, het clubgevoel, gunnen we ze allemaal.’

Oudste zoon Lars is zijn hele leven al gek van voetbal. ‘Hij staat ermee op en gaat ermee naar bed. Hij kijkt YouTube filmpjes van zijn idolen en probeert de حركات na te doen. Hij bestudeert alle tips en trucs van de profs en hij geeft zich helemaal voor de sport.’ Maar met vier zonen is lid worden van een club een dure aangelegenheid. Zeker omdat drie van de vier kinderen een rugzakje hebben en op het speciaal onderwijs zitten. Dat betekent concreet dat ze in Hoogeveen naar school gaan, in plaats van in de woonplaats Coevorden. Dat is extra reistijd en weinig klasgenoten en vriendjes in het dorp. ‘En doordat ze met een busje gehaald en gebracht worden, kijken de andere kinderen er met scheve ogen naar. Ze zijn toch anders, een uitzondering. Zo zien wij ze niet, maar zo wordt er vaak wel naar ze gekeken. Juist daarom is een club zo belangrijk. Daar horen ze erbij. Dan zijn ze een lid van het team en belangrijk in het grote geheel.’

Schouderklopjes en complimenten

‘Lars is een talentje. Hij is een enthousiaste spits en voetbalt het liefst de hele dag. Hij is goed, maar heeft in zijn jeugd een trauma opgelopen. Daardoor is hij nog steeds kwetsbaar. Dat betekent ook dat hij gevoelig is. Kinderen voelen dat feilloos aan. En niet ieder kind kan daar goed mee omgaan. Daarom is een fijne, veilige club essentieel. Een plek waar hij gezien wordt en zichzelf kan zijn. Hij voetbalt nu bij een academy waar hij schouderklopjes krijgt en complimenten. Ik zie hem groeien! Vanochtend staat hij vrolijk naast zijn bed en zegt: Leuk mama, vanavond mag ik weer! Hij wordt er blij van. Krijgt zelfvertrouwen en wordt daardoor ook een fijner jochie. Ik gun het hem zo dat hij hier op zijn plek is, vrienden maakt en deel uit gaat maken van de groep. Hij heeft namelijk heel lang niet zo positief gedacht over zichzelf. Ik kan het vast niet, zei hij dan. Of Ik hoor er niet bij. Dat breekt je hart als moeder. Daarom ben ik nu zo blij dat hij zich verheugt op de training, op het contact met de andere jongens. Dat hij gezien wordt, dat hij in zichzelf gaat geloven, dat is de meerwaarde van een club. Natuurlijk is het ook belangrijk dat hij sport, dat hij beweegt. Dat is gezond. Maar ook het andere stuk, dat sociale, vind ik heel belangrijk! De trainer zegt over hem; Kijk daar heb je onze Ronaldo. Dat is toch geweldig? Mijn man en ik werken allebei, dus het is een hoop georganiseer met vier kinderen. Maar sporten zullen we altijd proberen in te vullen.’

Voetbal is het gespreksonderwerp thuis

‘Wij zijn als gezin al jaren fan van FC Emmen. Dit jaar is dus een fantastisch jaar met de promotie. Dit maak je maar een keer in je leven mee, zeg ik steeds. Kinderen tot 8 jaar kunnen gratis lid worden van deze club. Oudere kinderen tegen een klein bedrag. Daarvoor organiseert FC Emmen veel activiteiten. Op de foto met de kampioensschaal bijvoorbeeld. Hoe leuk is dat? Ik help vrijwillig achter de bar en zo zijn we met het hele gezin betrokken bij de voetbalclub. Voetbal is dus duidelijk een gespreksonderwerp bij ons thuis.’

Mogelijkheden aangrijpen

‘De gymleraar bij Lars op school. Dat is onze held. Die was وسيط voor het Jeugdfonds. Die kende Lars door en door, wist wat hij nodig had. Maar wist ook wat wij nodig hadden. Geld om de contributie te betalen. Hij bracht ons in contact met het Jeugdfonds Sport & Cultuur en zo is het balletje gaan rollen. Natuurlijk is het niet leuk om je hand op te houden. Maar wij doen alles om ons gezin draaiende te houden, en ik ga tot het uiterste om mijn kinderen gelukkig te maken. Dus als die mogelijkheden er zijn… Ja dan grijp ik die met beide handen aan. Ik maak daar ook geen geheim van. Lars zelf doet ook niet moeilijk. Die zegt openlijk: Ieder kind kan sporten! Daar is een fonds voor. Mooi toch?’

Lees meer over Kies een club

بعد طلاقها من زوجها، تراكمت على مورييل ديون ضريبية ضخمة، ورُزقت بخمسة أطفال. ابنتا زوجها الآن بالغتان، وقد غادرتا المنزل. تعيش الآن مع أبنائها الثلاثة، الذين تتراوح أعمارهم بين 16 و15 و11 عامًا، وابنتها البالغة من العمر 14 عامًا. لمدة ثلاث سنوات، عانت العائلة من إعادة هيكلة ديونها، واضطرت للعيش على 90 يورو أسبوعيًا. لحسن الحظ، استعادت الأسرة عافيتها.

الطلاق، فقدان الوظيفة: الفقر قد يكون وشيكًا. مورييل: "كنت أعمل في وظيفة جيدة في أحد البنوك، لكن تم تسريحي. انتهى بي الأمر في المنزل بترتيب جيد، وكنت أخطط لإعادة التدريب كمعلمة. ثم اكتشفت أنني حامل، وانهار زواجي. لم أجد وظيفة تناسب عائلتي الكبيرة. وتراكمت عليّ ديون ضريبية باسمي. لم أسجلها بشكل صحيح، وهو ما لم يكن مفيدًا. رفض زوجي السابق تحمل المسؤولية، فاضطررتُ لدفع الفاتورة."

لا تستسلم

خلال دراستها، التقت موريل بشخص يعمل في هيومانيتاس وساعدها. تقول موريل: "لحسن الحظ، كان وضع الديون تحت السيطرة". كان دينًا واحدًا فقط. وللتخلص منه، لجأتُ إلى إعادة هيكلة الديون. كان الأمر صعبًا للغاية، ولكنه كان في متناول اليد: بعد ثلاث سنوات، سأتخلص منه. في هذه الأثناء، كان علينا نحن الستة أن نعيش على 90 يورو أسبوعيًا. ماذا كنا نشتري بهذا المبلغ؟ كان علينا أن نكون يقظين دائمًا. لحسن الحظ، كان هناك من حولي متعاونون، أو، على سبيل المثال، يُحضرون ملابس للأطفال أو يُقدمون لنا العشاء. كان والداي أيضًا داعمين للغاية، ولكن عليك أن تكون حذرًا بشأن ما يمكنك قبوله وما لا يمكنك قبوله عندما تكون مستفيدًا من الإعانات. غالبًا ما كنت أسهر الليل قلقًا بشأن ما سيحدث لاحقًا. لكن كل يوم كان رحلة نحو مستقبل خالٍ من الديون. لحسن الحظ، تمكنت من التحدث عن الأمر مع والديّ وعائلتي؛ فنحن قريبون جدًا. كان أصدقائي أيضًا داعمين؛ حتى أنهم أعجبوا بحالتي. لم أستطع أن أستسلم لأنني كنت مضطرًا لرعاية أطفالي.

في المرة الأولى التي ذهبت فيها إلى بنك الطعام شعرت بالخجل

العيش بمبلغ 90 يورو أسبوعيًا مهمة شبه مستحيلة مع خمسة أطفال يكبرون. مورييل: "لم أستطع تدبير المال إطلاقًا. قال لي مصدري في هيومانيتاس: "عليكِ فقط الذهاب إلى بنك الطعام". كانت تلك عقبة كبيرة. لطالما عملت في وظيفة جيدة في البنك، ثم وجدت نفسي هناك. فعلت ذلك لأنني لم أكن أعرف ماذا أفعل. ذهبت إلى هناك في المرة الأولى، وكان الجو مريحًا للغاية. كل مساء جمعة كنا نستطيع استلام الطرد. كان المتطوعون يقدمون القهوة والليمونادة - إنها نزهة حقيقية. في المنزل، كنا نفتحه كهدية عيد ميلاد، ونجعله احتفالًا: ما هي الأشياء اللذيذة التي بداخله هذه المرة؟ تحدثت عن ذلك مع الأطفال لاحقًا. كان رد فعلهم: "لم نكن فقراء، أليس كذلك؟". على ما يبدو، لم يعانوا من الفقر قط. أعتبر ذلك إطراءً لنفسي. أصعب ما في الفقر هو كثرة رفض طلبات الأطفال."

استمر بالمشاركة

كانت ممارسة الرياضة والتمارين الرياضية أمرًا بالغ الأهمية للأطفال، وكانوا دائمًا قادرين على الوصول إليها. تقول مورييل ضاحكةً: "كان أطفالنا يرتادون النوادي منذ صغرهم. كانوا يلعبون كرة القدم قبل أن يتعلموا المشي. لدى ألتن سياسة جيدة لمكافحة الفقر، وهناك "ميثاق مشاركة" يشمل صندوق الشباب. ريتشارد جونجيتجيس أخبرني عن صندوق الشباب وتقدم بطلب لي. بهذه الطريقة، سيتمكن أطفالي من مواصلة لعب كرة القدم والرقص. يلعب أبنائي كرة القدم على مستوى عالٍ؛ حتى أن ابني البالغ من العمر 15 عامًا اختير للمنتخب الهولندي للناشئين ويلعب مع دي غرافشاب. ابنتي مولعة بموسيقى الهيب هوب، وهي أيضًا عضو في فرقة تقدم عروضًا في جميع أنحاء البلاد. لا أحضر مباريات أبنائي على أرضهم إلا برفقة والدي، لأنني لا أملك سيارة. فالمباريات خارج أرضهم باهظة الثمن. لحسن الحظ، يستطيع أبنائي استقلال حافلات النادي للذهاب إلى المباريات خارج أرضهم.

تم سداد دين الضرائب، وخرجت العائلة من إعادة هيكلة الديون. "رائع! لقد استعدتُ زمام الأمور؛ لم أعد معتمدًا على أحد. كان التحكم في كل ما أفعله وما أتركه في حياتي أمرًا صعبًا عليّ. كنتُ دائمًا أتحمل المسؤولية. تحملتُ المسؤولية عن كل شيء. لقد تعلمتُ أهمية البقاء نشيطًا ومتفاعلًا. لطالما شاركتُ في الكثير من الأعمال التطوعية."

إعطاء شيء ما في المقابل

تعمل موريل الآن في مجال الرعاية المنزلية. وهي أيضًا مسجلة مدنية، وتُنظّم حفلات الزفاف - "هوايتي" - وتتطوع في مبادرات تدعم الفقراء. رسالتها للآباء الآخرين: "تحدثوا عن الأمر. لا تخجلوا. شعرتُ أيضًا بالخجل، كما شعرتُ في أول مرة في بنك الطعام مثلًا. حقًا: تحدثوا عن الأمر! مهما كان الأمر صعبًا أحيانًا، فقط عبّروا عما في قلوبكم إن لم تستطيعوا تحمّله. تلقيتُ دعمًا من جهات غير متوقعة. على سبيل المثال، خلال احتفالات سانتا كلوز، وصلتني فجأةً حقيبة هدايا على عتبة بابي. ما زلتُ لا أعرف من أرسلها؛ ما زلتُ أبكي. لكن يجب أن يعرف الناس أنهم بحاجة إلى المساعدة. الفقر قد يصيب أي شخص. أعتقد أن هذا التحريم بدأ يتلاشى. وكما تعلمون، لا يكفي أن تمدّوا أيديكم؛ يمكنكم ردّ الجميل لاحقًا. لهذا السبب أتطوع في عدة مشاريع لمساعدة الفقراء. كنتُ بحاجة إلى تلك المساعدة في السابق، والآن أستطيع ردّ الجميل."

Maxi Hager en haar zoon zijn een paar keer per week bij A.S.C. De Volewijckers te vinden, dé voetbalclub van Amsterdam-Noord. Als alleenstaande moeder met een klein inkomen, kon ze de contributie niet betalen. Gelukkig kreeg ze hulp van het Jeugdfonds. ‘Niet twijfelen, gewoon om hulp vragen’.

“Mijn zoon is al lang lid van de club, maar voetbalt pas sinds kort. Hij werd vlak voor de lockdown lid, van voetballen kwam dus niet veel. Na een paar maanden mochten de kleintjes gelukkig weer het veld op maar toen was er geen trainer. Toen ben ik ze gaan trainen. Ik had vanaf de zijlijn vaak genoeg staan kijken en met die kleintjes is het niet zozeer techniek maar vooral lekker bezig zijn. Inmiddels is er een nieuwe trainer maar ik ben nog steeds hulpcoach,” lacht Maxi.

300 euro is een smak geld

“Door corona raakte ik werkeloos, sindsdien moeten we rondkomen van een uitkering. Dan is €300 contributie per jaar een smak geld. Ik had gewoon hulp nodig. Via een ouder op school hoorde ik van het Jeugdfonds. De school doet dat heel goed, ze laten regelmatig weten dat het fonds kan helpen als je geen geld hebt om een club te betalen. Via A.S.C. De Volewijckers werd de aanvraag snel geregeld. Nu betaalt het fonds de contributie. Ik ben er hartstikke blij mee. Mijn zoon is helemaal gek van voetbal. De club betekent alles voor hem. Hij heeft zoveel lol op het veld, kijkt er altijd naar uit. We gaan wel drie keer in de week en soms nog vaker. Soms zeg ik voor de grap wel eens ‘als je moe bent, kunnen we wel thuisblijven’, dan moet je die ogen zien…Het mooiste is sporten in teamverband, vind ik. Alle sporten zijn goed maar een teamsport biedt toch wat extra’s. Hij heeft echt iets aan zijn clubgenoten. Ze spelen bij elkaar, komen op elkaars verjaardagen. En dat niet alleen, het is ook super leerzaam. Hij leert veel van het spelen in een club. Soms win je, soms verlies je. Je moet elkaar wat gunnen, samenwerken. Ook heel goed voor later.”

Kijken naar mijn kind dat plezier heeft

Niet alleen Maxi’s zoon is blij met de club. Maxi is dat zelf ook. “Mijn zoon is mijn allesie. Als ik hem blij en gelukkig zie, ben ik dat ook. Soms zeggen ouders ‘is het niet een beetje veel, steeds heen en weer fietsen naar de club’. Maar het is voor mij geen enkele moeite. Integendeel. Ik mag dan een uur lang kijken naar mijn kind dat plezier heeft. Hartstikke mooi toch? In de weekenden zijn er wedstrijden. Ik heb zelf geen auto maar dat is nooit een probleem. Ik kan altijd met andere ouders meerijden. We spreken bij de club af en zorgen dat iedereen meekan. We hebben een goed team, het wordt altijd geregeld.”

Doen! Gewoon doen!

“Weet je, als je hulp nodig hebt, moet je er gewoon om vragen. Niet twijfelen, gewoon doen!” zegt Maxi. “Het geeft je rust, je hebt weer een zorg minder. Het is voor kinderen zo fijn en gezond om buiten school iets met andere kinderen te doen. Daarom werk ik graag mee aan dit interview. Als ik een andere ouder de drempel over kan helpen, is dat alleen maar beter voor het kind.”

• Meer over voetballen via het Jeugdfonds
• Meer over A.S.C. De Volewijckers

We ontmoeten vader Moustafa op Tennispark Sloterplas in Amsterdam waar zijn vier kinderen meedoen aan een Grand Slams for Kids evenement. Alle vier de kinderen zijn dol op tennis, spelen al vanaf hun 4^و jaar en nemen de sport serieus. Het liefst zouden ze een aantal keren per week les nemen. 

Het gezin komt oorspronkelijk uit Egypte, waar de kinderen ook al les kregen. Moustafa: “De kinderen hebben zelf gekozen voor tennis, dat doen ze al vanaf hun 4^و jaar. Ze zaten ook op zwemles en karate maar tennis is het helemaal. Tennis is best een elitaire sport. De lessen maar ook de kleding, racket en tassen zijn duur. De kinderen willen graag meerdere keren per week naar les maar dat is gewoon te duur. Als het maar één kind was, was het wel te doen, maar het zijn er vier, hè,” lacht Moustafa. “Volgens trainers zowel in Egypte als in Nederland hebben ze talent en ik gun het ze dat talent te ontwikkelen. Ze doen regelmatig mee aan toernooien en hebben al meerdere bekers gewonnen.”

‘Als ze thuis zitten, vliegen ze tegen de muren op’

Hoe hebben de kinderen, die normaalgesproken zo actief zijn, de lockdown doorstaan? “Ze konden niet naar de tennisbaan en dat merkte ik echt aan ze. Ze hebben zoveel energie, als ze thuis zitten, vliegen ze tegen de muren op. Ik heb mijn best gedaan ze toch elke dag te laten spelen, op openbare veldjes bijvoorbeeld. Ze hebben moeten zich uit kunnen leven. Een keer per week les is eigenlijk te weinig voor ze. Om je te ontwikkelen heb je een trainer nodig die vaker met je traint.”

Dokter én wereldkampioen tennis

Ondertussen slaan op de achtergrond Maryam (12) en haar zusje Aisha (9) de bal heen en weer. Arwa (8) en Achmed (6) beginnen zo aan hun les. Maryam: “Tennis is zo leuk. Ik vind het ook heel fijn om met mijn zusjes en broertje te spelen. Ik wil er graag heel goed in worden. Het liefst zou ik dokter worden en wereldkampioen tennis. Op YouTube veel filmpjes van goede tennisspelers. Daar leer ik van.”

Meer over tennis via het Jeugdfonds

Meer over Grand Slams for Kids

Sara Mimi is de trotste moeder van Sayna. Samen zijn ze in 2018 uit Iran naar Nederland gevlucht. Ze zijn blij met hun nieuwe thuisland vanwege de vrijheid die Nederland hen biedt.

Dochter Sayna mist vaak de rest van haar familie die in Iran woont. Via videogesprekken onderhoudt ze contact met hen, maar ze mist het om de ‘gewone dingen’ met hen te doen, zoals spelen of knuffelen. Ook was het lastig om vrienden in Iran achter te laten, maar door middel van sporten heeft ze inmiddels nieuwe vrienden gemaakt. Volgens haar moeder maakt het bij sporten niet uit waar je vandaan komt, maar verenigt sporten de kinderen juist door het gezamenlijk delen van een passie. Ook haar Iraanse accent wordt door kinderen bij het sporten beter geaccepteerd.

Sporten is het allerbelangrijkste in haar leven

Sayna is een enthousiast en beweeglijk meisje. Ze staat elke dag vol energie op en door te sporten kan ze deze energie goed kwijt. Ze vindt dansen en zwemmen heerlijk, maar is vooral verliefd op turnen. Doordat ze van asielzoekerscentrum moest veranderen, heeft ze helaas niet meer de mogelijkheid om bij Turnz te trainen. Ze doet nu de hele dag de handstand en turnoefeningen zoals de split in de huiskamer. Ook is het opvallend dat Sayna na sporten zich veel beter op haar schoolwerk kan concentreren.

Groot verschil zonder sport

De coronacrisis onderstreepte het belang van bewegen voor Sayna. De quarantaine zonder mogelijkheid tot sporten viel haar soms zwaar en ze kon haar emoties moeilijker kwijt. Gelukkig zijn de scholen weer open en ook de sportclubs.

Over Jeugdfonds Sport Amsterdam

Het Jeugdfonds Sport Amsterdam ondersteunt kinderen als Sayna met de financiering van de contributie en hoopt van harte ook bij te dragen aan het realiseren van haar droom: dans- of turnlerares worden.

Meer over turnen via het Jeugdfonds

Stephanie heeft drie dochters van 9, 8 en 7. Ze is gescheiden en werkt 20 uur per week. Meer zit er even niet in want ze wil er zijn voor haar dochters. Het valt niet mee om de eindjes aan elkaar te knopen. De oudste dochter danst, de jongste gaat naar een zorgboerderij waar ze graag paardrijdt. Met een beetje hulp kan dat.

“Ik werd al heel jong moeder,” vertelt Stephanie. “Op mijn 18^و werd de oudste geboren en daarna vrij snel achter elkaar mijn andere dochters. Toen de jongste een jaar oud was, ben ik bij mijn man weggegaan. Het was een hele zware periode, ik heb veel meegemaakt. Ik heb bijna geen contact meer met mijn ouders en zusjes, dat doet pijn. Toch gaat het nu goed. Op mijn 25^و ben ik een opleiding gaan volgen. Blijven leren en groeien vind ik belangrijk. Het is de weg naar een beter leven.”

Stephanie vindt het belangrijk dat de kinderen kunnen ontdekken waar ze goed in zijn en plezier in hebben. “De oudste danst. Dat kan omdat we daar financieel bij geholpen worden. Ze zit in de showdansgroep en heeft regelmatig optredens waarbij alle kinderen dezelfde kleding moeten dragen. Dat tikt best aan, fijn dat we daarin gesteund worden. De jongste gaat naar de zorgboerderij en rijdt daar paard, daar heeft ze kleding voor nodig: laarzen, een cap. Dat is duur. Ook daar worden we bij geholpen. Zonder die steun zouden ze dit niet kunnen doen.”

Sociale aspect is net zo belangrijk

Het is fijn dat de kinderen in beweging zijn, maar dat is niet het enige positieve, vindt Stephanie. “Natuurlijk is het fijn dat ze in beweging zijn maar het sociale aspect is net zo belangrijk. Ze leren kinderen kennen uit andere dorpen, uit andere milieus. Het is heel waardevol dat ze veel verschillende mensen leren kennen. Gelukkig ging alles tijdens de lockdown gewoon door. Het dansen was bij goed weer buiten en de zorgboerderij ging uiteraard ook door, daar ga je niet alleen voor je lol heen.”

“Ik vind het belangrijk mijn verhaal te delen,” zegt Stephanie. “Mijn boodschap aan andere ouders is: je bent niet alleen, er is hulp. Het gaat nu heel goed met ons, we zijn een stabiel, vrolijk gezin. Dat kostte tijd en was erg zwaar, maar het is gelukt. Ik doe mijn best om te blijven leren en groeien, daarmee kom ik verder.”

Op dansles via het Jeugdfonds

Ram (9) wilde graag op pianoles maar lessen en een instrument zijn kostbaar. عبر het Utrechtse U-pas hoorde vader Basel over het Instrumentendepot en het Jeugdfonds. Met steun van beiden fondsen kreeg Ram een keyboard en kon op les. En toen kwam corona.  

“Ik denk dat Ram iets op YouTube heeft gezien,” lacht Basel. “Want hij wilde heel graag op pianoles. Lessen zijn duur en een instrument ook. Via U-pas hoorden we dat we een bijdrage voor de lessen via jullie fonds konden aanvragen. Maar toen moest er nog een instrument komen. Ik heb alle opties onderzocht: een gebruikt instrument of iets huren, maar een goed instrument is erg duur. Op de muziekschool hoorden we dat we gratis een instrument konden lenen van het Instrumentendepot van het Leerorkest. Het werd snel en eenvoudig geregeld. Ram kreeg een keyboard en kon op les. Dat was geweldig.” 

Jammer genoeg kwam er al snel een einde aan de lessen vanwege corona. Basel: “Ram heeft maar twee lessen gehad, heel jammer. Online is er wel van alles maar we vinden het belangrijk dat hij het van een docent leert. De lessen zijn nu gepauzeerd tot de lessen weer doorgaan. Hij speelt wel thuis, een keyboard heeft al wat muziek heeft ingebouwd, dus dat stimuleert.”  

Basel vindt het belangrijk dat de kinderen iets aan muziek doen of een andere hobby hebben. “We hebben nog een kleintje van 4. We willen dat de kinderen zoveel mogelijk kanten van zichzelf ontdekken zodat ze hun potentieel kunnen waarmaken. Bovendien zie ik dat Ram veel aan het gamen is, hij is veel online. Dat is niet goed. We gaan dus ook vaak naar buiten, naar het park. Ik heb zelf nooit muziekles gevolgd. In Syrië, waar ik vandaan kom, zijn wel muzieklessen op school maar die worden vaak gebruikt voor bijvoorbeeld wiskunde. Dat wordt belangrijker gevonden. Als kinderen talent voor iets hebben, moeten ze dat kunnen ontwikkelen. Ik ben blij dat ze die kans krijgen.” 

Lees meer over muziekles via het Jeugdfonds

“Het gaat goed met me hoor,” zegt Raj (15) vrolijk. Respect voor Raj want jongeren hebben het niet gemakkelijk nu corona het leven kleiner en saaier maakt. Zeker voor jongeren als Raj die in een instelling wonen omdat het thuis even niet gaat. Een balletje trappen helpt. 

Raj woont in een grote instelling voor jongeren tussen de 12 en 21 jaar. Ze wonen niet thuis wegens een vervelende thuissituatie of andere verschillende complexe problemen. Raj: “Ik woon hier sinds mijn 12e omdat het thuis een paar keer fout is gegaan. Toen ben ik uit huis geplaatst. Eerst in een gesloten groep maar nu op een open مجموعة want het gaat heel goed. Momenteel ga ik buiten het terrein naar school, op het terrein zelf volg ik verschillende sportieve clubjes zoals voetbal en mountainbike. Omdat het zo goed gaat mag ik in de naastgelegen stad werken en sporten. Dat gaat lekker. Ik werk een paar dagen in de week als vakkenvuller en voetbal bij een club in de buurt.” 

Altijd enthousiast

Wat merkt Raj van corona? “Vooral dat ik niet bij kinderen op een andere groep mag komen om te gamen of zo. Alleen buiten kunnen we elkaar zien. Soms voel ik me rot. Bijvoorbeeld als iemand hier zit te wachten op een uitslag of zo. Ik ben gek op voetballen. Ik krijg er energie van, blijf fit. Als ik me niet zo lekker voel en aan nare dingen moet denken, helpt het als ik even een balletje kan trappen. Soms gebeuren er heftige dingen, iedereen zit hier omdat er iets aan de hand is. Als het op de groep drukker is of onrustig, ga ik even naar het sportveld hier op terrein.

‘Gewoon een van de jongens’

Ik zit ook op een club in de buurt. Daar ben ik gewoon een van de jongens, geen buitenbeentje. Het is ook leuk om af en toe even weg te zijn van de groep. Ik hoop dat we binnenkort weer samen dingen kunnen doen, naar de bioscoop of zo. Als ik niet zou sporten, zou ik minder vrolijk zijn. Sporten is een van de belangrijkste dingen in mijn leven. Momenteel volg ik ergens anders dan op het terrein school, als dit goed verloopt dan mag ik een Entree opleiding volgen, misschien dat ik de sportkant wel op ga!” 

Begeleider Jeffrey vult aan: “Het is mooi om te zien dat het goed gaat met Raj. Hij is echt wel أن jongeن die je overal mee naartoe kunt nemen: van een voetbalwedstrijd tot de presentatie van een nieuw automerk: Raj is altijd enthousiast. Met sporten heeft hij zichzelf bewezen en laten zien dat hij het aankan. Daardoor kon hij lid worden van een voetbalvereniging. Gaaf om te zien dat sport hem zoveel brengt!” 

Raj in actie zien? Bekijk dan ال gave video dالذي - التي gemaakt is door Boyd Helderton in het kader van de 5×5 Filmcompetitie van het Jeugdfonds in Gelderland: